Γράφει ο Δημήτρης Μεσημέρης (τραγουδοποιός).
Συνδεθείτε μαζί του στο Instagram και στο Facebook.
“Τικ τακ. Τικ τακ. Ο χρόνος κυλάει…”
Ο ήχος του ρολογιού, με συντροφεύει από τότε που τον γνώρισα. Στην αρχή, ένας απλός ήχος στο βάθος. Μεγαλώνοντας, τον ακούω πιο καθαρά, τον νιώθω. Κάθε τικ, μια ανάμνηση. Κάθε τακ, μια προσμονή. Και αρχίζει να γίνεται ρυθμός…
Ο χρόνος δεν είναι πια αφηρημένος. Είναι φως που αλλάζει χρώματα μέσα στη μέρα. Οι αναμνήσεις μου, τα παιδικά μου δωμάτια, ο δεκάχρονος εαυτός μου να βλέπει τον πατέρα του να παίζει μουσική. Τα χέρια της μητέρας μου στο πιάνο. Είναι η σιωπή μετά από ένα δυνατό συναίσθημα. Ο χρόνος γίνεται φίλος, αντίπαλος, δάσκαλος. Δεν τον κυνηγώ, μα τον κρατάω σύμμαχο. Μπορώ να τον ακούω. Να τον νιώθω. Και να τον μεταφράζω σε συναισθήματα.
Κάπως έτσι ψάχνω τον δρόμο μου. Ή μάλλον, τον αφήνω να με βρει. Η μουσική δεν είναι επιλογή, είναι ανάγκη. Είναι το μέσο μου για να καταλαβαίνω τι νιώθω. Είναι η φωνή μου όταν δεν ξέρω πώς να μιλήσω.
Ο χρόνος κυλάει, συνεχίζω να αγαπώ, κι ας μην καταλαβαίνω τον κόσμο. Να έχω ρωγμές και να μην τις κρύβω. Να πονώ και να το τραγουδώ. Έστω για μένα.
Η τέχνη μέσα από τον χρόνο με σπρώχνει να βλέπω πιο βαθιά, πέρα από τις βεβαιότητες. Πιο ελεύθερο.
Όσο κυλάει ο χρόνος, δεν θέλω να τον νικήσω. Δεν θέλω να τον σταματήσω. Θέλω να τον ζήσω. Να τον αφουγκράζομαι. Να τον αφήσω να με διαμορφώσει, να του απαντώ με ήχους, με λέξεις, με σιωπές.
Δεν ξέρω αν ο χρόνος με κάνει καλύτερο. Ξέρω όμως, πως όταν δίνω χρόνο στην τέχνη, μπορώ να είμαι αληθινός και ειλικρινής με τον εαυτό μου. Και ίσως αυτό να είναι αρκετό.
Τικ τακ… Ο χρόνος κυλάει. Κι εγώ τον ακολουθώ. Μα όχι βιαστικά. Όχι φοβισμένα. Με ρυθμό. Με μουσική. Με ελπίδα. Με αγάπη.