Γράφει ο Θοδωρής Μαυρογιώργης (τραγουδοποιός).
Συνδεθείτε μαζί του στο Instagram και στο Facebook.
Η μουσική είναι η παρέα…
Η μουσική ήταν στη ζωή μου, πριν καλά καλά καταλάβω τι είναι η μουσική. Από μικρή ηλικία θυμάμαι να τραγουδάω δίπλα στον πατέρα μου, ενώ εκείνος έπαιζε κιθάρα. Κι αργότερα να του ζητάω εκείνο το τραγούδι, που «σκλήραινε» τη φωνή του, το «Μαχαίρι», να το λέει ξανά και ξανά.
Οι παιδικοί μου ήρωες εναλλάσσονταν με τόση ταχύτητα που ούτε ο πόλεμος της πληροφορίας σήμερα δε θα μπορούσε να ακολουθήσει. Ο Michael Jackson διαδεχόνταν τον Λάγιος Ντέταρι, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου τους Θάντερκατς, ο Ζορό τον Αντώνη Σαμαράκη και εγώ βρισκόμουν στο κέντρο αυτού του στρόβιλου και περνούσα φανταστικά.
Μεγαλώνοντας, η μουσική εκτός από μια γλυκιά εφηβική σχέση και αναζήτηση άλλαζε μορφές και έπαιρνε τη θέση της δίπλα μου, με τους ήρωές μου σε κάθε κομβικής σημασίας στιγμή. Από την είσοδο στο πανεπιστήμιο και τους Nirvana που με μύησε ο ξάδερφός μου, τις πρώτες εμφανίσεις σε κουτούκια και τον Αντώνη Διαμαντίδη και τον Στράτο Παγιουμτζή, μέχρι το Σταυρό του Νότου εκεί που ο Γιάννης Αγγελάκας έμπλεκε με τους Archive.
Εκεί, βγήκε στην επιφάνεια η ανάγκη να γυρίσουμε πάλι πίσω. Κάπου στην εφηβεία, που δεν μας ένοιαζε αν κάποιος κοιτούσε ενώ ξεδιπλώναμε τις χορευτικές μας φιγούρες. Έτσι γεννήθηκαν οι Wedding Singers ως ωδή στα εφηβικά μας πάρτυ και ίσως ως πηγαία ανάγκη να νιώσουμε και πάλι παιδιά. Κάπως να επαναπροσδιοριστούμε και να αναμετρηθούμε με κάποιους από τους φόβους μας, ως καλλιτέχνες, performers και άνθρωποι γενικότερα.
Μετά τα πρώτα –άντα, σιγά σιγά άρχισα να συνειδητοποιώ πως όλοι οι «ήρωές» μου μιλούσαν για τους δικούς τους ήρωες. Για τους ανθρώπους. Για τους δικούς τους Ζορό… και αντιλαμβανόμουν πως αυτό που μας έδενε ήταν κάτι περισσότερο από τη μουσική, το στίχο. Ήταν το αίσθημα και η ανάγκη για το βλέμμα δίπλα. Έβλεπα πως οι ήρωές μας τελικά ήταν ίδιοι ή είχαν τις ίδιες υπερδυνάμεις. Μοιραζόντουσαν κι αυτοί τις χαρές τους, την απώλεια, το θυμό, το φόβο, έψαχναν κι αυτοί κάπως να έρθουν σε επαφή, να επικοινωνήσουν. Κάτι που, τώρα που τα λέμε, μας έχει λείψει πολύ. Αλλά, εν τέλει, ίσως να μας έλειπε και παλιότερα, απλά τώρα κάποιος μας έτριψε την ανάγκη μας στη μούρη μήπως και βγούμε από το λήθαργο. Οι ήρωές μου πλέον ήταν δίπλα μου, οι άνθρωποί μου. Το κορίτσι μου, οι φίλοι, οι συμπαίκτες, οι συνεργάτες. Ήταν πλέον ξεκάθαρο.
Έτσι ήρθαν τα «Ψάρια» του Κου Κ και το «Πόσο άντρας είσαι» του Ορέστη Ντάντου. Από την ανάγκη για επικοινωνία και από αυτήν να μοιραστώ τις σκέψεις μου μέσα από τα τραγούδια. Και αυτές οι ανάγκες ξορκίζονταν μέσα από τα τραγούδια και την παρέα. Η Ειρήνη που έγραψε τους στίχους στο Superman, όπως λέει ο Χρήστος, έπιασε ένα θέμα από αυτά που τα κάνουμε στην άκρη και το κοίταξε στα μάτια. Κι εγώ προσπάθησα να βάλω τη φωνή.
Η μουσική για μένα είναι ο πιο άμεσος τρόπος επικοινωνίας. Είναι η παρέα. Είναι αυτό που σου τραντάζει το σώμα και το είναι σου όλο. Είναι η στιγμή που μπορούν άνθρωποι με διαφορετικά ξεκινήματα και πορείες να συντονιστούν ως ένας ενιαίος οργανισμός. Είναι η στιγμή που είναι άνθρωποι, ψάρια, Superman και Ζορό μαζί.