Γράφει η Yota Baron (Τραγουδίστρια Flamenco).
Συνδεθείτε μαζί της στο yotabaron.com.
Τραγουδώντας με την ψυχή μου
«Πως να το τραγουδήσω αυτό χωρίς να κλάψω?», σκέφτηκα.
Ήμουν πέτρα που έχασα το κέντρο μου και με πετάξαν στη θάλασσα και με τη δύναμη του χρόνου, έρχομαι να το ξαναβρώ….
Κάθε φορά που τραγουδώ, προσπαθώ να βλέπω τις εικόνες, να πλάθω ιστορίες και γι αυτό μου αρέσει να τραγουδώ με τα μάτια κλειστά.
Το φλαμένκο είναι ένα μουσικό είδος που από πλευράς στίχων, δε διαφέρει σε πολύ με τα άλλα είδη παραδοσιακής μουσικής, λαϊκής μουσικής, μιας και μιλάει για την καθημερινή ζωή του λαού, τα βάσανα και τις χαρές του. Έτυχε, να βρεθεί στον δρόμο μου λοιπόν, κι εγώ να «κολλήσω».
Μου πήρε χρόνια πολλά να καταλάβω το βαθύτερο νόημα και την τεχνική του γιατί αρχικά ούτε τη γλώσσα μιλούσα, ούτε ήξερε κανείς να μου εξηγήσει την τεχνική του μιας και όλοι το μάθαιναν με το αυτί.
Στο φλαμένκο έχουμε διάφορες «στιγμές» όταν τραγουδάμε, αλλιώς θα τραγουδήσω αν είμαι μόνο με τον/την κιθαρίστα/τρια, αλλιώς αν τραγουδώ για να συνοδέψω έναν/μια χορευτή/χορεύτρια.
Αυτό ήταν που με έκανε να μένω με το στόμα ανοιχτό κάθε φορά, αυτή η έκρηξη συναισθημάτων και η συνύπαρξη με τους συναδέλφους μου, που όταν είναι πετυχημένη, ανοίγει την πόρτα του Παραδείσου.
Αυτό είναι που με κράτησε λοιπόν, η αίσθηση των ιστοριών που τραγουδώ, η παρέα, η επικοινωνία και αυτό το «αχ» που νιώθω άμα ανοίγω το στόμα μου.
Πολλές φορές με ρωτάνε γιατί τραγουδώ σα να κλαίω. Λοιπόν, αυτό καταρχήν είναι μια τεχνική που στο φλαμένκο λέγεται “quejío”, δηλαδή παράπονο, και το χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να δώσουμε αυτό το χρώμα στο τραγούδι μας, αλλά είναι άλλες φορές που όταν τραγουδώ θέλω να κλάψω στ’ αλήθεια, γιατί οι ιστορίες που λέω, πολλές φορές με στεναχωρούν.
Όταν τραγουδώ για να συνοδέψω χορευτή/τρια, είναι μαγικό αυτό που νιώθω γιατί πρέπει να είμαι απόλυτα αφοσιωμένη σε αυτό που κάνει ο χορευτής/τρια και να ακολουθώ τον χορό του/της. Όταν πετύχει το γλυκό και είμαστε μαζί, στην ίδια αίσθηση (ο/η κιθαρίστας/τρια, ο/η χορευτής/τρια κι εγώ) και στο ίδιο επίπεδο επικοινωνίας, τότε νιώθω πως θέλω να σηκωθώ από χαρά, από την καρέκλα μου και να δώσω σε όλους ένα φιλί. Είναι σα να κάνεις έρωτα η όλη διαδικασία, όλα πρέπει να γίνονται με ευαισθησία, αγάπη και πάθος.
Πετάω λοιπόν που μετά από 1,5 χρόνο θα τραγουδήσω και πάλι για χορό, το Σάββατο 17/7 στον κινηματογράφο ΑΒ στα Πατήσια, για μια από τις πιο κομψές και εκρηκτικές χορεύτριες που έχω δουλέψει μαζί, τη Θέτιδα Μίσιου, έχοντας στο πλάι μου τον φίλο και συνεργάτη Σταύρο Πρέσση στην κιθάρα.
Καλλιτεχνικά είμαι η Yota Baron, μια Πόντια τραγουδίστρια flamenco, που έχω πολλές ιστορίες να τραγουδήσω με την ψυχή μου και για τους δυο λαούς, χωρίς να έχει σημασία η γλώσσα.
Νιώθω σαν την πέτρα που έχασε το κέντρο της μετά από από 1,5 χρόνο αποχής και ίσως στις 17/7 να με βοηθήσετε να το ξαναβρώ.
Να είστε όλοι καλά!