Γράφει ο Μάνος Κιτσικόπουλος (πιανίστας).
Ακούστε τον στο YouTube και συνδεθείτε μαζί του στο Facebook.
Μουσική προετοιμασία
Από μικρός θυμάμαι να κάθομαι στο πιάνο ατελείωτες ώρες να παίζω, να εξερευνώ διαφορετικά ακούσματα.
Από τη μια η αγάπη μου να εξερευνήσω το μεγαλείο του Μπετόβεν, από την άλλη οι μουσικές που άκουγα από μικρό παιδί με τον πατέρα μου. Έτσι από τις δέκα ώρες που καθόμουν στο πιάνο, τις μισές μελέταγα ασκήσεις, σκάλες, Μπετόβεν, Σοπέν και τις υπόλοιπες έπαιζα Beatles, Doors, Χατζιδάκι και ό,τι άλλο άκουγα και μου άρεσε.
Ωστόσο αυτή η όμορφη, αναγκαία και ανέμελη φάση με τα χρόνια αλλάζει μορφή για να μετουσιωθεί σε μια μουσική μελέτη και προετοιμασία. Για να γίνουν οι απαραίτητες ζυμώσεις μεταξύ ανεμελιάς, πειθαρχίας και έμπνευσης που θα σε πάνε παρακάτω.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα σε έναν διαγωνισμό πιάνου. Ήμουν 14 χρόνων και μόλις είχα αρχίσει να μαθητεύω πλάι στον Αυστριακό πιανίστα Μαξ Χάλλεκερ.
Παρότι είχα θάρρος από παιδί να παίζω μπροστά σε άλλους, εδώ η συνθήκη ήταν εντελώς διαφορετική. Απαιτούσε πολλές αλλά και ποιοτικές ώρες μελέτης, συγκέντρωση, πειθαρχία και εγρήγορση.
Ξύπναγα πριν το σχολείο και μελετούσα και όταν γύριζα, συνέχιζα μέχρι το βράδυ.
Το άγχος μου μεγάλο, αλλά ο αγαπημένος μου Δάσκαλος σε όλη τη διαδικασία ήταν πλάι μου. Θυμάμαι συγκινητικά πόσο με στήριξε. Είχε έρθει να παρακολουθήσει την τελική μου πρόβα με 40 πυρετό, για να με εμψυχώσει και να με στηρίξει. Πέρασα στον ημιτελικό και μετά στον τελικό. Βγήκα νικητής στην κατηγορία μου. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Ένιωθα σαν να μεγάλωσα πέντε χρόνια εκείνες τις μέρες. Αυτή την πρώτη φορά που ξεπερνάς τον εαυτό σου και τους φόβους σου, δεν την ξεχνάς. Αισθάνεσαι ότι ψηλώνεις.
Αργότερα θυμάμαι, ήρθαν πολλές τέτοιες στιγμές. Άλλες καλύτερες, άλλες χειρότερες. Το καλό με τις επιτυχίες είναι ότι σε γεμίζουν αδρεναλίνη και αυτοπεποίθηση να συνεχίσεις. Να κάνεις όνειρα, σχέδια, να πετάς.
Το καλύτερο όμως συμβαίνει με τις “αποτυχίες”. Αυτές είναι που θα σε πικράνουν, θα σε φέρουν σε επαφή με τους φόβους σου, τις αμφιβολίες σου, αλλά είναι και αυτές που θα σε κάνουν να συνειδητοποιήσεις γιατί κάνεις αυτό που κάνεις, γιατί προσπαθείς, τι πρέπει να αλλάξεις, πού πρέπει να πας.
Το δύσκολο είναι να δεχτείς με την ίδια ευγνωμοσύνη προς τον εαυτό σου και την επιτυχία αλλά και την αποτυχία και να τον αγκαλιάσεις. Εύκολο στη θεωρία και τετριμμένο ακούγεται το ξέρω – και γω έτσι το ακούω κάποιες φορές. Γιατί σκέφτεσαι, τι πήγε στραβά αφού προετοιμάστηκα τόσο καλά, τι θα μπορούσε να πάει καλύτερα. Και είναι λογικό.
Όσο όμως και να προσπαθώ να κάνω αποτίμηση της επίδοσης μου, μόνο μέσα από την προετοιμασία, αυτό είναι ανέφικτο. Γιατί ίσως το πιο σημαντικό μετά την προετοιμασία, είναι η απόλαυση και το άφημα στη στιγμή. Όταν το πετυχαίνω αυτό τότε δεν υπάρχουν λάθη – αλλά και αν υπάρχουν δεν με ενδιαφέρουν.
Και τότε η στιγμή είναι τεράστια και αισθάνεσαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου και αισθάνεσαι ότι επικοινωνείς πραγματικά με τους ανθρώπους μέσα από τους ήχους.
Σαν να είσαι ταυτόχρονα στη σκηνή αλλά και στην πλατεία.
Ένα βήμα ψηλότερα τη φορά. Μια πάλη για περισσότερο άφημα και λιγότερο φόβο. Αυτό όμως δεν είναι και η ζωή μας; Στιγμές ανάμεσα στα σκοτάδια μας και το φως;