Γράφει η Παρασκευή Δουρουκλάκη (ηθοποιός – τραγουδοποιός).
Συνδεθείτε μαζί της στο Instagram και στο YouTube.
Πονάνε τα πάντα
Έχω ακούσει πολλές φορές φράσεις όπως «η ευτυχία είναι επιλογή», «δες το ποτήρι μισογεμάτο», «μη στεναχωριέσαι για μικροπράγματα» και άλλα τέτοια ενθαρρυντικά.
Με θυμάμαι να περπατάω από πολύ μικρή μόνη σε αστικούς δρόμους γειτονιάς, παρατηρώντας ζώα και φυτά, νιώθοντας μια ανεξήγητη συγγένεια μαζί τους. Πολύ μεγαλύτερη από αυτή που ένιωθα με τους ανθρώπους.
Παρόλα αυτά έχω σκοτώσει πολλά φυτά στο σπίτι μου εξαιτίας λανθασμένης φροντίδας.
Αν δεν πάρεις την αγάπη και τη φροντίδα στην ηλικία που πρέπει, φοβάμαι ότι μπορεί να μην καταφέρεις – όσο και να προσπαθήσεις – να τη δώσεις ποτέ και άρα να μη την πάρεις ούτε εσύ ποτέ.
Είναι τόσο εγωιστικό να σου φταίνε τα πάντα και να είναι όλα δύσκολα, όταν φαινομενικά τα έχεις όλα.
Πότε ικανοποιείται επιτέλους η ανάγκη για προσοχή; Μισώ όλη τη ματαιοδοξία της ύπαρξής μου που με αιχμαλωτίζει στο ανικανοποίητο. Εάν με ρωτούσαν «τι σε κάνει χαρούμενη», δεν ξέρω να απαντήσω. Το τίποτα μάλλον. Νιώθω Άπληστη και Αδρανής! Και έτσι όλα οδηγούν σε μια συνεχόμενη αυτολογοκρισία. Είμαι σίγουρη ότι αυτή η επίθεση με χαρακτηρισμούς προς τον εαυτό μου και η ταυτόχρονη αποδοκιμασία του οτιδήποτε με ξεβολεύει από ένα βολεμένο μοτίβο, κρύβει μέσα της μια ευχαρίστηση. Ας το παραδεχτούμε…Κρύβει μία απόλαυση…υπάρχει μια ελπίδα ότι με αυτόν τον τρόπο θα έχω άφεση αμαρτιών. Η θυματοποίηση βοηθάει, κάνει λίγο φασαρία όταν ψάχνεις αγάπη. Κάποιος θα σε λυπηθεί. Και ξαναγυρνάμε στο ευκολότερο όλων, την παθητικότητα. Το αιώνιο «Περίμενε». Περίμενε…περίμενε…περίμενε…Ε ναι, τώρα μόνο τα ζώα και τα φυτά με παρηγορούν και συμπάσχουν. Μόνο που αυτά δεν περιμένουν ούτε πονάνε από τα πάντα χωρίς λόγο. Εκείνα υπάρχουν στα απλά και στα ξεκάθαρα. Απλώς ζουν ή παλεύουν να ζήσουν, όμως γενναία, χωρίς γκρίνιες και υπεκφυγές. Και όταν ζητιανεύουν την αγάπη το κάνουν ευθέως.
Όλα αυτά που γράφω μπερδεύουν ακόμη και μένα, προσπαθώ να κάνω συγκεκριμένο το στόχο αυτού του κειμένου.
Νομίζω υπάρχει μια ακατανίκητη επιθυμία για καθαρότητα λόγου ύπαρξης. Κάπου βέβαια περιπλέκεται η αγάπη και ο έρωτας. Νιώθω την πείνα για αυτά τα δυο ρημάδια να με ορίζουν, χωρίς να μπορώ να τα ορίσω εγώ σε καμία περίπτωση.
Και τώρα γυρνάμε σε μία ακόμα αγαπημένη φράση, «η αγάπη ξεκινάει από τον εαυτό μας».
«Ερωτεύσου τον εαυτό σου» μου λένε! Πονάνε τα αυτιά μου όταν το ακούω! Αλήθεια;;; Ε όχι!! Θυμώνω! Θέλω να ερωτευτώ Ρίζες, Ήχους, Ανάσες, Χρώματα, Μάτια. ΔΙΚΑ ΣΟΥ.
Πονάνε τα πάντα όταν το Εγώ είναι τόσο σημαντικό.
Πονάνε τα πάντα όταν όλα συσχετίζονται διαβολικά μαζί μου και εγώ πρέπει να είμαι πάντα στο κέντρο. Πονάνε τα πάντα απ’ την αλαζονεία μου.
Κάτι πάει λάθος. Και δεν ξέρω πώς να το διορθώσω. Καταλήγω στη σιωπή. Και στο Θυμό. Και στην προσευχή. Και στην παράδοση…και μετά από αυτά τα σκοτάδια, ξανά στην προσπάθεια να αντιληφθώ την ομορφιά των ορίων και να αγαπήσω τη ζωή.
*συνηθίζω να είμαι πιο «κανονική», αισιόδοξη και σίγουρα πιο γλυκιά με τη ζωή, αλλά σήμερα η αλήθεια μου περιπλανάται σε αυτές τις σκέψεις. Τις μοιράζομαι λοιπόν.