Γράφει η Νατάσα Φαίη Κοσμίδου (ηθοποιός – τραγουδίστρια).
Συνδεθείτε μαζί της στο Instagram και στο Facebook.
Το δικό μου τρελό κορίτσι…
“Εκείνο το τρελό κορίτσι
που φτιάχνει την δική του μουσική,
την δική του ποίηση
χορεύοντας στην ακτή!…”
Θα την δεις να περπατάει ανάμεσα σε αδιάφορους περαστικούς, γκρίζες πολυκατοικίες, σε μπαλκόνια που στάζουν παράπονα, σε λεωφορεία που αργούν, σε φανάρια που δεν αλλάζουν και να ζωγραφίζει λέξεις: Δικαιοσύνη. Ειρήνη. Αγάπη.
Εκείνο το τρελό κορίτσι, τις νύχτες στην Αθήνα, – όταν οι φίλοι της κοιμούνται – αλλάζει τους στίχους στα βιβλία.
Δεν χορεύει πια στον άνεμο, σαν να μην υπάρχει θάνατος.
Χορεύει στην πόλη, σαν να υπάρχει μόνο ζωή!
Εκείνο το τρελό κορίτσι, κάθε πρωί, στο μετρό πλάθει μικρές ιστορίες από τα βήματα των χιλιάδων αγνώστων.
Τα παραμύθια της γίνονται δέντρα κι η μοναξιά τραγούδι.
Επιμένει να πιστεύει στο έρωτα, στην σπίθα που κάνουν τα μάτια να λάμπουν.
Χωρίς να φοβάται τη φθορά.
Αλήθεια, ποιος άλλος μιλάει τόσο απαλά, όταν όλα γύρω μας καίγονται;
Παίζει μουσική στο δωμάτιό της, συνομιλεί με τα αστέρια, κάνει τους ανθρώπους να σταματούν για λίγο, να θυμούνται μια τρυφερότητα. Μια τρυφερότητα που την νόμιζαν χαμένη.
Στο τετράδιο της γράφει:
«Αυτός ο κόσμος μπορεί να είναι αλλιώς.
Πιο όμορφος. Πιο δίκαιος.
Φιλόξενος για όλες και για όλους.»
Απλώνει το χέρι, σαν να υπόσχεται:
Όλα μπορούν να ξαναγεννηθούν!
“Με δίχως λόγια του συρμού,
με έναν ήχο που οι πολλοί δεν καταλαβαίνουν.”
Εκείνο το τρελό κορίτσι θα απαντάει με φως, στον φόβο που προσπαθούν να μας σπείρουν ώσπου η πλατεία Ομονοίας να θυμίζει ξανά ομόνοια.
Μα αλήθεια, δεν κουράστηκες να χαμογελάς;
την ρωτούν.
Μα εκείνη δεν απαντάει.
Μόνο χορεύει.
Χορεύει κι όλο χορεύει, σε μια σκηνή θεάτρου.
“Εγώ αυτό το κορίτσι διακηρύσσω
ως κάτι ωραίο και υψηλό
ή κάτι που ηρωικά απωλέσθηκε
και ηρωικά βρέθηκε.”
Και για αυτό το κορίτσι γράφω και τραγουδώ.
Πειράζω το αγαπημένο μου ποίημα, “Το τρελό κορίτσι” του Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς, του Ιρλανδού μου και το αφιερώνω στη μητέρα μου που κρατούσε από αυτόν τον μαγικό τόπο.
Μην με ρωτάς λοιπόν γιατί αγαπάω τα παραμύθια, την ποίηση, τη μουσική, τις νεράιδες, τα ξωτικά, τη χρυσόσκονη, τα ουράνια τόξα.
Μην με ρωτάς πώς γίνεται να πιστεύω ότι ο κόσμος αυτός θα γίνει μια μέρα όπως τον ονειρευόμαστε.
Μην με ρωτάς γιατί νιώθω πως η τέχνη μας είναι πιο δυνατή από τις σφαίρες τους.