Γράφει η Αντωνία Πίντζου (Ηθοποιός / Δασκάλα παιδικών θεατρικών εργαστηρίων).
Συνδεθείτε μαζί της στο Instagram και στο Facebook.
Το χρέος του ηθοποιού
Ήδη από τα πέντε μου ήξερα τι ήθελα γίνω σαν μεγαλώσω. Ηθοποιός. Μάθαινα απ’ έξω όλες τις παιδικές ταινίες που έβλεπα και τις σκηνοθετούσα. Ως μεγαλύτερη αδερφή, ανάγκαζα και τον αδερφό μου να συμμετέχει, αλλά φυσικά εγώ ήμουν η πρωταγωνίστρια! Φανατικό κοινό οι γονείς μας.
Το επόμενο βήμα ήταν να γραφτώ σε παιδικά θεατρικά εργαστήρια. Προσπάθησα να ξεφύγω από τον καλλιτεχνικό χώρο, δίνοντας πανελλήνιες και περνώντας στην Νοσηλευτική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου. Μάταια. Μετά από δύο χρόνια αφήνω τις σπουδές μου για την Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης Μοντέρνοι Καιροί. Κι αυτό γιατί η σκηνή είναι το safe place μου.
Περίεργο πράγμα να νιώθεις ασφάλεια μέσα από έναν ρόλο, σε έναν άλλον χαρακτήρα από τον δικό σου. Εάν είσαι ηθοποιός μπορείς να ζήσεις τη ζωή ενός άλλου, να είσαι όποιος θέλεις. Μπορείς να είσαι όλοι ή κανένας. Τα πάντα και τίποτα μαζί. Και παρόλα αυτά, τον εαυτό σου εκθέτεις στο κοινό. Μπορείς να ζήσεις χίλιες ζωές. Είναι κάτι σαν αθανασία.
Κάθε φορά που ανεβαίνω στη σκηνή η καρδιά μου φλέγεται. Αναγεννιέμαι. Κάθε παράσταση είναι και ένας μικρός θάνατος. Ο ηθοποιός πρέπει να σκοτώσει τον ρόλο του και να τον ξαναγεννήσει στην επόμενη παράσταση. Γιατί η επανάληψη είναι ο εχθρός της παράστασης. Θα την κάνει να χάσει το χρώμα της, τη ζωντάνια της, τη μαγεία της. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα του ηθοποιού. Κι αυτή η πρόκληση με εξιτάρει.
Ο ηθοποιός ωστόσο, όπως και κάθε καλλιτέχνης έχει ένα χρέος να εκπληρώσει. Ποιο είναι αυτό; Να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο. Γιατί εκτός από “διασκεδαστές” είμαστε και παιδαγωγοί του κοινού. Η Στέλλα Άντλερ είχε πει:
Όταν στέκεσαι στη σκηνή του θεάτρου, πρέπει να έχεις την αίσθηση ότι απευθύνεσαι σε ολόκληρο τον κόσμο και πως αυτό που λες, όλος ο κόσμος πρέπει να το ακούσει.
Παίρνουμε τόση γνώση από τα θεατρικά έργα που οφείλουμε να την μεταλαμπαδεύσουμε. Γνώσεις ιστορικές, κοινωνικές, ψυχολογικές. Γινόμαστε οι φωνές όλων των σπουδαίων συγγραφέων και μεταφέρουμε τα μηνύματά τους. Μέσα από τους ρόλους μου, γνωρίζω τον άνθρωπο, μπαίνω στα παπούτσια του άλλου και κατανοώ τις αιτίες που τον διαμόρφωσαν. Γίνομαι πιο συμπονετική, πιο ανεκτική με την κοινωνία. Μαθαίνω να συγχωρώ.
Αν ρωτήσετε τη μαμά μου θα σας πει ότι από μικρή έλεγα: “θα αλλάξω τον κόσμο”. Σήμερα στα 30 παρά μου χρόνια έχω καταλάβει ότι αυτό δεν είναι και τόσο εύκολο. Εάν όμως ο καθένας από μας καταφέρει να επηρεάσει έναν άλλον προς το καλύτερο τότε η αλλαγή έχει ήδη έρθει. Ο καλλιτέχνης έχει τη δυνατότητα να επηρεάσει περισσότερους από έναν. Αυτό λοιπόν είναι το χρέος του. Βεβαίως αυτό δεν θα πρέπει να είναι βάρος για τον ηθοποιό. Αλλά να πηγάζει από μέσα του. Μια κινητήριος δύναμη που τον παρακινεί, με χαρά, με γέλιο, με πάθος. Γιατί φυσικά έχει σημασία και η προσωπική μας ευτυχία. Προσωπικά νιώθω και μία άλλη ευθύνη. Στάθηκα τυχερή από όταν ήμουν παιδί και συνάντησα ανθρώπους που μου μετέφεραν όχι μόνο τις γνώσεις τους αλλά και την αγάπη τους και τον ενθουσιασμό τους για την υποκριτική τέχνη.
Δεν πιστεύω στο κάρμα. Πιστεύω όμως στον νόμο της ανταπόδοσης με μια διαφορετική έννοια. Θέλω και εγώ να μεταφέρω τις εμπειρίες μου και το πάθος μου, μεγαλώνοντας τον κύκλο. Γι’ αυτό και σήμερα, εκτός από ηθοποιός, είμαι και δασκάλα θεάτρου στα παιδικά εργαστήρια του θεάτρου Περίακτοι, από όπου ξεκίνησα και εγώ. Έτσι και αλλιώς, τα παιδιά δεν είναι το μέλλον; Η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο;