Γράφει η Βέρα Κατσιμπάρου (ηθοποιός).
Συνδεθείτε μαζί της στο Instagram και στο Facebook.
Αφήστε με να απογειωθώ…
Καθώς το φως των προβολέων με τυλίγει νιώθω μια αναταραχή μέσα μου, σαν να κάθομαι σε μια βάρκα που κατευθύνεται προς αχαρτογράφητα νερά. Ένα μείγμα νευρικότητας και ενθουσιασμού με κατακλύζουν. Η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα, ενώ το μυαλό μου βυθίζεται σε σκέψεις και συναισθήματα, προσπαθώντας να μείνει εκεί συγκεντρωμένο, προσηλωμένο σε έναν στόχο, εξυπηρετώντας μία δική μου εσωτερική, βαθύτερη επιθυμία, που δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι είχα μέχρι τότε.
Είμαι ένα κορίτσι. Είμαι ένα έφηβο κορίτσι που βιώνει μία ριζική αλλαγή. Πρέπει να αποδεσμευτώ από την παιδικότητα μου και να ενηλικιωθώ. Μέσα σε αυτό το «πρέπει», χρειάζεται να ανακαλύψω και τον εαυτό μου, τα θέλω μου και έννοιες που δεν είχα ξαναέρθει σε επαφή, όπως ο έρωτας, η αγάπη, ο πόνος, το άγχος, η γαλήνη και η λύτρωση. Όλα αυτά όμως είναι δύσκολα στο σχολείο. Σε αυτή τη μικρή ζούγκλα που παιδιά αλλά και μεγάλοι παλεύουν στο ποιος θα ανέβει, ποιος θα αριστεύει, ποιος θα κυριαρχήσει και ποιος θα πολιορκηθεί. Ήθελα να ξεφύγω από εκεί αλλά και από εμένα που πάλευα με τους δαίμονες μου, υπαρκτούς και μη.
Εμφανίζομαι στη σκηνή και νιώθω μια ελευθερία που δεν έχω ξανανιώσει. Κάθε έντονος ήχος και κάθε μικρό κρυφό χαμόγελο από το κοινό μού δίνουν τη δύναμη να προχωρήσω μπροστά. Όλος ο κόσμος έχει παγώσει γύρω μου και έγω στέκομαι μόνη εκεί, έτοιμη να «αποδεσμευτώ» από όλα αυτά που με βάραιναν και δεν μπορούσα να εκφραστώ. Ξεκινώ να μιλάω, να κουνιέμαι, να αλληλεπιδρώ, να γελώ, να παίζω. Καθώς οι σκηνές εναλλάσσονται, η ψυχική ευφορία που με διαπερνάει είναι ανυπέρβλητη. Είμαι ανέμελη, τολμηρή, δεν σκέφτομαι τίποτα και το μόνο που θέλω είναι να αφεθώ. Νιώθω να απογειώνομαι. Εκεί τα κατάλαβα όλα. Αυτό χρειάζομαι κι αυτό είναι κάτι που μπορεί να μου το προσφέρει μόνο η θεατρική διαδικασία. Αυτήν την παιδικότητα, την αθωότητα που μας την είχαν απαγορέψει στο σχολείο. Δεν μας άφηναν να νιώθουμε, να παίζουμε, να γελάμε, να αισθανόμαστε. Όλα ήταν ένα «πρέπει», ένα «μην» και ένα «έχεις μεγαλώσει πια». Μεγάλωσα πριν την ώρα μου, μεγάλωσα πριν το θελήσω. Αφήστε με να ζήσω. Αφήστε με να παίξω. Αφήστε με να εκφραστώ. Αφήστε με να απογειωθώ.
Στο τέλος της παράστασης, καθώς το χειροκρότημα αντηχεί, ξέρω ότι αυτή είναι μόνο η αρχή. Το θέατρο δεν είναι απλά ένα χόμπι, αλλά ο δρόμος που θέλω να ακολουθήσω. Άνοιξαν νέοι ορίζοντες που δεν μπορούσα καν να φανταστώ και η επιθυμία μου να γίνω ηθοποιός φωτίζεται σαν ένα άστρο που μόλις ανατέλλει στον ορίζοντα του ονείρου μου.
Ξεκλειδώθηκα, ξέχασα για λίγο εμένα, τους πόνους, τα προβλήματά μου, την υπόστασή μου και έγινα κάτι άλλο. Μια μεταφυσική οντότητα, ένα πνεύμα που του χάρισα για λίγο το σώμα και την ψυχή μου με σκοπό να παραδώσω ένα μήνυμα, μία ιστορία, σαν αγγελιαφόρος σε άτομα που ήθελαν να την ακούσουν, να την βιώσουν, για να αγαλλιάσει η ψυχή τους, να ξεχάσουν κι αυτοί, να γελάσουν, να κλάψουν και να νιώσουν.
Θυμάμαι εν τέλει, γυρνώντας πίσω, όταν ήμουν ένα μικρό αθώο παιδί, έφτιαχνα τρελές ιστορίες που τους έδινα ζωή στο μυαλό μου και με τα παιχνίδια μου αναπαριστώντας τους χαρακτήρες που δημιουργούσα με τη φαντασία μου. Πλέον είμαι στη σκηνή και φέρνω μια ιστορία, μια φτιαχτή ιστορία της φαντασίας ενός ανθρώπου εν ζωή. Είναι πλέον ζωντανή. Αυτό θέλω. Να λέω ιστορίες. Ιστορίες σαν αυτές που έφτιαχνα όταν ήμουν παιδί. Ιστορίες που θα φωτίσουν πτυχές ανθρώπων. Ιστορίες που χρειάζεται να ειπωθούν, να ακουστούν, να συγκινήσουν. Ιστορίες που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Εγκαταλείπω για λίγο την θνητή, γήινη πλευρά μου και αποκτώ φτερά.
Απογειώνομαι. Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από το να έχεις φτερά.