Γράφει ο Παντελής Κυραμαργιός (τραγουδοποιός).
Συνδεθείτε μαζί του στο Instagram και στο Facebook.
Το ανομοιογενές υλικό μου φταίει…
Οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι από ανομοιογενές υλικό. Αυτό εξηγεί τις τόσες αντιφάσεις του καθενός. Μόνο παράλογο δεν είναι, λοιπόν, όταν μας εκπλήσσουν συμπεριφορές και αποφάσεις όσων θεωρούμε ότι γνωρίζουμε καλά. Όσοι είναι «ανοιχτά βιβλία» είναι μάλλον μονοδιάστατοι, άτομα που δεν έχουν κατεργαστεί καλά το σύνολο του υλικού τους εκτός ίσως από κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι, εκείνο που τους φαίνεται πιο εύπλαστο, πιο φιλικό για τα εργαλεία που διαθέτουν.
Οι τρόποι να επεξεργαστείς τον εαυτό σου είναι πολλοί. Σπουδές, δουλειά, παρέες, σχέσεις, βόλτες, ταξίδια, συμμετοχή σε κινήματα, πίστη σε θρησκείες
Εκεί όμως που το υλικό είναι πραγματικά συμπαγές και αδιαπέραστο, εκεί έρχεται η τέχνη να το σκαλίσει και να μας αποκαλύψει τι βρίσκεται κρυμμένο στον βυθό.
Θυμάμαι μικρός που μου έκανε εντύπωση το κλάμα της μητέρας μου στις ταινίες.
«Πώς είναι δυνατόν» αναρωτιόμουν. Μου φαινόταν αδιανόητο να εισβάλει τόσο έντονα στον ψυχισμό σου ένα δημιούργημα κάποιου άλλου. Κάτι που δεν είναι δικό σου…
Κι ύστερα, ήρθε απροσδόκητα το πρώτο δικό μου δάκρυ ακούγοντας ένα τραγούδι. Ήταν ο «Φώτης» του Δεληβοριά.
Από τότε και μετά, εκείνο το κρυμμένο σπήλαιο στο οποίο κατοικούσε η συγκίνηση ήταν πια ένα μεγάλο ξέφωτο. Πολλοί στίχοι έμπαιναν πλέον σαν αχτίδες και με έκαναν να κλαίω.
«σου ‘πα θα πεθάνω αν σκοτωθείς κι όμως έχω ζήσει» τραγουδούσε η Χαρούλα κι ένιωθα το σκάψιμο.
«Μια μέρα έπιασε φωτιά μέσα στο μαγερειό της και ‘κανε το φευγιό της να μοιάζει με γιορτή» άκουγα από τη φωνή της Κώτη και έμοιαζαν η μελωδία και τα λόγια με αξίνες.
Αυτό είναι για μένα το τραγούδι. Μια σμίλη. Απορρίπτω την εκτόνωση δια της μουσικής. Αυτό το «πάμε να τα σπάσουμε» μου προκαλεί αποστροφή. Και με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ακούω μουσική, με τον ίδιο προσπαθώ να γράψω. Μπαίνω σε κίνηση ψάχνοντας το συν. Ό,τι δεν με συγκινεί το αφήνω στην άκρη.
Δεν το θεωρώ προαπαιτούμενο, ούτε ικανή και αναγκαία συνθήκη. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι.Σπουδαία έργα έχουν γραφτεί κατά παραγγελία.Ούτε θα κρίνω τους άλλους βάσει της δικής μου στάσης απέναντι στη μουσική.
Όμως βρίσκω ισορροπία στο σύμπαν έχοντας αυτή τη σχέση με την τέχνη. Και με δεδομένο ότι οι σχέσεις είναι ζωντανές με αμφίδρομη ροή, δεν αποκλείω το ενδεχόμενο αύριο-μεθαύριο να έχω διαφορετική αντίληψη.
Μέχρι τότε όμως θα μου προκαλεί απορία και μάλλον θλίψη η θέση που έχει η μουσική στην καθημερινότητα του μέσου ανθρώπου. Και λίγα νεύρα, για να είμαι ειλικρινής…
Θα ξινίζω τα μούτρα μου όποτε κάποιος θα λέει «ακούω λαϊκά» γιατί αυτό μεταφράζεται ως «ακούω σκυλάδικα».
Θα θυμώνω όταν θα ακούω τα ίδια ανάλαφρα διασκεδαστικά τραγουδάκια κάθε τρεις και λίγο στις λίστες των ραδιοφώνων.
Και το χειρότερο από όλα: ορισμένα από αυτά θα τα ζηλεύω!
Γιατί έγιναν επιτυχίες. Και θα σκέφτομαι κατά παράφραση του «εγώ πότε θα γίνω μάνα;», «εγώ πότε θα κάνω σουξέ;»
Και τώρα θα μου πείτε τι σχέση έχουν όλα αυτά που έχω γράψει με την ποταπή επιθυμία σύλληψης ενός σουξέ;
Καμία θα απαντήσω!
Αλλά δεν φταίω εγώ.
Το ανομοιογενές υλικό μου φταίει…