Γράφει η Μαρία Κουτσουρλή (τραγουδίστρια).
Συνδεθείτε μαζί της στο Instagram και στο YouTube.
…ένα διαρκές παιχνίδι
Πρόσφατα έβαλα σε κάδρο στο δωμάτιο μου τη φράση “Το λάθος είναι ανώτερο της τέχνης”.
Κάθε μέρα τη διαβάζω και την παρατηρώ αμέτρητες φορές. Κάθε μέρα προσπαθώ να βρω μια λογική εξήγηση. Μα δεν υπάρχει. Καθένας δίνει τη δίκη του ερμηνεία, είναι μια λέξη αέναη και αόριστη που μπορεί να συζητάς ώρες για αυτήν.
Δεν μπορώ να ορίσω την τέχνη. Στην ψυχή μου, στα μάτια και στο πνεύμα μου είναι κάτι αφηρημένο.
Δεν χρειάζεται εξηγήσεις. Η τέχνη είναι ανεπιτήδευτη, πηγαία. Γεννά συναισθήματα. Βιώνεται είτε με ένταση είτε με απάθεια. Ακόμα και ο απαθής την παρατηρεί, την γνωρίζει. Μέσα από την τέχνη μπορούμε να βρούμε καταφύγιο, να ανακαλύψουμε την ομορφιά, να ζωντανέψει η φαντασία μας και να επικοινωνήσουμε με τον εσωτερικό μας κόσμο. Είναι ένα μέσο έκφρασης που μόνο η καρδιά μπορεί να καταλάβει. Είναι η στιγμή που αν συνδεθούμε μαζί της αισθανόμαστε ζωντανοί.
Πιο συγκεκριμένα, η τέχνη της μουσικής έχει κερδίσει την καρδιά μου από πολύ μικρή. Όσο μεγαλώνω, όσο εμπλέκομαι μαζί της, όσο τη γνωρίζω αισθάνομαι παιδί.
Είναι ένα διαρκές παιχνίδι. Είναι τρόπος έκφρασης. Είναι μοίρασμα. Είναι επικοινωνία.
Αυτό που λατρεύω περισσότερο σε αυτήν είναι η δόνηση που δημιουργεί, η οποία διεγείρει τον νου, την καρδιά και το σώμα.
Έχει την ικανότητα να ενώσει τους ανθρώπους. Να τους γοητεύσει, να τους εμπνεύσει, να τους προβληματίσει και να τους επιτρέψει να βιώσουν συναισθήματα που δεν μπορούν να εκφράσουν. Ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές που νιώθουμε μόνοι και ευάλωτοι, η μουσική είναι η συντροφιά, μας κάνει να αισθανόμαστε κατανοημένοι και μας τροφοδοτεί με δύναμη να προχωρήσουμε και να συνεχίσουμε στο δρόμο μας.
Για χρόνια είχα ξεχάσει το δώρο της, το δώρο της σύνδεσης και της επαφής που χαρίζει η μουσική είτε με τον εαυτό μας, είτε με άλλους ανθρώπους.
Οι σπουδές μου, η επιθυμία μου να εξελιχθώ, η λαχτάρα που έχω «το χόμπι μου» να γίνει επάγγελμα και να μετατρέψω τα όνειρά μου σε στόχους, ενείχαν τον κίνδυνο να με απομακρύνουν από το κομμάτι της ψυχής μου που είναι συνδεδεμένο με αυτή.
Όταν ερωτεύτηκα, όταν επέτρεψα να μαλακώσει κάτι μέσα μου. τότε είδα με άλλο μάτι την τέχνη της μουσικής. Αφέθηκα στη μαγεία της μελωδίας, επέτρεψα στις λέξεις να με μαγνητίσουν και να αισθανθώ το νόημά τους. Στο σήμερα, μπορώ να πω πως για μένα ο έρωτας είναι τέχνη. Η αγάπη είναι τέχνη.
Ο έρωτας και η αγάπη με οδηγούν στη δημιουργία μουσικής.
Αόριστες έννοιες, πολύ προσωπικές για τον καθένα από εμάς που αν καταφέρουν να καταγραφούν, να γίνουν μελωδίες, να διεισδύσουν εντός μας, κάτι μέσα μας μετακινείται, ταξιδεύει, φωτίζει και μας ωθεί να δούμε τον κόσμο εσωτερικά και εξωτερικά μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα. Ακόμα και θεραπευτικά.