Γράφει η Κατερίνα Κέντρου (καλλιτέχνης).
Συνδεθείτε μαζί της στο Instagram και στο Facebook.
Φιλοξενώντας τις νότες
Τραγουδάω από πολύ μικρή ηλικία. Θυμάμαι ακόμη τις εκδρομές που με έπαιρνε η γιαγιά μου. Βουτούσα το μικρόφωνο του πούλμαν και έκανα “εκπομπή” τραγουδώντας και καλωσορίζοντας το γκρουπ με τραγούδια. Ήμουν περίπου 7 χρονών. Κάτι πολύ περίεργο είναι πως όταν ήμουν έφηβη δεν άκουγα μουσική και όταν με ρωτούσαν τι μουσική ακούω δεν ήξερα τι να πω. Δεν ήταν κάτι που έκανα τότε, ίσως γιατί στο σπίτι δεν ακουγόταν συχνά μουσική παρά μόνο αραιά και πού λίγο ραδιόφωνο ή πότε πότε κασέτες με κλασική μουσική και Φρανκ Σινάτρα.
Στα 18 μου σύχναζα στο Mike’s Irish bar, ένα υπόγειο ιρλανδέζικο μπαρ στον Πύργο των Αθηνών που κάθε Τρίτη είχε βραδιές καραόκε. Για πολύ καιρό ήμουν κάθε εβδομάδα εκεί. Το πρώτο τραγούδι που είπα καραόκε εντελώς μόνη μου ήταν το What’s up από τις 4 non blondes και θυμάμαι πώς ένιωθα πάνω στη σκηνή…αυτή η αγωνία που κάτι ανεβαίνει στο λαιμό σου σαν σε πρώτο ραντεβού μαζί με μια φοβερή αίσθηση πως όλα κουμπώνουν μαζί: η μουσική, οι στίχοι, η δική μου ενέργεια, η ενέργεια του κοινού. Εκείνη την εποχή, το καραόκε δεν είχε ακόμη οθόνη μπροστά με τους στίχους, μόνο σου έβαζαν το playback χωρίς τη φωνή. Μελετούσα ολόκληρη την εβδομάδα τις ηχογραφήσεις που ήθελα να τραγουδήσω με ευλαβική πειθαρχία. Έτσι έμαθα να βάζω μικρά σημάδια πάνω στους στίχους, όταν ακόμη είχα πολύ λίγες γνώσεις μουσικής. Τα σημάδια σήμαιναν διαφορετική έκφραση, piano ή forte, legato, staccato, πού αναπνέω, το μέτρημα της παύσης. Ακόμη τα χρησιμοποιώ όταν μελετάω ένα καινούριο τραγούδι κι ας σπούδασα μουσική.
Ελευθερία είναι η λέξη που περιγράφει καλύτερα το πώς νιώθω όταν τραγουδάω είτε είμαι μόνη μου είτε μπροστά σε κάποιον. Σαν να γίνεται κάτι μαγικό και να ενώνομαι με τον ουρανό, ενώ ταυτόχρονα γειώνομαι. Υπάρχει ένα τραγούδι από τη Nina Simone, το I wish I knew how it would feel to be free και στο τέλος ο στίχος λέει: And I sing cause I know how it feels to be free. Αυτό ακριβώς νιώθω κι εγώ. Γίνομαι γενναία όταν τραγουδάω. Το τραγούδι μοιάζει να είναι η μυστική μου υπερδύναμη: μπορώ να ξεγυμνώνομαι απόλυτα και να δείχνω ποια είμαι από μέσα χωρίς να φοβάμαι καθόλου. Ίσως μόνο τότε δε φοβάμαι καθόλου. Το τραγούδι μού δίνει χώρο όταν δεν έχω καθόλου (ή όταν ο χώρος είναι στενός) και με κάνει να συνδέομαι με τον εαυτό μου αλλά και με όλα μαζί ταυτόχρονα.
Η μουσική με συγκινεί γιατί μπορεί να περιγράψει με τρομερή ψυχική ακρίβεια κάτι που δεν μπορεί να λεχθεί με άλλον τρόπο. Όταν δεν ξέρω πώς νιώθω, τραγουδάω για να το βρω. Μερικές φορές τραγουδάω στα αλαμπουρνέζικα, αλλά για μένα βγάζουν νόημα. Τραγουδάω για να συνδεθώ, αλλά τραγουδάω και για να προσευχηθώ.
Το μόνο που ξέρω στα σίγουρα είναι ότι ο ήχος είναι θεραπευτικός. Και για όποιον τον ακούει και για όποιον τον παράγει.
Παίζω συχνά σε μπαράκια και μικρές μουσικές σκηνές. Μου αρέσει η ατμόσφαιρα των μπαρ και των μικρών χώρων. Το μόνο που μπορεί να με βγάλει από το τώρα είναι όταν υπάρχει πολλή βαβούρα στον χώρο και νιώθω ότι αυτό που μοιράζομαι δεν έχει αποδέκτη. Εκεί, παθαίνω σπλιτ. Είναι σαν να βγαίνω από το σώμα μου και σαν να παρακολουθώ από ψηλά τη σκηνή. Πάντα πείθω τον εαυτό μου ότι έστω ένας άνθρωπος ακούει και μετά συγκεντρώνομαι στο τραγούδι, γιατί το τραγούδι έχει υπόσταση χωρίς εμένα και κάπως νιώθω υπεύθυνη να το (μετα)φέρω στη ζωή ακόμη κι αν δεν ακούει κανείς. Πολλές φορές στέλνω το τραγούδι μου σε ανθρώπους που δεν είναι πια εδώ μαζί με την ευχή και την ταυτόχρονη πίστη πως ο χωροχρόνος και τα παράλληλα σύμπαντα υπάρχουν.
Όταν μια μέρα αρρώστησα και η φωνή μου έκλεισε εντελώς, πανικοβλήθηκα όχι ότι δε θα μπορέσω να ξαναμιλήσω, αλλά ότι δε θα μπορέσω να ξανατραγουδήσω.