Γράφει ο Χάρης Μακρής (τραγουδιστής).
Συνδεθείτε μαζί του στο Instagram και στο Facebook.
Η μουσική στη ζωή μας ή μήπως η μουσική μας ζωή;
Τι θέση έχουν και πόση αξία δίνουν αυτές οι 7 νότες στην καθημερινότητα μας, στην ψυχοσύνθεση μας, γιατί όχι και στην προσωπικότητά μας!
Από μικρό παιδί μου προκαλούσε φοβερό δέος η έννοια της μουσικής και η εξέλιξή της ιστορικά και μορφολογικά ανά τους αιώνες. Ακόμη θυμάμαι πώς ένιωσα όταν αντίκρισα για πρώτη φορά στον πίνακα του ωδείου μου, αυτά τα μαύρα «στίγματα» ανάμεσα στις 5 γραμμές. Όταν σιγοτραγούδησα τις νότες από μέσα μου αναρωτήθηκα «τι απίθανο πράγμα να μπορούν αυτοί οι 7 φθόγγοι να συνδυάζονται με τέτοιον τρόπο που να δημιουργούν όλο αυτό που λέμε μουσική…»
Όσο μεγάλωνα όχι μόνο δεν άλλαζε κάτι από εκείνους τους παιδικούς μου προβληματισμούς, αλλά ανακάλυπτα όλο και περισσότερες εκφάνσεις της ζωή μας επηρεασμένες από τη μουσική.
Για τον πρώτο μου έρωτα ανέτρεξα στη μουσική. Στις χαρές μου, στις στενοχώριες μου, στις μοναξιές μου, στη φυγή του πατέρα μου… πάλι εκεί. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια εκδήλωση της ζωής μου χωρίς αυτή. Πάντα και παντού παρούσα.
Άλλοτε λυτρωτική, άλλοτε υποστηρικτική. Σε κλίμακα μείζονα ή ελάσσονα. Και να σου και οι λαϊκοί δρόμοι να σε μεταφέρουν σε «γειτονιές» της ελληνικής μουσικής ξεδιπλώνοντας μοναδικά κομμάτια της ιστορία της.
Από την πλευρά του, ο άνθρωπος, αφού την κατανόησε, την εξέλιξε κι έτσι κατά τη διάρκεια των ετών, δημιουργήθηκαν αξιοθαύμαστα έργα που όχι μόνο προήγαγαν τον πολιτισμό και συνεχίζουν να το κάνουν, αλλά που σε κάθε περίπτωση υπάρχει ένας απίστευτος πλούτος που μπορεί και μεταφέρεται από γενιά σε γενιά, εμπνέοντας αν μη τι άλλο για… ζωή! Τώρα δε, στους καιρούς μας με τη βοήθεια της τεχνολογίας γίνονται θαύματα.
Τόσο απλόχερα, λοιπόν, η μουσική μας «δίνει» χωρίς να μας ζητά παρά μόνο να ένα πράγμα. Να τη σεβόμαστε. Είναι ίσως πιο επίκαιρο από ποτέ το μήνυμα αυτό. Και όταν τη φιμώνουν θυμώνω, όταν δεν τη σέβονται πληγώνομαι, ακόμη εγώ ο ίδιος όταν παίξω κάτι λάθος στην κιθάρα ή δεν τραγουδήσω σωστά ντρέπομαι γιατί νιώθω ότι την αδίκησα.
Σκέφτομαι και κάτι άλλο όμως, πως δεν αξίζει στη μουσική και στους ανθρώπους που την εκπροσωπούν (δημιουργοί, μουσικοί, τραγουδιστές, τεχνικοί ήχου) να μπαίνουν στο στόχαστρο και να τους «χρεώνουμε» με ευθύνες. Πρέπει να την προστατέψουμε, να τη διαφυλάξουμε και εκείνη και τους εκπροσώπους της. Γιατί τι θα κάναμε χωρίς αυτήν; Μπορεί να υπάρξει ζωή χωρίς τη μουσική; Τρομάζω στη σκέψη… Πού θα τα βρούμε όλα αυτά τα χρώματα που γέμισαν τις ψυχές και τις ζωές μας μέσα από τον ήχο της;
Και αμέσως έρχεται το επόμενο ερώτημα στο μυαλό μου, η στιγμή της κρίσης. «Εγώ τι κάνω για όλα αυτά;»