Γράφει ο Αλέξανδρος Αργύρης (τραγουδοποιός).
Συνδεθείτε μαζί του στο Instagram και στο Facebook.
Το τραγούδι.
Όσες και όσοι έχουν κατά καιρούς αυτοεξοριστεί στη μοναξιά ενός κλειστού παιδικού ή ίσως και εφηβικού δωματίου, ξέρουν καλά τι είναι αυτό που μπορεί εύκολα και χωρίς προειδοποίηση να παραβιάσει το άβατο. Που χωράει ακόμα και από μια λεπτή χαραμάδα μεταξύ πόρτας και κάσας. Αόρατο. Ίσως προερχόμενο από το στέρεο που βρίσκεται στο σύνθετο του σαλονιού. Ίσως από το τρανζιστοράκι συντροφιάς στην κουζίνα που ισορροπεί επικίνδυνα ανάμεσα στις καθαρές κούπες. Ή ακόμα και από πιο μακριά. Ίσως από κάποιο διερχόμενο αυτοκίνητο με ανοιχτά παράθυρα. Ένας στίχος από ένα κουπλέ, ένα ρεφρέν, ο ήχος από μια κιθάρα, τρεις νότες στη σειρά, ένα τραγούδι. Έτσι ξαφνικά και για λίγα λεπτά, όλο το σκοτάδι, όλη η αταξία του εφηβικού χάους φωτίζονται με τρόπο που προσωρινά όλα βγάζουν νόημα. Αργότερα αυτό θα το λες λύτρωση.
Μετά σου λείπει αυτό το φως και βρίσκεις τον τρόπο να βάλεις στο δωμάτιο ένα ραδιόφωνο. Ούτε ξέρεις πώς λειτουργεί. Οι λέξεις συχνότητα και ραδιοκύματα θα είναι για σένα ένα μυστήριο που προτιμάς μάλλον να παραμείνει ως τέτοιο. Το σημαντικό είναι πως μαθαίνεις να ψάχνεις και να βρίσκεις τα τραγούδια που σε φωτίζουν. Και το καθένα απ’ αυτά, στα αυτιά σου και στα κλειστά σου μάτια είναι ένας αυθεντικός, αυτόνομος μικρόκοσμος. Αυτοί οι μικρόκοσμοι που έχεις επιλέξει σε ταξιδεύουν παντού κι εσύ σαν μικρός περιπλανώμενος για πρώτη φορά ταξιδιώτης συλλέγεις πληροφορίες και εικόνες. Κι όλα αυτά γίνονται αργά. Πολύ αργά. Δεν υπάρχει ακόμα γρήγορο ίντερνετ. Δεν υπάρχει καν ίντερνετ.
Αυτό το μακρύ, αργό, μαγικό ταξίδι μοιάζει να μην έχει τέλος. Μόλις μπήκες σε μίαν άλλη φανταστική διάσταση και γνωρίζεις κάθε μέρα διαφορετικούς κόσμους. Και η φαντασία σου φουντώνει. Έχεις καταλάβει πια τη δύναμη των λέξεων. Βρίσκεσαι σε ένα τραγούδι-μικρόκοσμο και το νιώθεις. Το ξέρεις. Κάποιος κάποτε πήρε λέξεις καθημερινές, από αυτές τις ίδιες που χρησιμοποιείς κι εσύ. Τις έβαλε σε μια σειρά και τις φώτισε με ένα ανεπανάληπτο φως. Τις ζωντάνεψε και τις ανέβασε ψηλά. Τις έκανε έναν καινούργιο κόσμο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, εκεί ψηλά τις γέμισε με νότες. Και τη δύναμη της μουσικής την καταλαβαίνεις. Ξέρεις ότι οι νότες είναι λιγότερες από τις λέξεις αλλά όταν κάποιος μαγικά ξέρει και τις βάζει σε μια δική του ξεχωριστή σειρά τις κάνει αθάνατες.
Ο τραγουδοποιός
Κι έρχεται μια μέρα που νιώθεις κάτι καινούργιο. Μπορεί να είναι ένα περίεργο σφίξιμο στο στομάχι κάθε φορά που μυρίζεις κάποια ολόισια μαλλιά. Μπορεί ακόμα να είναι μια βαθιά λύπη για κάτι που χάθηκε για πάντα και κανείς δεν μπορεί να το φέρει πίσω. Ή ακόμα μπορεί να νιώθεις τον αβάσταχτο πόνο κάποιου ανθρώπου στην άλλη άκρη της γης. Κι εσύ τρέχεις στο δωμάτιο και κλείνεις την πόρτα. Αρχίζεις να ψάχνεις εκείνον τον μικρόκοσμο που να σου θυμίζει αυτό που νιώθεις. Βρίσκεις, αλλά δεν σου φτάνει. Θέλεις να είναι ακόμα πιο κοντά. Να είναι ίδιος με αυτό που νιώθεις. Κανένα φως δεν φωτίζει αρκετά. Καμία συστοιχία λέξεων δεν σε λυτρώνει απόλυτα. Και τότε, εκείνη τη στιγμή χωρίς να το έχεις σκεφτεί, χωρίς να μπορείς να το ορίσεις, έρχεται σιωπηλά η πρώτη σου γνήσια ιδέα. Οι πρώτες λέξεις που εδώ και χρόνια γνωρίζεις αλλά που εκείνη ακριβώς τη στιγμή έχεις την ιδέα να τις βάλεις σε μια δική σου σειρά και να τις διαβάσεις και να ανακουφιστείς. Να τις διαβάσεις πάλι, ξανά και ξανά, και όσο το κάνεις να βυθίζεσαι περισσότερο σε έναν νέο δικό σου αυθεντικό και ολοκαίνουργιο μικρόκοσμο. Κι εκεί, με μαγικό αλήθεια τρόπο, να έρχονται κι άλλες λέξεις. Να μπαίνουν κι αυτές σε σειρά κι όλα να ταιριάζουν και να φωτίζουν με ένα νέο διαφορετικό πια φως. Μόλις έγραψες το πρώτο σου τραγούδι.
Μα είσαι ακόμα στην αρχή. Είναι πολύ μακρύς ο δρόμος. Μακρύς και αργός. Θα περάσουν πολλά χρόνια. Και μη νομίζεις πως θα είσαι πάντα πιστός σε αυτή την περιπέτεια. Θα έρθει κάποτε ο καιρός που τα τραγούδια για σένα θα είναι λιγότερο σημαντικά. Δεν θα μπορείς να ξεχωρίσεις κανένα. Ακούγοντάς τα με μυαλό θολό και κουρασμένο, είτε στο αυτοκίνητο πριν τη δουλειά, είτε τυχαία σε κάποιο μαγαζί ή αίθουσα αναμονής, δεν θα σε βάζουν σε κανένα κόσμο. Δεν θα θέλεις εσύ να μπεις στον κόσμο τους. Κι ούτε να φτιάξεις δικούς σου κόσμους θα θέλεις. Μα είναι κι αυτό μέρος της διαδρομής σου. Μην ανησυχήσεις. Κάνε υπομονή.