Γράφει ο Δημήτρης Γεωργαλάς (ηθοποιός, σκηνοθέτης).
Συνδεθείτε μαζί του στο Instagram και στο Facebook.
“Βιογραφικό”
Η τέχνη ξεκινάει σαν ένα κάλεσμα, εσωτερικό, κρυφό, που το μοιράζεσαι με ελάχιστους ή με κανέναν. Είναι ένα σκίρτημα ακατανόητο έως τη στιγμή που παίρνεις το πρώτο ερέθισμα – βλέπεις μια εικόνα, μια σκηνή, ακούς μια μουσική – και τότε το σκίρτημα γίνεται επιθυμία, λες «αυτό θέλω να κάνω», αρχίζεις και το ορίζεις, ψάχνεις κι άλλα ερεθίσματα να το ενισχύσεις, να το καταλάβεις καλύτερα. Ο χρόνος περνάει υπέρ ή κατά, όπως πάντα. Αν είναι υπέρ, η επιθυμία γίνεται στόχος. Ξεκινάει μια νέα φάση που ερευνάς πώς θα μάθεις, πώς θα αποκτήσεις γνώση γι’ αυτό που θέλεις να κάνεις. Κι όταν μπεις σ’ αυτή τη φάση ανακαλύπτεις πως είναι ένας δρόμος ατελείωτος, με πολλές ευθείες και στροφές, αλλά χωρίς τέλος. Η συναναστροφή με την τέχνη δεν τελειώνει, είναι ανεξάντλητη, εξελίσσεται συνεχώς, κι αν γίνει συνειδητοποίηση, τότε η τέχνη γίνεται τρόπος ζωής, σχέση. Καμία σημασία δεν έχει αν χωρίσεις για λίγο ή για πολύ, οι σχέσεις ζωής κρατούν για όλη τη ζωή, γίνονται οι αναφορές σου, τα πιστεύω σου, η ιδεολογία σου.
Η τέχνη ξεκινάει σαν ένα κάλεσμα και καταλήγει να γίνει η ιδεολογία σου, το βλέμμα σου προς τον κόσμο.
Κι όπως οι σχέσεις μας, είτε υπάρχουν ακόμα είτε έχουν πέσει στον βυθό του παρελθόντος, έχουν ανάγκη από λίγη μνήμη και πολλή αγάπη και πολλή συγχώρεση, έτσι κι ο κόσμος μας, ο ατελής πιο πολύ από κάθε άλλο ζωικό είδος, έχει ανάγκη την κατανόηση και την συγχώρεση της Τέχνης, γιατί μόνο αν καταλάβεις μπορείς να ανάψεις ένα φως στον διπλανό σου, να του κάνεις ένα σινιάλο ή να δεις το σινιάλο που σου κάνει αυτός για να τον ακολουθήσεις ή να τον βοηθήσεις.
Η Τέχνη δεν μας αλλάζει τη ζωή, την εγκλωβισμένη, την δρομολογημένη, αλλά μπορεί να μας καταπραΰνει, να μας παρηγορήσει, να μας απλώσει χέρι να πάμε ένα βήμα παραπέρα. Ένα μικρό βήμα για τον κάθε άνθρωπο ίσως είναι ένα μεγαλύτερο για την ανθρωπότητα.
Σκόρπιες σκέψεις, δεν ξέρω αν λένε κάτι…
Μακάρι κάθε ένας από μας να έχει κάτι που τον ολοκληρώνει, που του δίνει μια πληρότητα, που τον κάνει να πιστεύει κάπου.
Χαίρομαι που βρίσκομαι στην ώριμη πια στιγμή να μπορώ να πω πως ούτε η φιλοδοξία είναι πια το κίνητρο, ούτε ο ναρκισσισμός της πρώτης νιότης, αλλά η αγάπη, η οποία έχει ένα σπουδαίο χαρακτηριστικό: δεν βιάζεται, δεν την ενδιαφέρει το αποτέλεσμα, απλώς υπάρχει πάνω από νόμους, από συμβάσεις και συνθήκες. Αν με ρωτήσετε ποιο είναι το πραγματικό μου κίνητρο που ασχολούμαι με την τέχνη του θεάτρου, από πού ξεκίνησε όλο αυτό το ταξίδι και γιατί συνεχίζει ακόμα, αυτή είναι η μόνη μου απάντηση που δεν έχει αλλάξει εδώ και χρόνια: Θέλω να αγαπώ και να αγαπιέμαι.