Γράφει η Nόνικα Μαλκουτζή (τραγουδίστρια – τραγουδοποιός – ηθοποιός).
Συνδεθείτε μαζί της στο Instagram και στο Spotify.
Ο ΦΙΛΟΣ ‘ΛΕΕΙ’ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΞΕΡΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΣΕ ΣΥΜΠΑΘΕΙ
ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΚΙ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΔΙΣΚΟΣ
– Οι φίλοι μου είναι που στο παγκάκι στο κέντρο της Αθήνας, με καφέ στο χέρι, ψάχνουμε να βρούμε με ποια σειρά θα παρουσιάζονται τα τραγούδια του δίσκου και η χθεσινή ερωτική περιπέτεια με τον Τάκη ή την Μαρία, ή και με τους δύο μαζί, έρχεται δεύτερη.
– Οι φίλοι μου είναι που βγαίνουν επί τέσσερις συνεχόμενες ημέρες μαζί μου στον δρόμο με βροχή, κρύο, ζέστη, καιρό ιδανικό, άυπνοι, κουρασμένοι, χαρούμενοι, προβληματισμένοι, θλιμμένοι, ευτυχισμένοι, αγχωμένοι, για να κολλήσουμε τις αφίσες της παρουσίασης του δίσκου και όταν ρωτάω σοβαρά απελπισμένη (και ευγνώμων ταυτόχρονα): – Ρε σεις, μέχρι πότε θα το κάνουμε αυτό; Μου απαντάνε: – Για όσο χρειαστεί και για όσες φορές χρειαστεί.
– Οι φίλοι μου είναι που στις τρεις τα ξημερώματα, πτώματα από όλη τη μέρα, ακούνε τη μίξη των τραγουδιών του δίσκου, για να μου πουν τη γνώμη τους. Με προσοχή. Και αγάπη. Ακόμα κι όταν διαφωνούν.
– Οι φίλοι μου είναι που έρχονται στο σπίτι μου για να στολίσουμε το Χριστουγεννιάτικο δέντρο (που είναι και ένα από τα σημαντικά ετήσια έθιμά μας) και τελικά ακούμε και σχολιάζουμε τα τραγούδια του δίσκου, μήνες προτού ηχογραφηθούν και το δέντρο μένει αστόλιστο.
ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΚΑΙ Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
– Οι φίλοι μου είναι που κάνουμε brainstorming ώρες και μέρες ατελείωτες, όλα τα χρόνια που μας θυμάμαι, στις πιο σχετικές – άσχετες στιγμές μας (από την ανάβαση ενός βουνού μες στο καρκαήλι, Αύγουστο μήνα, προσπαθώντας να βρούμε τον συγκεκριμένο καταρράκτη που μας έχουν μηνύσει ότι θα μας εμπνεύσει, ντυμένοι στα μαγιό μας, μέχρι το πρωτοχρονιάτικο γκαλά του πεντάστερου ξενοδοχείου που μας έχουν καλέσει να τραγουδήσουμε ντυμένοι στα επίσημά μας), ψάχνοντας ποιά τραγούδια είναι κατάλληλα για την επόμενη συναυλία. Και γιατί. Κυρίως το γιατί.
– Οι φίλοι μου είναι που μου φέρνουν φαγητό, όταν δεν έχω φάει τίποτα όλη μέρα, γιατί έγραφα. Μπαίνουν διακριτικά με τα κλειδιά τους και το αφήνουν δίπλα μου χωρίς κουβέντα γνέφοντας: – εεε… φάε και τίποτα όμως, μη φας κανά …’καντήλι’…
– Oι φίλοι μου είναι που πιστεύουν στις φωνές που σιγοτραγουδάω όταν μαγειρεύω (παρεμπιπτόντως, να φας καμιά μέρα απ’ τα χεράκια μου), περισσότερο απ’ ό,τι πιστεύω εγώ.
ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ
– Οι φίλοι μου είναι που τραγουδήσαμε μαζί στα πρώτα – πρώτα, πρίμο – σεκόντο, γυρίζοντας απ’ το σχολείο, το μουσικό σχολείο, αγκαζέ, και τώρα, επαγγελματίες τραγουδιστές και δημιουργοί πια, με σημαντική δισκογραφία και αξιοσέβαστες συνεργασίες, τραγουδάνε στις συναυλίες μου, πιανόμαστε ξανά από το χέρι όπως τότε και συγκινούμαστε.
– Οι φίλοι μου είναι που μένουν πάντα τελευταίοι, να μαζέψουν καλώδια, αναλόγια, να ξεβιδώσουν βάσεις, να κουβαλήσουν ό,τι χρειάζεται και εννοείται πάντα κάποιος τους ρωτάει: Είστε από την ομάδα παραγωγής; Κι εκείνοι συνήθως γελάνε και απαντάνε: – Ναι, ναι, η Νόνικα έχει πολύ μεγάλη ομάδα παραγωγής από πίσω. – Όχι, όχι παιδιά, δεν έχω καν παραγωγή. Όμως έχω φίλους 😉
– Οι φίλοι μου είναι που στέκονται πάντα μπροστά – μπροστά στις συναυλίες μου και πληρώνουν εισιτήριο. Κι ας τους έχω πρόσκληση.
Ο φίλος ‘λέω’, είναι αυτός που βάζει πλάτη, κι ας μην του περισσεύει.