Γράφει ο Θάνος Κοκοβίδης / Mardag (μουσικός).
Συνδεθείτε μαζί του στο Instagram και στο YouTube.
Από τους Nightwish στον Anser
Η μουσική είναι ένας κόσμος που μέσα του χωράει τους πάντες και τα πάντα. Χωρίς κριτική, μονάχα με συναίσθημα που αν το εξερευνήσεις σε οδηγεί όλο και πιο βαθιά. Προσωπικά πιστεύω πως για να καταφέρει κανείς να αγγίξει την ουσία της μουσικής πρέπει να είναι ελεύθερος. Ουσιαστικά ελεύθερος. Ελεύθερος από ταμπέλες, από προκαταλήψεις, από ριζωμένες πεποιθήσεις. Σκέφτομαι κάθε μουσικό κομμάτι σαν έναν άνθρωπο που πρέπει να προσεγγίσεις ως αυτόνομη οντότητα. Δεν μοιάζει με κανέναν, είναι μοναδικός, έχει έναν δικό του κόσμο και μια δική του προσωπικότητα. Επειδή λοιπόν κάθε κομμάτι μουσικής είναι ένας άνθρωπος, ξεκινώ σχέσεις μαζί τους. Άλλα τα ερωτεύομαι, άλλα τα έχω σαν φίλους στα δύσκολα, άλλα σαν φίλους στα εύκολα, άλλα σαν επαγγελματικούς συνεργάτες, άλλα σαν γονείς μου και τα δικά μου σαν παιδιά μου τα οποία τα νιώθω να μεγαλώνουν και να γίνονται αυτόνομα, σαν να αποκόπτονται τελικώς από μένα και να γίνονται ανεξάρτητες οντότητες.
Όσο αγαπώ τους Nightwish ως εκείνους που με προκάλεσαν να μάθω μόνος μου πιάνο, τόσο αγαπώ και τον Anser που με προσκάλεσε στον κόσμο του ραπ. Όσο αγαπώ τον Στράτο Διονυσίου που με έκανε να ακούω λαϊκά τόσο αγαπώ και την Ariana Grande για την διασκεδαστική πλευρά της μουσικής. Δεν χρειάζεται κάθε άκουσμα να είναι “βαθύ” και “ποιοτικό” για να αγγίξει την ψυχή. Δεν θέλω να στερώ τίποτα από την δική μου ψυχή, κανενός είδους συναίσθημα. Έτσι αφήνω να με αγγίξει και η αλήτικη καψούρα του λαϊκού και η ποιητική αλητεία του ραπ και η μελαγχολική ποίηση του Σοπέν.
Πλέον γράφω κυρίως ραπ μουσική μαζί με την ομάδα μου τις Ανάποδες Στροφές. Κι αυτό το είδος το επέλεξα ύστερα από μακρύ ταξίδι σε διάφορα μουσικά είδη, για τον απλό λόγο πως μέσα στο ραπ χωράνε όλα τα υπόλοιπα. Στο μυαλό μου είναι μια σφαίρα που μέσα της έχει όλες τις υπόλοιπες μικρότερες σφαίρες, κι αυτό είναι κάτι που μουσικά μου προσφέρει μια ελευθερία. Και προσωπικά δεν βρίσκω άλλο λόγο για να κάνω μουσική πέρα από το να με μεταμορφώνει σε έναν πιο ελεύθερο άνθρωπο. Ένα ραπ κομμάτι μπορεί να έχει μια κλασική μελωδία. Μπορεί να έχει ένα μέταλ riff. Μπορεί να έχει μπουζούκι, μπαγλαμά και ταμπουρά. Μπορεί να είναι ποπ. Μπορεί να είναι χορευτικό, μελαγχολικό, χαρούμενο, ποιητικό, του δρόμου, αλήτικο. Μπορεί και όλα αυτά μαζεμένα. Μπορεί να έχει beat, μπορεί και να μην έχει. Μπορείς να τραγουδάς ενδιάμεσα, μπορείς και μόνο να ραπάρεις. Μπορείς να χρησιμοποιείς πραγματικά όργανα, μπορείς να βάλεις και synthesizers. Μπορείς να κάνεις τα πάντα χωρίς στεγανά και κανόνες. Όχι πως τα στεγανά και οι κανόνες είναι πάντοτε κάτι αρνητικό. Προσφέρουν μια οργάνωση και ενίοτε χρειάζεται κι αυτό. Νομίζω πως στο τέλος έχει να κάνει με το τι χρειάζεται κανείς από την μουσική στην δεδομένη χρονική στιγμή και το πως μπορεί να το πάρει.
Το κομμάτι της μουσικής δυστυχώς ή ευτυχώς έχει μέσα του την έννοια της επιτυχίας. Έχει φωλιάσει μέσα μας αυτός ο όρος και δεν φεύγει εύκολα. Μα έχω καταλάβει πως είναι ένας όρος καθολικά υποκειμενικός. Για κάποιον είναι η δόξα, για άλλον τα λεφτά, για άλλον η αναγνώριση, για άλλον ο κόσμος που μαζεύει στα live. Θα ήθελα πολύ να λέω και να το εννοώ πως για μένα η επιτυχία είναι να έχεις εκφράσει αυτά που θες να εκφράσεις με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη προσέγγιση. Ως επί το πλείστον είναι και αυτό. Μα θα ήμουν ψεύτης εάν ισχυριζόμουν πως δεν είναι και τα υπόλοιπα. Η ανθρώπινη αδυναμία δεν φεύγει εύκολα από μια ψυχή. Και πιστεύω πως οι περισσότεροι καλλιτέχνες έχουν όλους αυτούς τους παράγοντες στο μυαλό τους.
Μα υπάρχει μια φωνή που μου λέει κάτι κάθε τόσο και εύχομαι κάποιους να τους παρηγορεί όταν νιώθουν πως δεν έχουν “επιτυχία”:
Ποτέ δεν ήθελα να γίνεις κάτι σημαντικό. Εγώ ήθελα μόνο να γίνεις ευτυχισμένος.
Αν η μουσική με κάνει ευτυχισμένο, τότε ήδη κάτι έχω πετύχει. Μπορεί όχι ακριβώς με την μορφή που νομίζω πως θέλω, μα με μια βαθιά ουσία.