Γράφει η Δανάη Μουτσοπούλου (ηθοποιός).
Συνδεθείτε μαζί της στο Instagram και στο Facebook.
Η επόμενη υποψήφια
– “Η Δανάη Ιωάννα”;
-“Ναι”.
-“Ωραία, θα περάσεις και θα σταθείς στο Χ, που θα δεις στο κέντρο της σκηνής με ταινία, για να σε χτυπάει το φως καλύτερα”.
-“Οκ”.
Η κοπέλα με τα δύο ονόματα, περπατάει με αυτοπεποίθηση και όλη της τη θετική ενέργεια. Δεν το πιστεύει αλλά βρίσκεται σε fight or flight mode.
-“Καλησπέρα”.
-“Καλώς την…Δανάη Ιωάννα; Σε φωνάζουν Δανάη ή Ιωάννα”;
-“Δανάη, απλά οι γονείς μου μου έδωσαν δύο ονόματα”.
-“Ωραία Δανάη, όποτε είσαι έτοιμη ξεκινάς”.
Ανάσα και ξεκινάει το μακροβούτι. Στο μυαλό της τρέχει η φράση της Μαρίας Κάλλας “Only when I was singing did I feel loved”. Μόνο που αυτή δεν είναι η Μαρία Κάλλας. Παρόλα αυτά, ο άνδρας και η γυναίκα της επιτροπής κοιτάζονται και χαμογελούν. Έπειτα της χαμογελούν πίσω. Αυτό το πινγκ πονγκ από χαμόγελα μετατρέπεται σε δύναμη. Τώρα το τραγούδι της κάνει τους τοίχους και τα πατώματα να τρίζουν από χαρά. Την χαρά της.
-“ Ωραία Δανάη, ευχαριστούμε πολύ”.
“Θα σας ειδοποιήσουμε”, συμπληρώνει την κλισέ ατάκα από μέσα της και βγαίνει με την αδρεναλίνη στο στόμα, έξω από το θέατρο και έξω στο δρόμο και περπατάει, σαν να βιάζεται κάπου να πάει, ενώ δεν πάει πουθενά. Αυτή η φόρα, η ένταση, η δύναμη των πινγκ πονγκ χαμόγελων μπορεί να την φτάσει ως τον Πειραιά με τα πόδια. Μόνο που μένει στα Βριλήσσια. Πίσω ξανά σε εκείνο το δωμάτιο οι κύριοι μιλούν για την κοπέλα με το διπλό όνομα, ή τουλάχιστον έτσι ελπίζει.
– “Πέρασε στη Νομική”.
-“ Όπως πολλοί ηθοποιοί και τώρα πάει στο Ωδείο;”.
-“Μάλλον αυτή η κοπέλα σπουδάζει όλη την ενήλικη ζωή της. Ενδιαφέρον, λογικά θα είναι εργατική και μελετηρή στη δουλειά”.
-“Ναι, ή εξυπνάκιας που όλο θα θέλει να μιλάει”.
-“Σωστά. Έχει κάνει πάντως καλές δουλειές. Τραγούδησε στη Λυρική βλέπω εδώ, έχει πάει και Επίδαυρο. Σπιρτόκουτο το χειμώνα. Ωραία παράσταση αυτή την είδες;”.
-“Όλη η Αθήνα είδε το Σπιρτόκουτο”.
-“Στο θέμα μας, μας κάνει;”.
Πίσω στον μεγάλο περίπατο. Η Δανάη δεν έχει σταματήσει να περπατάει ενώ μέσα της μονολογεί. “Αυτή είναι η δουλειά του ηθοποιού. Αυτές οι συναντήσεις. Νιώθεις ζωντανή και έτοιμη για τα πάντα, οι ακροάσεις είναι κέρδος γιατί σου δίνουν δυνάμεις που όλο φοβάσαι πως δεν έχεις ή νομίζεις ότι έχεις αλλά μπορεί να χάσεις”. Λίγα λεπτά αργότερα, ενώ έχει ήδη διανύσει με τα πόδια το Βικτώρια-Κηφισίας και οδεύει προς Πανόρμου, οι σκέψεις αλλάζουν ρότα. “Γιατί να είναι τόσο μάταιο; Αν εγώ τώρα χαίρομαι και εκείνοι πέταξαν το βιογραφικό μου στα σκουπίδια;” Σκέφτεται. “Μήπως δεν είμαι αρκετά καλή; Σταμάτα. Πρέπει να δώσεις ένα μπράβο στον εαυτό σου, γιατί είσαι τόσο αυστηρή; Η Θεοδοσία λέει ότι πρέπει να εμπιστεύεσαι την πορεία σου. Πόσο σοφή είναι αυτή η γυναίκα; Είμαι περήφανη για τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου”, και με αυτή την τρίπλα αλλάζει θέμα στη σκέψη της.
Στο Spotify παίζει το soundtrack του Moulin Rouge. Ένα αρκετά δραματικό set up για τον περίπατό της. Της αρέσει να ακούει ολόκληρα έργα Musical και στη φαντασία της ονειροπολεί πως είναι εκείνη που τραγουδάει και παίζει και χορεύει. “The greatest thing you’ll ever learn is just to love and being loved in return”. Η συγκίνηση στα μάτια της δεν είναι από κούραση, είναι από υπερβολικό ενθουσιασμό και υπερβολική επιθυμία να είναι εδώ, εδώ και τώρα και να νιώθει αυτή την ευγνωμοσύνη για τον μεγάλο της περίπατο, για την ατελείωτη υπέροχη μουσική που υπάρχει, για τα όνειρα που διεκδικεί και άλλοτε υλοποιεί και άλλοτε όχι. Για την ευλογία του να έχεις την πολυτέλεια να γκρινιάζεις για αυτά που έχεις (γιατί αυτό σημαίνει ότι τα έχεις) και όλα αυτά χάρη σε εκείνο το πινγκ πονγκ από χαμόγελα, που θα μείνουν σε εκείνο το θέατρο στη Βικτώρια για την ώρα.