>> γράφει η Γιώτα Τσιμπρικίδου
Ζω πάνω από τη Γη και κάτω από τον Ουρανό. Η κατοικία μου είναι στο έκτο σύννεφο αριστερά.
Είναι τα πρώτα λόγια του Χαΐνη Δημήτρη Αποστολάκη στη συνάντησή μας για το Art Podcast #82 και συνειδητοποιώ πως η χαρά μου που θα γνωρίσω το συγκρότημα αυτό είναι μεγαλύτερη απ’ ότι φανταζόμουν. Οι Χαΐνηδες έχουν τη δική τους ξεχωριστή πορεία, ένα «φιδοσυρμό» που έχει μπολιαστεί με μεράκι από όσους έχουν περάσει και συνεργαστεί μαζί τους…ο Μίλτος Πασχαλίδης, ο Ψαραντώνης, ο Παντελής Θαλασσινός, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ο Δημήτρης Πουλικάκος και όλοι αυτοί που πίστεψαν πως ναι οι Χαΐνηδες είναι ιδέα, έχουν ειλικρινή σχέση με τους ακροατές τους, εξελίσσονται συνεχώς, προσέχουν τον ήχο τους…
Ακούω για τα χρόνια της στέρησης, τη μαγική σχέση με τη λύρα, την ένωση αγοριών σε συγκρότημα της Κρήτης, τη σύνδεση της Τέχνης με την Επιστήμη, τα βιβλία που γράφτηκαν από τους Χαΐνηδες, την αρθρογραφία τους, τις συναυλίες αλλά και τα πανηγύρια, τις θεατρικές-χορευτικές παραστάσεις, το Καπηλειό και κάθε ακόμη βραδυφλεγές τραγούδι, το Δρακοδόντι….Και όταν ρωτάω ποιο τραγούδι μπορεί να άξιζε και να μην έχει εκτιμηθεί ακόμη, η απάντηση έρχεται με ένα γοητευτικό χαμόγελο: «το 99% των τραγουδιών μας».
Ο Χαϊνης Δημήτρης Αποστολάκης, με μαντινάδες και λόγο που ρέει μιλάει για όλα αβίαστα, μας πάει από το CERN στις πολεμικές τέχνες και δε φοβάται να δηλώσει ποιον στα αλήθεια ο ίδιος πολεμάει…
Άκου την Τέχνη – αξίζει!