Γράφει η Χρυσή Γοντικάκη (Νομικός εγκληματολόγος, εκπαιδευτικός, μουσικός, ερμηνεύτρια).
Συνδεθείτε μαζί της στο Instagram και στο Facebook.
Pot-pourri
Η μουσική είναι μια διεθνής γλώσσα.
Πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει. Χάρη σ’ αυτήν χορεύουμε, νοσταλγούμε, κλαίμε, χαμογελάμε, αισθανόμαστε, ζούμε… Μαθαίνουμε πολλά από τη μουσική, όπως νοοτροπίες που αποτελούν τα βασικά χαρακτηριστικά είτε της πατρίδας μας, είτε ξένων χωρών. Είναι εκείνη που μας δίνει τη δυνατότητα, λοιπόν, να διεισδύσουμε σε νέους πολιτισμούς, παραδόσεις διαφορετικών λαών.
Θα μπορούσα να πω ότι μια τέτοια συνάντηση πραγματοποιήθηκε μεταξύ της μητέρας μου και του πατέρα μου, καθώς η πρώτη είναι Γαλλίδα και ο δεύτερος Έλληνας. Έζησα στο Παρίσι, στην περίφημη Πόλη του Φωτός, σε διαφορετικές περιόδους της ζωής μου: κατά τη διάρκεια των παιδικών μου χρόνων και έπειτα κατά τη διάρκεια των σπουδών μου. Μεγάλωσα λοιπόν σ’ ένα όμορφο και περίπλοκο ποτ πουρί, με διάφορα ακούσματα: η ξενιτιά του πατέρα μου, με ώθησε να γνωρίσω πολλούς Έλληνες καλλιτέχνες όπως ο Τσιτσάνης, η Μπέλλου, ο Μπιθικώτσης, ο Θεοδωράκης (και όλα τα κρητικά που είχαμε σε κασέτες), σε συνδυασμό πάντα με την λατρεία των γαλλικών κειμένων της μητέρας μου (Brassens, Trenet, Aznavour, Nougaro…)
Πρόσφατα είχα την τιμή να συμμετάσχω και να ερμηνεύσω ποικίλα τραγούδια σε ένα γαλλόφωνο φεστιβάλ στην Αθήνα. Αποφάσισα να ψάξω για γαλλικά τραγούδια αλλά…. στα ελληνικά. Ένα από τα αγαπημένα τραγούδια, ήταν το «Mon cœur pour te garder» (1977) της Noëlle Cordier ή το γνωστό «Να λοιπόν γιατί σ’ αγάπησα» (1978) του Γιάννη Πάριου. Πόσο ενδιαφέρον έχει το γεγονός ό,τι το ερμηνεύει γυναίκα στα γαλλικά και άντρας στα ελληνικά…; Στο γαλλικό τραγούδι, η Noëlle Cordier (με πολλή καταστροφολογία βεβαίως…) εξηγεί στον αγαπημένο της πως άν χάσουν το σπίτι ή όλη την περιουσία τους, η δύναμη της καρδιάς της θα τους σώσει! Ο Πάριος, από την άλλη, καταθέτει τη ψυχή του – πολύ «αλά Ελληνικά», όπως μας αρέσει…
Σ’ αυτή, λοιπόν, την περίπτωση συναντάμε την ίδια μουσική στα δύο τραγούδια και το κοινό θέμα της δύναμης της αγάπης, αλλά γραμμένο διαφορετικά – σε αντίθεση με τον «Γορίλα» (1996) του Θηβαίου ή αρχικά «Le Gorille» (1952) του Brassens, όπου η μετάφραση είναι τρομακτικά πιστή στους πρωτότυπους στίχους!
Ο ρόλος μου στην παρουσίαση του Γαλλόφωνου Φεστιβάλ στην Αθήνα ήταν να κάνω το σωστό “πάζλ” των στίχων. Έπρεπε οι στίχοι να είχαν μια λογική αλληλουχία μεταξύ τους. Κατάλαβα το νόημα πλήρως τη στιγμή που ερμήνευα τα τραγούδια: η διγλωσσία των κειμένων “άγγιξε” το κοινό αλλά, προσωπικά, ένιωσα ότι ο δυναμισμός της στιγμής πήγαζε από την διεθνή γλώσσα που μας συνδέει όλους: τη μουσική.
Είναι όμορφο να διακατέχεσαι από δύο κουλτούρες και να παίζεις με τις λέξεις τους… Πολλές φορές χάνεσαι, δεν ξέρεις πού ανήκεις εντελώς. Όμως με την μουσική, βρίσκεις πιο εύκολα την ταυτότητά σου, επειδή εκείνη σου επιτρέπει να παίζεις με τις λέξεις δύο εθνών για να επιτευχθεί μία και μοναδική αρμονία.
Η μουσική είναι η διεθνής γλώσσα!