Γράφει η Σαλίνα Γαβαλά (τραγουδοποιός – ηθοποιός – συγγραφέας).
Συνδεθείτε μαζί της στο Instagram και στο Facebook.
«Όνειρα γλυκά»
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήξερα τι θέλω. Ήξερα ποια ήμουν. Ηθοποιός έλεγα θα γίνω όταν μεγαλώσω. Κι έγραφα το όνομα μου στα τετράδια, με μεγάλα, χρωματιστά γράμματα και στα μάτια μου αναβόσβηνε σαν μαρκίζα. Και κάθε Σαββατοκύριακο έδινα παραστάσεις, στη βεράντα και με έβλεπε η γειτονιά. Θα πληρώνουμε για να σε δούμε σε λίγα χρόνια, μου λέγανε. Κι εγώ υποσχόμουν προσκλήσεις διαρκείας.
Έβαζα και τις κούκλες μου να παίζουν ρόλους, στα κουκλόσπιτα, με τα αυτοκίνητα, τα άλογα και τον υπέροχο σύζυγο. Και ζούσαν αυτές τις ιστορίες που ήθελα να ζήσω εγώ…
Εγώ δεν υπήρξα τόσο τυχερή. Από το δικό μου παραμύθι έλειπε ένας βασικός ήρωας, ο πατέρας. Είχε χωρίσει με τη μητέρα μου όταν ήμουνα μικρή, έτσι ήμασταν οι δυο μας, (αδέρφια δεν είχα) και ο άντρας – πρότυπο ήταν πάντα μια θολή φιγούρα. Όσο και να τον έψαχνα μες στους εφηβικούς μου έρωτες, δεν τον αναγνώριζα ποτέ. Ίσως να φταίει που δεν έμαθα να κυνηγάω, παρά μόνο όνειρα. Πάντως όσα τείχη κι αν έχτισα μεγαλώνοντας, δεν με κυνήγησαν ούτε κουρσάροι, ούτε ιππότες.
«Τώρα το ξέρω πως εκείνο που αξίζει δεν είναι η φήμη ή η δόξα, μήτε εκείνα που ονειρευόμαστε αλλά το να μάθεις πως να κάνεις υπομονη.» (γλάρος Τσέχοφ)
Έπρεπε να περάσουν χρόνια μετά τις εξετάσεις του θεάτρου για να μάθω τελικά τη λέξη υπομονή…
Την έμαθα, περιμένοντας τον μεγάλο έρωτα,
Αυτόν που από παιδί έβαζα πάνω απ’ όλα
Αυτόν για τον οποίο ένιωθα ότι γεννήθηκα
Αυτόν για τον οποίο ετοιμαζόμουνα και περίμενα να με κάνει ευτυχισμένη…
Το θέατρο, που με ταλαιπώρησε όσο κανείς. Πιο πολύ κι από τους άντρες.
Δεν ξέρω τελικά αν με πρόδωσε αυτό, ή αν με κέρδισε ένα νεότερο όνειρο…
Πάντως κάπου στα μισά του δρόμου, το άφησα για τη μουσική.
Έτσι είναι και τα όνειρα σαν τους ανθρώπους, αν κάποιο δεν σε θέλει, κάποιο άλλο σε ερωτεύεται….
Τώρα πια δύσκολα εμπιστεύομαι το χρόνο, όπως και τους ανθρώπους. Ξέρω πως θα περάσει κι αυτός. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Δεν με πειράζει όμως…Γιατί έμαθα να αγαπώ τις μέρες, τις στιγμές. Νιώθω πως είναι πιο ξεκάθαρες. Πιο αθώες απ’ το χρόνο. Ο χρόνος σου υπόσχεται, η στιγμή στο δίνει. Έτσι θέλω να μετράω τη ζωή μου. Με στιγμές, όχι με χρόνια.