Γράφει ο Αυγουστίνος Κούμουλος (ηθοποιός – κινησιολόγος).
Συνδεθείτε μαζί του στο Instagram και στο Facebook.
Υπερηρωισμός, τυχερό κι επιλεγμένο
Μια φορά κι έναν καιρό, στον κέντρο μιας πολύβουης μεγαλουπόλεως εγεννήθη ένα παιδί που ευθύς εξ αρχής (όπως όλοι μας) άρχισε να διερωτάται και να εξερευνά.
Πολύ γρήγορα, η γοητεία που ασκούσαν επάνω του τα υπερηρωικά παραμύθια (κόμικς…) και μια σειρά λογικών διαδοχικών σκέψεων τον οδήγησαν στην πολύ σοβαρή απόφαση ότι όταν μεγαλώσει θα γίνει ο άνθρωπος νυχτερίδα (μπάτμαν) και μέχρι τότε θα «χτίσει» τον μύθο του.
Στην πορεία διαπίστωσε ότι του είχαν ξεφύγει κάποιες τεχνικές μικρολεπτομέρειες για την επίτευξη αυτού του στόχου κι άλλαξε ρότα.
Διάφορες σκέψεις περάσανε από το μυαλό του κατά καιρούς, χωρίς ιδιαίτερη συνοχή μεταξύ των, όπως παραδείγματος χάριν να γίνει μαθηματικός ή/και ζωγράφος.
Για κάποια χρόνια ασχολήθηκε με τον αθλητισμό και την κολύμβηση που αγάπησε παρά τις μέτριες επιδόσεις του σε αυτήν, μέχρι τη στιγμή που μια σειρά τυχαίων συμβάντων οδήγησαν στη διακοπή αυτής της ενασχόλησής του.
Κι έτσι…κάπου στο γυμνάσιο πάει στην θεατρική ομάδα του σχολείου του για να βοηθήσει με το βάψιμο των σκηνικών (κατάλοιπα από το όνειρο να γίνει ζωγράφος) και en passant δοκιμάζει να πει και δυο ατάκες!
Τέλος!
Εδώ μας επισκέφτηκε η χαρά και το θαύμα.
Τα Σαββατοκύριακα από εδώ και πέρα θα είχαν ένα άλλο νόημα, έναν άλλον σκοπό και με τη βοήθεια και την καθοδήγηση μιας καθηγήτριας που θα του έδινε ώθηση, ο μικρός θα ξεκινούσε ένα μακρύ ταξίδι σε κάτι που του φαινόταν συναρπαστικό. Αυτή η ιστορία θα τον ακολουθούσε για όλα τα (έξι) χρόνια γυμνασίου και λυκείου.
Δεύτερο χτύπημα!
Μια ακόμα καθηγήτρια στο σχολείο του, διοργανώνοντας κάποιες γιορτές, εντάσσει σε αυτές και κάποια κομμάτια χορευτικών, κι έτσι ο μικρός έρχεται σε επαφή με μία πληθώρα ειδών χορού, αλλά ανακαλύπτει κιόλας το σώμα του και τις δυνατότητές του με έναν πολύ καινούριο τρόπο.
Κι όταν η κοινωνία έσκυψε από πάνω του και τον ρώτησε…
«σε ποιο πανεπιστήμιο θα σπουδάσεις για να γίνεις άνθρωπος σωστός;»
«Τι βαθμούς θα βγάλεις για να προκόψεις;»
«Πώς θα ζεις και θα είσαι φρόνιμος»
Αυτός,
αφού έριξε μια κλεφτή ματιά στους γονείς του που με νόημα του έκλεισαν το μάτι,
τους απήντησε…
«Θα παίζω και θα χορεύω!»
Κι από τότε, δεν σταμάτησε να προσπαθεί και να κοπιάζει για όλα αυτά που αγάπα και θαυμάζει, πάνω και γύρω από την σκηνή.
Με σεβασμό, πίστη, υπομονή κι επιμονή!
Keep dreaming, που λέν’ και στο χωριό του!