Γράφει η Μανταλένα Παπαδάτου (ηθοποιός).
Συνδεθείτε μαζί της στο Instagram και στο IMDb.
ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ
Τα γόνατα τρέμουν.
Η καρδιά χτυπάει γρήγορα.
Ιδρώτας στο μέτωπο.
Η φωνή χάνεται.
Τάση λιποθυμίας.
Ανοίγει η αυλαία.
Φως…
Μεταμόρφωση.
Αυτά ακριβώς νιώθω πριν από κάθε παράσταση. Το άγχος γίνεται δημιουργία. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ο ηθοποιός βγαίνει από τον εαυτό του και μπαίνει στα παπούτσια κάποιου άλλου, αλλά για να γίνει αυτό μέσα σε μια στιγμή, έχουν προηγηθεί πολλές ώρες σκληρής δουλειάς.
Η διαδρομή – διαδικασία του ηθοποιού ώστε να μπορέσει να μπει στο “πετσί” ενός ρόλου, είναι σταδιακή, αργή και αρκετές φορές συναισθηματικά επίπονη. Μετά από αμέτρητες αναγνώσεις ολόκληρου του έργου και τις πρώτες απαντήσεις που έχεις δώσει στα πέντε “W”s της Uta Hagen, αρχίζεις να παίρνεις μια μικρή γεύση του ήρωα που καλείσαι να ενσαρκώσεις. Αποφασίζεις για το αν θα προσεγγίσεις τον ήρωα σου από έξω προς τα μέσα ή το αντίστροφο. Κάθε ηθοποιός έχει το δικό του μοναδικό τρόπο προσέγγισης που δεν λειτουργεί για όλους το ίδιο. Όπως και η κάθε τεχνική δεν έχει τα ίδια αποτελέσματα κάθε φορά που την εφαρμόζεις. Η ανακάλυψη του χαρακτήρα είναι ένα διαρκές πείραμα.
Τη στιγμή που νιώθεις πως βρίσκεσαι σε αδιέξοδο είναι η στιγμή που γίνεται η υπέρβαση. Οι πρώτες “Α ha!” στιγμές, έρχονται μετά από πολλές ώρες πνευματικής και σωματικής εργασίας, προβών και έρευνας. Οι στιγμές ταύτισης και συναισθηματικής κατανόησης της υπόστασης αλλα και των επιλογών του ήρωα, είναι τα διαμάντια που κοσμούν το περιδέραιο του ρόλου. Μόλις όλα τα διαμάντια μπουν στη θέση τους τότε ο ηθοποιός είναι έτοιμος να εκτεθεί στο κοινό.
Προς το τέλος του Πανεπιστημίου, μπήκε το θέατρο στη ζωή μου αναπάντεχα. Διασταυρώθηκε ο δρόμος μου με μια ερασιτεχνική ομάδα θεάτρου και εκεί μου δόθηκε η ευκαιρία για πρώτη φορά να βγω στην σκηνή. Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα πιο ζωντανή από ποτέ. Έκτοτε ξεκίνησα να ασχολούμαι πιο ενεργά. Σπούδασα υποκριτική στην Νέα Υόρκη και κατά τη διάρκεια των σπουδών μου άρχισα να αντιλαμβάνομαι τον θετικό αντίκτυπο που είχε η τέχνη της υποκριτικής στην καλλιέργεια / ανάπτυξη του χαρακτήρα μου. Για να μπορέσεις να υποδυθείς έναν χαρακτήρα πρέπει να τον καταλάβεις σε βάθος και να τον αφουγκραστείς χωρίς να κρίνεις τις επιλογές του. Όσο περισσότερο ψάχνεις και διερωτάσαι τους λόγους που οδήγησαν στην εκδήλωση των εκάστοτε συμπεριφορών των ηρώων που υποδύεσαι, τόσο αρχίζεις και εσύ να ανακαλύπτεις πράγματα για τον εαυτό σου. Μπαίνεις σε μια διαδικασία ανακάλυψης των ορίων σου και καλείσαι πολλές φορές να τα ξεπεράσεις. Οι πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης ξεδιπλώνονται μέσα από τις ζωές των ηρώων που παίζεις.
Η υποκριτική είναι ένα διαρκές ταξίδι αυτογνωσίας.
Είμαι ευγνώμων που επέλεξα τον δρόμο της υποκριτικής. Κάθε στιγμή ανακαλύπτω και κάτι καινούριο που με συναρπάζει. Οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρέφεσαι κατά την διάρκεια των προβών, οι χαρακτήρες που καλείσαι να υποδυθείς, ο κόσμος που σε παρακολουθεί και θα συζητήσει μαζί σου για το έργο και την προσέγγισή σου. Όλα είναι συστατικά που κάνουν την τέχνη αυτή ανεκτίμητη.
Σίγουρα ένα επάγγελμα με τόσο μεγάλο ποσοστό απόρριψης (κάποιος φίλος λέει πως το ποσοστό αυτό είναι πάνω από 98%, αν πηγαίνεις σε αρκετές ακροάσεις), δεν είναι εύκολο να το διαχειριστείς. Αυτό το 2% όμως που μένει, είναι τόσο ακραία απολαυστικό, που δεν συγκρίνεται με τίποτα.