Γράφει ο Γρηγόρης Πολύζος (συνθέτης, ενορχηστρωτής, καθηγητής ανώτερων θεωρητικών και πιάνου).
Συνδεθείτε μαζί του στο Instagram και στο YouTube.
Ζω κάνοντας αυτό που αγαπάω
«Σας ζηλεύω και σας θαυμάζω εσάς τους καλλιτέχνες, αγαπάτε πολύ τη δουλειά σας», μου είπε μια κοπέλα τις προάλλες.
Αρχικά και εντελώς αυθόρμητα κολακεύτηκα φυσικά. Μα την αμέσως επόμενη κιόλας στιγμή άρχισαν να τριγυρίζουν στο μυαλό μου αυτά τα λόγια και με έβαλαν σε διάφορες σκέψεις.
Το δίπολο καλλιτέχνης – επαγγελματίας μοιάζει τουλάχιστον ύποπτο. Μπορείς να είσαι ταυτόχρονα πιστός στις επιταγές και στα ιδανικά της τέχνης και ταυτόχρονα σωστός επαγγελματίας; Πόσες «καλλιτεχνικές εκπτώσεις» είσαι έτοιμος να κάνεις ώστε να μπορέσεις να ζήσεις; Μπορείς να κρατάς ισορροπίες ανάμεσα σε αυτό που θέλεις να κάνεις και σε αυτό που η «αγορά» ή η μουσική βιομηχανία προστάζει να κάνεις; Αν αυτά τα δύο έρθουν σε ρήξη μέσα σου με ποιον θα πας; Με τον καλλιτέχνη ή τον επαγγελματία; Τι θα επιλέξεις; Την καθαρή συνείδηση ή την γεμάτη τσέπη;
Ως γνωστόν διυλίζω τον κώνωπα και καταπίνω την κάμηλον. Καλές και παραγωγικές αυτές οι σκέψεις αλλά δεν οδηγούν πουθενά. Ας πάρω την δική μου περίπτωση να προσπαθήσω να απαντήσω σε όλα αυτά.
Είμαι 36. Κλείνω 11 χρόνια στη δισκογραφία και έχω στο ενεργητικό μου 3 προσωπικούς δίσκους («Σε τόπους που δεν ξέρω», 2012 / «Αποστάσεις», 2016 / «Πολύχρωμες ζακέτες», 2019.) Και μάλιστα σε μια εποχή που η δισκογραφία ψυχορραγεί και το τραγούδι και οι καλλιτέχνες γενικότερα απαξιώνονται.
Έχω συνεργαστεί με ανθρώπους που ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν φανταζόμουν. Κώστας Μακεδόνας, Παντελής Θαλασσινός, Λάκης Χαλκιάς, Φωτεινή Δάρρα, Νίκος Ζούδιαρης, Πόλυς Κυριάκου, Απόστολος Ρίζος, Παντελής Κυραμαριός, Μαρία Κρασοπούλου, Πολυξένη Καράκογλου κ.ά.
Και όχι, ως τώρα τουλάχιστον δεν έχω κάνει εκπτώσεις. Έγραφα ακριβώς αυτά που ήθελα, ενορχήστρωνα ακριβώς όπως ήθελα, συνεργάστηκα με αυτούς που ήθελα και με τους όρους που ήθελα.
Άρα ο καλλιτέχνης μέσα μου είναι ευχαριστημένος. Χορτάτος μεν αλλά και διψασμένος για νέα πράγματα.
Τι γίνεται με τον επαγγελματία όμως; Εδώ τα πράγματα είναι λίγο πιο δύσκολα. Χρήματα από τα τραγούδια; Ελάχιστα. Και πώς αλλιώς άλλωστε; Αφού τις περισσότερες φορές δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την αυτοχρηματοδότηση. Cd πια κανείς δεν αγοράζει, λεφτά από τις πλατφόρμες ούτε με κιάλια. Χρήματα από τα live; Κάποια ναι, αλλά ποτέ δεν επέλεξα αυτόν τον δρόμο ως βιοπορισμό. Για δικούς μου λόγους.
Ευτυχώς, είχα την προνοητικότητα να σπουδάσω μουσική. Και μάλιστα πολύ και σε βάθος. Σε μεταπτυχιακό επίπεδο. Ευτυχώς για δύο λόγους.
Ο πρώτος είναι γιατί έχω γνώσεις. Γνώσεις που μου φάνηκαν πολύ χρήσιμες καθ’ όλη την καλλιτεχνική μου πορεία. Γνώσεις που μου επέτρεψαν να μπορώ να πατάω στα πόδια μου, να έχω γνώμη, να ενορχηστρώνω για όποιο μουσικό σύνολο θελήσω και με τον τρόπο αυτό να αναλαμβάνω και ενορχηστρώσεις και παραγωγές άλλων καλλιτεχνών όπως έκανα με τον πρώτο δίσκο του φίλου μου Θοδωρή Τσάτσου ή πιο πρόσφατα με τα τραγούδια των Μιχάλη Λιόντα και Δημήτρη Τσιμπούκη.
Ο δεύτερος είναι ότι με τα τυπικά αλλά και τα ουσιαστικά προσόντα που αποκόμισα μπορώ και διδάσκω. Και αυτός είναι και ο λόγος που μπορώ και ζω από τη μουσική. Η διδασκαλία είναι η «κανονική» μου δουλειά. Παιδάκια από 5 έως 55 ετών έχουν μαθητεύσει δίπλα μου. Περνάω πάντα καλά; Πηγαίνω πάντα με το χαμόγελο στα χείλη; Είναι όλοι οι μαθητές μου ταλέντα; Φυσικά και όχι.
Όμως μπορώ και ζω από τη μουσική, ζω κάνοντας αυτό που αγαπάω. Και είναι σπουδαίο αυτό; Δεν θα έπρεπε να είναι αυτονόητο; Και από πότε τα αυτονόητα δεν είναι σπουδαία και σημαντικά; Είναι και παρά είναι!
Τι απάντησα στην κοπέλα; Ένα «ευχαριστώ, να είσαι καλά». Και της χαμογέλασα.