Γράφει ο Γιώργος Μπίλιος (τραγουδιστής).
Συνδεθείτε μαζί του στο Instagram και στο Facebook.
Είναι ωραίο να ξεπερνάς τα όριά σου.
Για όσο σε παίρνει.
Η σχέση μου με τη μουσική κρατάει χρόνια. Για να είμαι πιο ακριβής από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, τραγουδάω. Όμως το πόσο σημαντική είναι για μένα, μου πήρε καιρό για να το συνειδητοποιήσω.
Ήταν κάπου εκεί γύρω στο 2005, που ενώ είχα κάνει αρκετές και σημαντικές συνεργασίες, η μουσική ήταν πάντα η δεύτερη προτεραιότητα στη ζωή μου. Πρώτη ήταν η δουλειά μου στη διαφήμιση, πολύ απαιτητική, με τρελά ωράρια και ελάχιστη ως και καθόλου προσωπική ζωή. Η ενασχόλησή μου με το τραγούδι ήταν στο «by the way». Νομίζω όμως ότι το κλικ ήρθε σε δύο στάδια. Το πρώτο ήταν όταν παραλίγο να χάσω προγραμματισμένο live – που δεν έκανα συχνά – γιατί ο πελάτης ζήτησε αλλαγές στις 20:30. Το δεύτερο ήταν όταν έμαθα για μια οντισιόν με μόνιμη συνεργασία, δύο φορές την εβδομάδα, με καλά λεφτά και φιλόδοξο project. Το ότι με πήραν σε αυτή τη δουλειά, ήταν η αρχή του να σκεφτώ τη ζωή μου μόνο με μουσική. Στους επόμενους δύο μήνες είχα παραιτηθεί και μια νέα ζωή ανοιγόταν μπροστά μου.
Δεν είχα μάθει πώς είναι να μην υπάρχει κάτι σταθερό στη ζωή μου, εισοδηματικά, αλλά όλο αυτό μου φαινόταν εξαιρετικά επουσιώδες μπροστά στην προοπτική του να ζω το όνειρό μου. Να ζω από το τραγούδι. Αυτό που αγαπούσα πάντα.
Το να αλλάζεις τη ρότα της ζωής σου, να ξεβολεύεσαι από ό,τι έχεις συνηθίσει δεν είναι ο εύκολος δρόμος. Σίγουρα όμως είναι ένας δρόμος που σε κάνει πιο δυνατό, δοκιμάζεις διαδρομές που δεν είχες φανταστεί και στο τέλος μόνο κερδισμένος είσαι. Είναι σαν να πας να μείνεις σε ένα ξένο μέρος.
Το ταξίδι αυτό διήρκησε επτά χρόνια. Μέσα σε αυτό το διάστημα εξελίχθηκα πολύ ως μουσικός, ξεκίνησα να δουλεύω τον πρώτο μου προσωπικό δίσκο, έκανα πολλές συμμετοχές, παραστάσεις, live με εξαιρετικούς – και λιγότερο εξαιρετικούς ανθρώπους, διάβασα πολύ. Κάποια στιγμή έβλεπα ότι είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Οι δουλειές είχαν μειωθεί αισθητά και αντίστοιχα το εισόδημά μου. Κι όσο κι αν ήμουν εγκρατής στα έξοδα, δυσκολευόμουν να δίνω το νοίκι μου για το 35τμ. διαμέρισμα που έμενα, αποφάσισα να γυρίσω πίσω. Και λέγοντας «πίσω», εννοώ στην «ασφάλεια» της εργασιακής καθημερινότητας.
Στην αρχή το αντιμετώπισα σαν ήττα, σαν προσωπική μου υποχώρηση σε αυτό που είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου. Και δεν το απολάμβανα καθόλου. Ειδικά αυτό με το ωράριο, το ξύπνημα, την τάξη, μού ήταν δύσκολο να το συνηθίσω. Ξαφνικά όμως κατάλαβα ότι τα τελευταία χρόνια είχα χάσει τη σχέση αγάπης με τη μουσική γιατί την αντιλαμβανόμουν ως δουλειά, κάτι από το οποίο έπρεπε οπωσδήποτε να ζήσω. Και το ότι ξαναγύρισα στη διαφήμιση – με πιο ανθρώπινους όρους από πριν – μου έδωσε την ευκαιρία να επανατοποθετήσω τη σχέση μου μαζί της. Να γίνω πάλι δημιουργικός και να επικοινωνώ μέσα από τα τραγούδια μου, μόνο όταν θέλω να πω κάτι και όχι κατ΄ ανάγκη. Αλλά από επιλογή. Πάντως σε καμία περίπτωση δεν μετανιώνω για το ότι έκανα αυτή την περιπλάνηση. Γιατί πέρα και πάνω από όλα διαπίστωσα πόσο ωραία είναι να ανακαλύπτεις ξανά τα όρια του εαυτού σου.