Γράφει η Βερόνικα Μπακόλα (ηθοποιός).
Συνδεθείτε μαζί της στο Instagram και στο Facebook.
Μοιάζει σαν να ‘σαι ερωτευμένος!
Προσπάθησα πολλές φορές να εξηγήσω πώς νιώθεις όταν είσαι πάνω στη σκηνή και στ’ αλήθεια νομίζω πως μοιάζει σαν να ‘σαι ερωτευμένος! Αυτό είναι που με κάνει να το λατρεύω τόσο πολύ και να αναζητώ αδιάκοπα αυτό το ανέβασμα εκεί πάνω. Στην αρχή πριν βγεις νιώθεις αυτό το χτυποκάρδι, την έξαψη, επαναλαμβάνεις από μέσα σου κάποια τελευταία λόγια για να νιώσεις σίγουρος ότι δεν θα τα κάνεις μαντάρα κι έχεις ένα κρυφό χαμόγελο που σηματοδοτεί όλη την αμηχανία του «δεν ξέρω τι θα νιώσω σε λίγα δευτερόλεπτα». Έπειτα βγαίνεις στη σκηνή και είναι λες και κλείνεις τα μάτια, βυθίζεσαι και αφήνεσαι να σε συνεπάρει όλο αυτό που συμβαίνει κάθε φορά σαν να ‘ναι η πρώτη φορά. Γιατί τι σημασία έχει το αν το ‘χεις ξανανιώσει αυτό; Καμία. Πάντα ξεχνάς πως ήταν χτες. Σήμερα θα είναι μια άλλη μέρα θα ‘χεις άλλους ανθρώπους απέναντι. Ενώ θα παίζεις το ίδιο έργο κάθε μέρα, θα ‘ναι σαν κάθε φορά πρώτη φορά, όπως ακριβώς τη μέρα που ερωτεύεσαι πάλι απ’ την αρχή! Και μετά από λίγο όταν όλα έχουν αρχίσει και ρολάρουν, εμφανίζεται ξαφνικά απ’ το πουθενά ένας φόβος. Ο φόβος του «μη χάσω αυτό που έχω καταφέρει». Και συνεχίζεις να αγωνίζεσαι. Δίνεις τον καλύτερο σου εαυτό για να κρατήσεις τον πήχη ψηλά, στο ύψος που εσύ μόνος σου κατάφερες να τον φτάσεις. Και κάποιες φορές, ύστερα, έρχεται η απογοήτευση. Δεν είχες καλή μέρα. Σ’ απογοήτευσες. Το ‘χασες, πάει, δεν θα το ξαναβρείς. Είναι οι στιγμές που μοιάζουν όλα μαύρα και δεν μπορεί τίποτα να σου αλλάξει τη διάθεση, παρά μόνο ένα κλικ που θα γίνει όταν εμφανιστείς πάλι στη σκηνή κι όλα ως δια μαγείας είναι καλά. Γιατί έτσι είναι όλα εκεί πάνω μαγικά, σαν σε όνειρο. Σαν την αίσθηση που σου αφήνει το πρώτο φιλί στα χείλη…
Το θέατρο λοιπόν μου θυμίζει πως είμαστε ζωντανοί. Πως είναι ωραίο να ζούμε κάθε μέρα ακραία συναισθήματα, ακόμη κι αν πονάνε, ακόμη κι αν μας κάνουν να νιώθουμε άβολα, ακόμη κι αν μας βγάζουν γενικώς απ’ την ηρεμία μας. Ευχαριστώ το θέατρο που ήρθε στη ζωή μου. Ευχαριστώ όλους τους ανθρώπους που βοήθησαν να ‘ρθει το θέατρο στη ζωή μου. Ευχαριστώ τους ανθρώπους που γνώρισα μέσα απ’ το θέατρο που με έκαναν να το αγαπήσω ακόμη πιο πολύ!