Γράφει η Γεωργία Δρακάκη (δημοσιογράφος, συγγραφέας, τραγουδίστρια).
Συνδεθείτε μαζί της στο Instagram και στο Facebook.
Να κάνεις τέχνη τη ζωή και ζωή την τέχνη
Από πολύ νωρίς, μου άσκησαν γοητεία οι λέξεις και το γράψιμο. Το διάβασμα είχε, εννοείται, προηγηθεί. Μες στα βιβλία, τα χαρτιά, τα περιοδικά, τις εφημερίδες έβρισκα τον κόσμο μαγικό, φανταστικό, συναρπαστικό. Ήξερα από παιδί ότι ανήκω στις λέξεις. Θυμάμαι ολόκληρες περιόδους της ζωής μου με βάση βιβλία που διάβαζα τότε ή τι κείμενα πάλευα. Ο πιο κοντινός τρόπος να πραγματοποιήσω το άπιαστο όνειρο να ζω από τα δικά μου γραπτά ήταν η δημοσιογραφία και είμαι ευγνώμων που το έχω πετύχει, μέσα από ένα σωρό δυσκολίες και ζόρια. Ξεκινώντας από το Popaganda κάπου στα 20 μου, συνέχισα σταθερά μες στα χρόνια να κάνω ρεπορτάζ πόλης, να καταγράφω φέτες ζωής και να συνομιλώ με ανθρώπους και συναισθήματα.
Το πρώτο μου βιβλίο, τα ‘’18 ντεσιμπέλ’’, κυκλοφόρησε όταν ήμουν δευτεροετής στη Νομική, από τις εκδόσεις Άπαρσις. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το βράδυ στον Κεραμεικό που το κράτησα στα χέρια μου τυπωμένο και βιαζόμουν να πάω στο Μοσχάτο, στο πατρικό μου, να το δείξω στους γονείς μου. Αυτά τα 18 μικρά θεατρικά (μονόλογοι και διάλογοι) γράφτηκαν κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας μου για τις Πανελλαδικές, ήταν η συντροφιά μου. Ακολούθησε από τον ίδιο εκδοτικό, το θεατρικό έργο η ‘’Τριανδρία’’, που ανέβηκε και στη σκηνή, έγινε παράσταση. Ύστερα, ήρθε ‘‘η Άδεια Παρένθεση’’, από τις εκδόσεις Εύμαρος, που επίσης ανέβηκε στη σκηνή. Όλα τα χρόνια της νιότης και της φοιτητικής ζωής, έστελνα διηγήματα και ποιήματά μου σε διαγωνισμούς, sites, περιοδικά, κάποια δημοσιεύτηκαν και σε συλλογές. Το 2022 και το 2023 ήταν δυο χρονιές γεμάτες έμπνευση, ουρανό και γκρεμό για μένα, έτσι έγραψα το θεατρικό έργο ‘’Το Καλύτερο Πράγμα στον Κόσμο είναι να Πέφτεις για Ύπνο τα Ξημερώματα’’ (εκδ. Άρτεμις) και την πεζοποιητική σύνθεση κειμένων με τίτλο ‘’Ο Τάσος πέθανε’’ (εκδ. Κάκτος). Ο Τάσος αυτή τη στιγμή διαβάζεται και αγκαλιάζεται από αρκετούς ανθρώπους, οι οποίοι μου στέλνουν σκέψεις, συναισθήματα και αγάπη, ομορφαίνοντάς μου τις μέρες της συγγραφικής αγρανάπαυσης. Θα αργήσω να γράψω κάτι επόμενο, το αισθάνομαι, αλλά το απολαμβάνω πολύ.
Ζω μια διπλή ζωή από μικρό παιδί: αυτή που ζω και αυτή που (κατα)γράφω. Δεν θα μπορούσα να ζω χωρίς τη γραφή, αλλά δεν θα είχα τι να γράψω, ούτε θα έγραφα έτσι, αν δεν είχα τη ζωή, τη ζωή που επέλεξα και που με επέλεξε. Σπουδές, δουλειές (ένα σωρό δουλειές!), νύχτες, μετακομίσεις, ταξίδια, φιλίες και έρωτες. Ο έρωτας είναι το πιο σημαντικό πράγμα για μένα, είναι η φλόγα που καίει κάτω από το σκουριασμένο μου, από γεννησιμιού του μελαγχολικό τσουκάλι και κάνει το νερό μου να βράζει. Έχω αφιερώσει πολύ χρόνο και πολλή ενέργεια στον έρωτα και δεν μετανιώνω. Δε νοούμαι να λογίζω εαυτόν συγγραφέα, καλλιτέχνη, άνθρωπο που τραγουδά, που εκφράζεται και, την ίδια ώρα, να μην τα δίνω όλα για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι ζωή. Κάθε φορά που γράφω ένα κείμενο, είτε σε κάποιο από τα μέσα στα οποία εργάζομαι, είτε σε μια κόλλα χαρτί προς πιθανή έκδοση ή δημοσίευση, ας πούμε ‘’λογοτεχνικό κείμενο’’, σκέφτομαι ότι θέλω να μιλώ τη γλώσσα της αλήθειας και του πάθους, ότι θέλω να αγγίξει όσο περισσότερους ανθρώπους γίνεται, ότι δεν με αφορά μια ελιτίστικη προσέγγιση της γλώσσας, ούτε οι υψηλές ιδέες, οι δυσπρόσιτες. Πάντα, με συγκινούσαν τα ταπεινά υλικά της πλάσης. Κι από την άλλη, όταν ζω, όταν πάω να ψωνίσω από το σούπερ μάρκετ ή να επιβιβαστώ στο μετρό ή να βγω για να πετάξω τα σκουπίδια, προσπαθώ να εντοπίζω την περιρρέουσα καλλιτεχνικότητα. Πάλι με το ίδιο πρίσμα, με την αγάπη που έχω για τα ταπεινά υλικά. Τι όμορφη η κοπέλα που μου κόβει το τυρί μου, με τα μενεξένια της μάτια, ποιος να την αγαπά, τι ωραία γαλήνη που έχει η γειτονιά μου στις 3 παρά τα ξημερώματα, τι θαυμάσια που μπαίνει ο ήλιος μέσα από το τζάμι του λεωφορείου πάνω στα μαλλιά μου, τι ωραία που είναι η σκατένια, ζόρικη ζωή μας. Κάτι τέτοια σκέφτομαι.
Φυσικά και με ενδιαφέρει να φτάσουν πιο μακριά τα γραπτά μου. Δεν γράφω μόνο για μένα. Γράφω για τους ανθρώπους. Με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι. Αν κάτι μπορούν τα γραπτά μου να μετακινήσουν μέσα τους, θα είναι όνειρο και θαύμα. Εμένα, γραπτά άλλων ανθρώπων με διαμόρφωσαν, κάτι ξάγρυπνες νύχτες, όταν καταβρόχθιζα με μάτια έκθαμβα ιστορίες και αφηγήσεις. Φούσκωνε η καρδιά μου. Η ζωή του αναγνώστη είναι μια συναρπαστική ζωή. Αλλά και εκείνη του ανθρώπου που ξέρει να ζει και λιγάκι ως λογοτεχνικός ήρωας είναι απίθανη. Τις θέλω και τις διεκδικώ και τις δύο αυτές ζωές. Από αυτές τις δυο ζωές, προκύπτει το συγγραφιλίκι, η τρίτη, η γοητευτικότερη, η πιο παράξενη ζωή απ’ όλες. Κανείς, θα μ’ έλεγε αχόρταγη και θα του έδινα χίλια δίκια.