Γράφει η Ζαχαρούλα Κληματσάκη (Τραγουδίστρια / Ηθοποιός).
Συνδεθείτε μαζί της στο Instagram και στο Facebook.
«Τα καβουράκια»
Την πρώτη μου ηχογράφηση την έκανα σε ηλικία 2 ετών. Καθόμασταν στο σαλόνι του πατρικού μου σπιτιού μαζί με την μητέρα και την αδερφή μου και μπροστά σε ένα μικρόφωνο που ήταν συνδεδεμένο με ένα μαγνητόφωνο παλαιού τύπου η κάθε μια από εμάς τραγουδούσε α καπέλα ένα αγαπημένο της τραγούδι.
Η μητέρα μας που ήταν (και είναι) σκανδαλωδώς καλλίφωνη ερμήνευσε με περισσή μαεστρία το «Πήρα απ’ τη νιότη χρώματα» του Απόστολου Καλδάρα και της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Θαύμαζε πολύ την Βίκυ Μοσχολιού και αυτό το συναίσθημα το οικειοποιήθηκα κι εγώ.
Η αδερφή μου που τότε τα κατάφερνε πολύ καλά με την τέχνη του τραγουδιού, σε αντίθεση με τώρα (συγνώμη Κατερινιώ μου αν διαβάζεις αυτό το κείμενο) είπε γλυκά και χαριτωμένα ένα Κρητικό τραγούδι που λέει… «Την μάνα μου την αγαπώ γιατί πονεί για μένα μα όχι αγάπη μου γλυκιά όσο αγαπώ εσένα». Ακούγαμε πολύ κρητική μουσική στο σπίτι μου (όπως και στα περισσότερα σπίτια της γενέτειράς μου). Ριζίτικα, ταμπαχανιώτικα…Και πού και πού σκαρώναμε κι εμείς καμιά μαντινάδα.
Εγώ εκείνη τη ημέρα ήμουν τρομερά συναχωμένη. Είχα επιλέξει ένα τραγούδι που συνήθως έβαζα τα κλάματα όποτε το άκουγα (και πολλά άλλα παιδάκια όπως έμαθα αργότερα). Τα «Καβουράκια» του Βασίλη Τσιτσάνη και της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Με είχε στοιχειώσει αυτή η ιστορία. Να φεύγει η μαμά η καβουρίνα με το σπάρο στη Ραφήνα και τα έρμα τα καβουράκια να κλαίνε μόνα τους στου γιαλού τα βοτσαλάκια…Έμπαινα στη θέση τους μόνη στην ακρογιαλιά χωρίς μαμά και μπαμπά και η ψυχούλα μου μάτωνε. Ποιος ξέρει γιατί το επέλεξα…Ίσως το παιδικό μου μυαλό να ήθελε να ξορκίσει το «πιθανό κακό».
Κι ενώ λοιπόν ήμουν τρομερά συναχωμένη, κεκεδίζοντας από την ταχυλογία και το πάθος και ψευδίζοντας σε στιγμές, έβαλα τα δυνατά μου κι έκανα μια φιλότιμη προσπάθεια. Και με κάποιο περίεργο τρόπο ήξερα βαθιά μέσα μου πως αυτή η ηχογράφηση ήταν η πρώτη, αλλά όχι η τελευταία.
Ήταν η αρχή.
Έκτοτε έχω βρεθεί πάμπολλες φορές σε πολλών ειδών studio ηχογραφήσεων. Σε υπερσύγχρονα επαγγελματικά, σε αγαπησιάρικα home edition… H διαδικασία της ηχογράφησης ενός κομματιού τις πρώτες φορές μού φαινόταν πολύ άχαρη. Αγχωνόμουν να είμαι σωστή, δεν ήξερα πού να απευθυνθώ, δε μου άρεσε η φωνή μου όπως την άκουγα μέσα από τα ακουστικά… Με τον καιρό όμως απελευθερώθηκα και άρχισα να απολαμβάνω και αυτή τη διαδικασία. Δεν μπορεί φυσικά να έχει την αδρεναλίνη και τη μέθη που γεννάει η επικοινωνία με το κοινό σε ένα live, έχει όμως τη δική του μαγεία. Πια το βλέπω σαν ένα μουσικό διαλογισμό με τον εαυτό μου που στο τέλος του νιώθω ένα ανακουφιστικό ξαλάφρωμα.
Η κασέτα με τα «Καβουράκια» υπάρχει ακόμα. Δεν την ακούω όμως. Προτιμώ στα live μου όποτε έρχεται ο ανιψιός μου ο Ηλίας να με δει, να τον σηκώνω και να τα τραγουδάμε μαζί.