Γράφει η Λόλα Γιαννοπούλου (μουσικός – ερμηνεύτρια – συνθέτης).
Συνδεθείτε μαζί της στο Instagram και στο YouTube.
Η Ύπαρξη μέσω της Τέχνης
Πόσο εύκολο είναι να περιγράψεις τη σχέση σου με την τέχνη, όταν αυτό είναι το μόνο σταθερό σημείο αναφοράς σου, από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου…
Η τέχνη,
το μόνο μέσο που έχει ο άνθρωπος για να καταγράφεται η ιστορία και η πορεία της ανθρωπότητας, το μόνο αποτύπωμα που αφήνει πίσω του, η μόνη μαρτυρία ότι υπήρξε, ό,τι υπήρξε.
Οι πρώτοι ήχοι ξεκινούν από την κοιλιά της μαμάς μου στην εγκυμοσύνη, η άφιλτρη σχέση, το πρωτογενές, το πρωτόγονο. Οι διηγήσεις της λένε, πως λόγω σπουδών της στη μουσικοθεραπεία, στο διάστημα της εγκυμοσύνης, τοποθετούσε ακουστικά στην κοιλιά της, για να παρατηρήσει πώς αντιδρά το έμβρυο στη μουσική και στους ήχους.
Ύστερα θυμάμαι πάντα μουσικές μέσα στο σπίτι και ένα πιάνο στο σαλόνι, να με καλεί σχεδόν φυσικά να πατήσω τα πλήκτρα του, πριν το ωδείο, πριν τα βάλει κάποιος δάσκαλος σε σειρά. Γονείς, παππούδες, συγγενείς, όλοι με κάποιο τρόπο εμπλεκόμενοι στο ζήτημα μουσική – τέχνη γενικότερα.
Τί είναι αυτό που σε κάνει να μην ορίζεις την ύπαρξή σου, χωρίς τη μουσική, χωρίς την τέχνη γενικότερα. Δεν γνωρίζω πώς είναι αλλιώς. Η μουσική υπάρχει σε όλα, η τέχνη υπάρχει σε όλα και μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορώ και περιγράφω, φιλτράρω και ερμηνεύω τη ζωή.
Είναι λύτρωση και προβληματισμός και πάλι λύτρωση και απελευθέρωση και προσφορά και ένα μαγικό δούναι και λαβείν, μία διαρκής αναζήτηση, μία διαρκής επαφή με το μέσα σου, μία κάποιες φορές επίπονη, αλλά συνάμα απαραίτητη διαδικασία, για να δουλέψεις με τον εαυτό σου και με τους γύρω σου.
Για μένα η τέχνη δεν πρέπει να κρύβει ούτε εγωισμό, ούτε αυταρέσκεια, ούτε ματαιοδοξία. Η Τέχνη είναι πολύ βαθύτερη ανάγκη του ανθρώπου να καταγράψει τα γεγονότα, το πέρασμά του, να γίνει φορέας συναισθημάτων, κουλτούρας, ιστορίας.
Ο Καλλιτέχνης φέρει μία ευθύνη, πέρα από την προσωπική του έκφραση. Οφείλει να υπηρετεί την Τέχνη του, να την σέβεται ακόμα και όταν την αποδομεί και να νιώθει επίσης ευθύνη για τον αποδέκτη, για τον θεατή, ακροατή, αναγνώστη κ.ο.κ. Ο αποδέκτης είναι μέρος της διαδικασίας, ειδικά όταν μιλάμε για παραστατικές τέχνες…
Εκεί γίνεται αυτό το μαγικό δούναι και λαβείν.
Κάτι δικό μου, σου το προσφέρω – θέλω να πιστεύω με ειλικρίνεια και όχι με αυταρέσκεια – το λαμβάνεις και μου το δίνεις πίσω, μαζί με κάτι δικό σου και αυτά μαζί δημιουργούν μία τρίτη διάσταση, άυλη, που την φτιάχνουμε μαζί εκείνη την στιγμή, μία στιγμή στο χρόνο, σε μία συναυλία, σε μία παράσταση, σε οτιδήποτε συμβαίνει live.
Για μένα αυτό κρύβει απόλυτη ολοκλήρωση, το αίσθημα της πληρότητας και της αγνής επαφής.
Αυτό συμβαίνει και όσον αφορά την ιδιότητά μου ως δασκάλα μουσικής – φωνητικής.
Για πολλούς ανθρώπους η τέχνη αποτελεί καταφύγιο και λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά και ο δάσκαλος θα πρέπει να είναι εκεί για να πάει ένα βήμα παραπέρα όλο αυτό. Πρέπει να αφουγκράζεται και να προσφέρει στον μαθητή, ένα πεδίο κατανόησης και ελευθερίας, εξέλιξης και αγνότητας, δημιουργίας και έμπνευσης, συνεργασίας και έκφρασης. Εγώ οφείλω να είμαι εκεί, για να τον φέρω σε επαφή με το μέσο. Δεν έχω εξουσία, είμαι ο “μεσάζοντας” κατά έναν τρόπο, που απλά καθοδηγεί, ώστε ο μαθητής να “ξεκλειδώσει” μόνος του όσα χρειάζεται, μέσω της Τέχνης.