Γράφει η Ανδριανή Κυλάφη (ηθοποιός).
Συνδεθείτε μαζί της στο Instagram και στο Facebook.
Από το πουθενά
Πρωί. 8.30.
Ένα ξυπνητήρι χτυπά. Το κλείνεις. Δίνεις άλλη μία αναβολή στο όνειρο. Σε 5 λεπτά ξαναχτυπά. Αλλάζεις πλευρό. Μετά πάλι. Και πάλι. Το παίρνεις απόφαση. Ίσως σήμερα είναι η μέρα. Ίσως σήμερα τα καταφέρεις. Έχεις τη φόρα της νιότης αλλά και κάτι σαν βαρίδι που σε κρατά. Πέρασε ο καιρός, έπρεπε να το είχα κάνει νωρίτερα, λες, ενώ βάζεις στην τσέπη το χαρτάκι με τη διεύθυνση. Η ώρα ήδη περασμένη, θα πάρεις ταξί.
9.15.
Υπάρχουν μέρες που όλα εκεί έξω σου δίνουν σημάδια. Ο δρόμος είναι ανοιχτός, τα φανάρια όλα πράσινα, ο οδηγός του ταξί χαμογελαστός δέχεται το 20άρικο και δεν βλαστημά την ώρα και τη στιγμή που μπήκες. Αλλά είναι και εκείνες οι άλλες μέρες. Που κανείς δεν έχει να σου χαλάσει, που το λεωφορείο φεύγει όταν φτάνεις στη στάση, που από τη δουλειά σε φωνάζουν μια ώρα νωρίτερα, που, που, που. Ας πούμε ότι ήταν μια τέτοια μέρα, που τίποτα θετικό δεν προμηνυόταν.
9.50.
Κίνηση αφόρητη. Ξανακοιτάς το χαρτάκι όπου είναι γραμμένη η οδός. Ο οδηγός γκρινιάζει πως δεν μπορεί να προχωρήσει παρακάτω γιατί έχει πορεία. Τι θέλουν πια και διαμαρτύρονται; Δεν καταλαβαίνω. Μωρέ ξέρω εγώ τι τους χρειάζεται, λέει. Βαριέσαι πια και δεν απαντάς. Δεν θέλεις να δώσεις συνέχεια στο εθνικιστικό παραλήρημα.
9.55.
Κατεβαίνεις. Τσαλακώνεις βιαστικά το χαρτάκι μέσα στην τσέπη του τζιν σου. Πού το ξέθαψες πάλι αυτό το τζιν; Και, εν πάση περιπτώσει, πώς σου ήρθε να βάλεις τζιν σε ακρόαση; Τέλος πάντων. Όλα μαύρα δεν είπαμε; Ας μη χαλάσουμε το γούρι, χαχα!
10.15.
Άπειρος κόσμος που περιμένει έξω από το κτήριο. Άλλοι τραγουδάνε, άλλοι κάνουν ασκήσεις φωνητικής (α-α-α-α-ε-ε-ε-ε-ο-ο-ο-ο και μπρρρρρ μπρρρρρ, πάντα γελούσες μ’ αυτά, παραδέξου το! Χρόνια μετά, βέβαια, θα τα κάνεις κι εσύ με μεγάλη επιτυχία) κι άλλοι προβάρουν λόγια. Ωχ τα λόγια, δεν πρόβαρα τα λόγια, ωωωχ, ούτε το κείμενο πήρα μαζί μου, πωωωω. Καλά, τέλος πάντων, έτσι κι αλλιώς, δεν πρόκειται.
10.30
Παίρνεις επιτέλους σειρά προτεραιότητας. Νούμερο 548. Δηλαδή, συγγνώμη, τουλάχιστον 548 άτομα έχουν αξιώσεις για μια θέση στον ήλιο; Δεν υπάρχει περίπτωση. Μα, καλά, 50 άτομα να πάρουν το πολύ, πού πάω, ποια νομίζω ότι είμαι και άλλα τέτοια. Εγώ δεν θα κάτσω πολύ. Θα φύγω.
11.30
Θα πιω έναν καφέ και θα φύγω.
12.30
Άντε να κάνω και μια βόλτα μέχρι το Πεδίον του Άρεως και φεύγω. Άλλωστε, έχω μάθημα σε λίγες ώρες.
