Γράφει η Σιλβάνα Σοντίνι (θεατρολόγος και ηθοποιός).
Συνδεθείτε μαζί της στο Instagram και στο Facebook.
Η Ανάγκη για δημιουργία
Το θέατρο ήρθε κάπως απρόσμενα στη ζωή μου ή τουλάχιστον έτσι πίστευα στην αρχή. Στην πραγματικότητα όμως ήταν μονόδρομος ήδη από τα μαθητικά μου χρόνια, απλά δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Σήμερα, έχοντας αποφοιτήσει πια από το τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών αλλά και από την Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης “Μοντέρνοι Καιροί”, νιώθω ότι η ζωή μου χωρίς την καλλιτεχνική δημιουργία θα ήταν μισή.
Κάθε μορφή τέχνης σού δίνει απίστευτη ελευθερία. Πάνω στη σκηνή τα πάντα μπορούν να συμβούν. Έχεις τη δυνατότητα να πλάσεις έναν κόσμο όπως τον έχεις φανταστεί και να το μοιραστείς μαζί με άλλους.
Έχοντας δυο πτυχία που ανήκουν στον ίδιο τομέα, αλλά ταυτόχρονα έχουν διαφορετικές κατευθύνσεις (θεωρία και πράξη), έρχομαι πολλές φορές αντιμέτωπη με συγκρουσιακές καταστάσεις. Ωστόσο, πλέον έχω καταφέρει να βρω ισορροπία αναγνωρίζοντας το γεγονός ότι το ένα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο. Και εκεί είναι πλέον η ουσία για εμένα. Για να ασχοληθείς, όχι μόνο με το θέατρο, αλλά με κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται να χτίσεις και θεωρητικά θεμέλια. Να γνωρίσεις τα ρεύματα, την ιστορία, τον κόσμο γύρω σου πώς κινείται, να αντιληφθείς ότι κάθε καλλιτεχνική δημιουργία είναι απλά ένας άλλος τρόπος έκφρασης μέσα στην πραγματικότητα που ζούμε και όχι έξω από αυτήν.
Προσωπικά μαγεύομαι από κάθε καλλιτεχνική διαδικασία. Όμως στην υποκριτική νιώθω πιο ασφαλής, πιο σίγουρη.
Όταν καλούμε να πλάσω έναν ρόλο στα μέτρα μου, το μυαλό μου αρχίζει να δουλεύει γύρω από αυτό ασταμάτητα. Γεμίζει το σώμα μου με μια απίστευτη ενέργεια. Και αρχίζει η παρατήρηση. Το σημαντικότερο είναι η παρατήρηση. Παρατηρείς τους ανθρώπους που περνάνε από μπροστά σου, πώς κινούνται, πώς μιλάνε, τι μπορεί να σκέφτονται πίσω από αυτό που λένε, τι μπορούν να νιώθουν. Ο ηθοποιός οφείλει κυρίως να παρατηρεί.
Και όλη αυτή η διαδικασία δεν με βοηθάει μόνο πάνω στη σκηνή αλλά με βοηθάει και στη ζωή μου. Νιώθω πλέον πιο πλούσια σε γνώσεις, πιο πλούσια σε ιδέες και αντιλήψεις. Και αναγνωρίζω ότι έχω ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μου να διανύσω. Ίσως και να μην υπάρχει καν τέλος διαδρομής και αυτό να είναι το μεγαλύτερο κέρδος.
Χωρίς την υποκριτική νιώθω κενή. Νιώθω σαν να θέλω να τρέξω και κάποιος να μου έχει δέσει τα πόδια χωρίς να έχω τρόπο να τα λύσω. Και δυστυχώς αυτό είναι μια πραγματικότητα σχεδόν αναπόφευκτη για πολλούς από εμάς. Οι αποτυχίες και η απόρριψη είναι μέρος της δουλειάς και πολλές φορές ερχόμαστε αντιμέτωποι με τέτοιες καταστάσεις. Εκεί είναι το μεγαλύτερο στοίχημα που θα πρέπει μάλλον να βάλεις με εαυτό σου. Ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος και δυστυχώς έτσι όπως είναι δομημένη η κοινωνία, η τέχνη μοιάζει περιττή. Στην πραγματικότητα είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Πρέπει να επιβιώνουμε σε τέτοιες συνθήκες, να προχωράμε μπροστά και να τις πολεμάμε. Να μάθουμε να κάνουμε τις αμφιβολίες για τον εαυτό μας εργαλείο για να γίνουμε πιο σίγουροι, πιο ικανοί, να γίνουμε καλύτεροι. Η δουλειά μας, δεν είναι απλά να μαθαίνουμε λόγια, είναι δημιουργία, είναι έκφραση, είναι συζήτηση, εικόνες, ιδέες. Και όλα αυτά μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.