Γράφει η Ελένη Κρικέλη (ψυχολόγος – συγγραφέας).
Συνδεθείτε μαζί της στο Instagram και βρείτε το βιβλίο της ‘Η Βόλεψη του Λιονταριού’, εδώ.
Τα θεμέλια της αλλαγής: Γνώση και φόβος
Παρατηρώ την αλλαγή, την βιώνω, την αισθάνομαι, την αναγνωρίζω σε κάθε στάδιο της.
Μπορούσα να με παρατηρώ από πολύ νωρίς, θυμάμαι, ώστε να αναρωτιέμαι γιατί.
Ένα γιατί όμως, ποτέ δεν έμενε μόνο του. Πάντοτε ακολουθούσε ένα διότι. Αγαπούσα τις επεξηγήσεις, όπως και τώρα.
Και ένα γιατί είναι απόρροια της παρατήρησης.
Και όταν το γιατί και το διότι πάνε χέρι-χέρι, τότε συνεπάγονται και αλλαγή.
Έκανα αλλαγές στη ζωή μου και ακόμη κάνω. Από πολύ νωρίς άλλωστε γευόμαστε τις αλλαγές όλοι μας. Από τη μετάβαση στο δημοτικό, έως το γυμνάσιο και από εκεί στο λύκειο και ύστερα στο πανεπιστήμιο.
Κάθε αλλαγή σε κάθε στάδιο της, πολλώ δε μάλλον στην αφετηρία της, είναι καίριας και υψίστης σημασίας, διότι έχω ήδη αφεθεί στις σκέψεις μου, έχω αφεθεί στη δημιουργία των ονείρων, παρατηρώ τη χαρά που αισθάνομαι μέσα από αυτό και συγχρόνως, παρατηρώντας τη συχνότητα αυτού του ονείρου, δεν έχω παρά να με ωθήσω στο επόμενο βήμα, αυτό της επιθυμίας και κατ΄επέκτασιν της δράσης.
Όταν φθάνω πια να επιθυμώ, τότε παρατηρώ την αλλαγή μου. Ο φόβος και η ανησυχία σαν μικρές σταγόνες βροχής ποτίζουν τη σκέψη μου. Ερωτήματα γιατί να επιθυμώ τόσο πολύ αυτό το όνειρο έρχονται να δώσουν ειλικρινείς απαντήσεις. Τότε μάλιστα έχουν τελειώσει όλα. Όταν μπορώ να αναγνωρίζω τον λόγο για τον οποίο πιστεύω τόσο πολύ σε αυτό το όνειρο που μετέτρεψα σε επιθυμία, τότε δεν έχω παρά να βρεθώ σε μια αφετηρία έτοιμη να την διανύσω, εφοδιασμένη με τα ισχυρότερα όπλα που θα μπορούσα να έχω στη φαρέτρα μου και δεν είναι άλλα από αυτά της θέλησης και της αγάπης. Διότι αν δεν αγαπάω το όνειρο που μόνη μου δημιούργησα, πώς αλλιώς θα μπορέσω να το ανθίσω;
Μου αρέσουν οι αλλαγές και για να είμαι ειλικρινής μου αρέσουν οι αλλαγές γιατί τις επιλέγω. Και τις επιλέγω διότι μπορώ ακόμη να ονειρεύομαι, να επιθυμώ και να τολμώ.
Κάπως έτσι κάποια στιγμή φαντάστηκα τον πρωταγωνιστή στο βιβλίο μου: Τολμηρό, θαρραλέο, ονειροπόλο, αλτρουιστή. Γενναίο διότι έστρεψε τα κάτοπτρα εντός του και άρχισε να αναρωτιέται γιατί σκοτώνουμε ο ένας τον άλλο; Γιατί στην ηγεσία πρέπει πάντοτε να είναι ένας; Γιατί πρέπει να ακολουθώ πιστά αυτή την κοινωνική παράδοση από τη στιγμή που δεν αισθάνομαι να αποτελώ συνέχεια της αλυσίδας αυτού του ”δεσμού”; Πολλά ερωτήματα στα οποία προσπάθησε να βρει απάντηση μέσα από τη μητέρα του.
Απαντήσεις δοσμένες κάτω από την ομπρέλα των πρέπει. Απαντήσεις απόρροια των στερεοτύπων.
Απαντήσεις φτωχές από αγάπη και τρυφερότητα.
Σήμερα, παρατηρώ πως ο πρωταγωνιστής του βιβλίου «Η Βόλεψη του Λιονταριού», δεν απέχει από τις σκέψεις που θα μπορούσε να έχει καθένας από εμάς: Γιατί να σκοτώνουμε αβίαστα ο ένας τον άλλον; Γιατί δεν μπορούμε να ζούμε μονιασμένοι και αγαπημένοι;…
Πόσο κοστίζει σκέφτομαι ένα ξεβόλεμα ώστε να ανθίσουμε νέες ζωές με νέες αξίες και ιδανικά χαραγμένες;
Πόσο φρικτά βολεμένοι μπορούμε να είμαστε ξεχνώντας τα αθώα και όμορφα όνειρα που μας θρέφανε παιδιά;
Πόσο πιστεύω όμως και σε ένα όμορφο κόσμο, σε όμορφους ανθρώπους γύρω μας, οι οποίοι με το χαμόγελο τους ζεσταίνουν την καρδιά μας και μας κρατάνε το χέρι όταν στις παραμικρές αλλαγές που τολμάμε και στο φόβο να ψαλιδίσουμε το όνειρο μας, είναι εκεί ώστε να μας υπενθυμίζουν τη δύναμη των φτερών μας.
Πόσο ωραίους ανθρώπους έχω στη ζωή μου.