13.30
Σιγά μη χάσω εγώ το μάθημα για μιαν ακρόαση, για ένα όνειρο, για μια υποτροφία σε δραματική σχολή. Όχι, όχι, με τίποτα. Εγώ, ούτως ή άλλως, δεν ανήκω εδώ. Αυτοί είναι πολύ καλλιτέχνες για μένα. Εγώ δεν μπορώ να τα παρατήσω όλα για ένα όνειρο. Είμαι προσγειωμένη εγώ.
14.30.
Εξάλλου, έχουμε κρίση. Είναι πολυτέλεια που έχω δουλειά αυτήν τη στιγμή. Άλλοι ψάχνουν και δεν βρίσκουν, κι εγώ θα την αφήσω για ένα όνειρο; Καλά, δεν υπάρχει περίπτωση. Ευτυχώς που δεν είπα σε κανέναν ότι ήρθα. Θα έτρωγα πολύ δούλεμα.
15.30.
Όμως ήρθα. Είμαι εδώ και περιμένω. Μήπως κι αυτό από μόνο του δεν σημαίνει κάτι; Τέλος πάντων, βαρέθηκα να σκέφτομαι και να υπεραναλύω. Ψύχρανε λίγο. Έχει συννεφιά. Είναι ένας Σεπτέμβρης πιο άχαρος κι από Σεπτέμβρης. Κι εσύ είσαι εδώ και περιμένεις.
16.30.
Το νούμερο 548.
Ωπ, αυτό είναι το δικό μου. Σηκώνεσαι, τα πόδια τρέμουν, ξαφνικά τρέμουν, τόση ώρα μια χαρά ήσουνα, γιατί τώρα ξαφνικά; Εγώ, λες, κι η φωνή ακούγεται βραχνή από την αφωνία τόσες ώρες. Ωραία θα τραγουδήσω με τέτοια φωνή. Μπαίνεις. Όνομα. Ανδριανή Κυλάφη. Ελάτε πιο κοντά, στο φως, να σας βλέπουμε. Ευτυχώς εγώ δεν σας βλέπω, λες από μέσα σου. Μ’ αρέσει που ‘χεις όρεξη και για αστεία. Τα πόδια καρφωμένα στο πάτωμα. Ξεκινάς. Τραγούδι, ποίημα, μονόλογος (το γνωστό τρίπτυχο που αργότερα πολλές φορές θα συναντούσες). Όλα θολά, όλα φως, όλα σαν ψέμα. Είσαι και δεν είσαι. Υπάρχεις όμως πιο πολύ από ποτέ. Ένα βουητό στ’ αυτιά σου, σφυγμός, τικ τακ, ζωή, θα λιποθυμήσω. Αλλά όχι. Κάπου ένα αμυδρό χαμόγελο επιβεβαίωσης.
Κράτησε, πόσο; 2 λεπτά; Λιγότερο. Σαν δευτερόλεπτα σου φάνηκαν. Α γι’ αυτό όλος ο χαμός.
Τώρα κατάλαβες.
Η άλλη μέρα σε βρίσκει στη ρουτίνα σου. Είσαι ο ίδιος; Ναι, σίγουρα ναι. Σιγά και τι έγινε. Τίποτα δεν άλλαξε. Μια ακρόαση ήταν όλη κι όλη. Είπαμε, εσύ έχεις τη δουλειά σου, τα μαθήματά σου. Όλα τα ‘χεις, τι σου λείπει;
Είσαι σε μια συναυλία το βράδυ στον κήπο του Μεγάρου. Χτυπά το τηλέφωνό σου. Συγχαρητήρια. Ευχαριστώ, αλλά γιατί; Πέρασες! Δεν το ‘ξερες; Βγήκαν τα αποτελέσματα. Κλείνεις το τηλέφωνο. Το κοιτάς απορημένη. Και τώρα; Καταφέρνεις να ψελλίσεις.
Το χαρτάκι με την οδό στην τσέπη του τζιν σου θα το βρεις αργότερα τυχαία και θα ρίξεις δάκρυ, πολύ. Συγκίνησης και υπερηφάνειας. Που τόλμησες. Και τα κατάφερες.
Μα τώρα πια δεν είσαι η ίδια. Ούτε στιγμή μην το πιστέψεις. Τώρα πια διάλεξες το δρόμο σου. Έκανες μια επιλογή. Απέκλεισες άλλες. Τώρα πια, δεν έχει γυρισμό. Καλωσήλθες, τώρα. Καλωσήλθες!