Γράφει η Ελίζα Σουφλή (συγγραφέας – δημοσιογράφος).
Συνδεθείτε μαζί της στο Instagram και στο Facebook.
Στην Τέχνη, όπως και στη Ζωή
Βρίσκομαι καθισμένη πάνω σε ένα μικρό σκαμπό, σε μία από τις δεκάδες θέσεις στον μεγάλο ξύλινο πάγκο. Σκυμμένη πάνω από ένα κομμάτι πηλού. Μία μεγάλη σκληρή μπάλα έγινε ένα λεπτό, εύπλαστο φύλλο, αυτό πήρε σχήμα και σιγά-σιγά άρχισαν να χαράζονται οι πρώτες αφηρημένες μορφές επάνω του μ’ ένα μικρό ξυλάκι. Αρχίζω και αφαιρώ κομμάτια με χειρουργική ακρίβεια. Σύντομα, όμως, θα συνειδητοποιήσω, ότι δεν είναι τίποτα εδώ ακαριαίο, ότι μπορείς ένα κόψιμο να το επουλώσεις σε λίγα δευτερόλεπτα με νερό και λίγο πηλό ακόμα. Χαλαρώνω, απελευθερώνομαι. Λίγη γλίτσα, όπως λέγεται, και το κομμάτι γίνεται ξανά παχύ και γερό.
Δεν ήταν καμία κοσμογονική απόφαση το να ξεκινήσω κεραμική. Ήταν, όμως, μία απόφαση εμβληματική για μένα. Έδωσα συνειδητά χρόνο και χρήμα σε μία καλλιτεχνική δραστηριότητα που γαληνεύει την ψυχή μου. Πάγια έξοδα, λογαριασμοί, γιατροί, βενζίνη, το σήμα του αυτοκινήτου, ο λογιστής, κτηνίατρος και φάρμακα της Σάββυς, κανένας καφέ στο χέρι και ίσως κανένα σινεμά, και φυσικά βιταμίνες και συμπληρώματα διατροφής για να σταθείς όρθιος και δυνατός…Δεν είναι τόσο εύκολο, τελικά, να πάρεις μια απόφαση καθαρά για την ψυχή σου.
Παρατηρώ τα δάχτυλά μου, που είναι γεμάτα ξεραμένο πηλό. Τα βουτάω στη μικρή ροζ λεκάνη που είναι στο πλάι μου και ο πηλός μαλακώνει μεμιάς. Αρχίζω να λειαίνω τις επιφάνειες του έργου μου. Σκέφτομαι πόσο εύκολο είναι να βρεις καταφύγιο στην Τέχνη…Έστω και για λίγο. Είναι αυτό το κάτι παραπάνω που έρχεται σε κάθε επαφή με την Τέχνη. Μετά από χρόνια επαφής μαζί Της, για μένα τα πράγματα άρχισαν να αντιστρέφονται και πλέον, στην καθημερινότητα, βλέπω παντού Τέχνη. Πιάνω τον εαυτό μου να θαυμάζει ένα υπέροχο κομμάτι ουρανού με σκόρπια σύννεφα ανάμεσα στις τσιμεντένιες ταράτσες στον δρόμο για τον σταθμό του μετρό, να απολαμβάνει με μάτια κλειστά μια μελωδία κρουστών καθώς τα βαγόνια του Ηλεκτρικού βαριοκοπούν στις ράγες, πλάθω ένα κομμάτι πηλό χωρίς συγκεκριμένο προορισμό κι ένα ποίημα γεννιέται δειλά στο μυαλό μου…
«Τα χέρια σου με πλάσανε σαν να ‘μουνα κυκλαδικό αγγείο…» Σκόρπιοι στίχοι, ψίθυροι στο κεφάλι μου. Τώρα πια έχουν χαθεί οι φωνές όσων στέκονται γύρω μου. Η μουσική από το ράδιο, που παίζει ακριβώς απέναντί μου, εξαφανίζεται κι αυτή σιγά-σιγά… «Σαν να μην είχε το σώμα μου μορφή, κι άρχισαν τα δικά σου χέρια να με σχηματίζουν…» Μ’ αρέσουν οι λέξεις που έρχονται απρόσμενα και μου χτυπούν την πόρτα. Θέλουν να βγουν στο χαρτί μαζί με χίλια δυο συναισθήματα, με χίλιες δυο ασυνείδητές μου σκέψεις…
«Ο έρωτάς σου μ’ έψησε
και μ’ έμαθε να στέκομαι μπροστά σε όλους.
Η πίστη σου με γυάλισε,
ελπίδα μου ‘δωσε να λάμπω…»
«Πώς πάμε εδώ;» Η φωνή της Β. (της δασκάλας μας) ορίζει μια παύση στη ροή των στίχων στο μυαλό μου. «Πώς πάμε εδώ;» επαναλαμβάνει. Γυρίζω και την κοιτάζω με ένα ελαφρύ χαμόγελο. «Υπέροχα» της απαντώ. «Πρέπει να ξεκινήσουμε να μαζεύουμε σιγά-σιγά» συνεχίζει. Κοιτάζω το ρολόι μου, που δείχνει εννέα παρά είκοσι. Αναρωτιέμαι πότε πέρασαν δυόμισι ώρες… Προσπαθώ να απομονώσω τους στίχους που σχηματίστηκαν στο κεφάλι μου σε μία μικρή γωνιά, σε ένα καθαρό ράφι του μυαλού μου, ενώ ξεπλένω τα εργαλεία μου και τα τοποθετώ άλλα στα ντουλάπια και άλλα στην κασετίνα μου. Βάζω το κεραμικό μου σε μία σακούλα και το τοποθετώ με προσοχή στο τελευταίο ράφι στο αποθηκάκι. «Μην ανησυχείς» μου λέει η Β. «μπορείς να προσθέσεις ή να αφαιρέσεις ό,τι θέλεις την επόμενη φορά». Χαμογελάω. Με ένα βρεγμένο πανί καθαρίζω σχολαστικά τον πάγκο μου. Είναι ευλογία, σκέφτομαι, να μπορείς να αλλάξεις ό,τι θέλεις με λίγο νερό και πηλό…Ίσως τελικά έτσι να είναι και η ζωή: να μπορείς να αλλάξεις ό,τι θες, αρκεί να αποκτήσεις τα κατάλληλα εργαλεία και να προσπαθήσεις αρκετά. Ίσως η «επόμενη φορά» να έχει ήδη φτάσει.
*Οι στίχοι που περιλαμβάνονται στο κείμενο προέρχονται από το ποίημα μου Κυκλαδικό αγγείο, που θα συμπεριλαμβάνεται στην επόμενη ποιητική συλλογή μου. Μέχρι τότε, η πρώτη μου ποιητική συλλογή με τίτλο στιγμές είναι εκεί έξω, σε έκδοση βλεπόντων και σε κώδικα Braille, καθώς και η συλλογή πεζών σκέψεις σε παρένθεση.