Γράφει ο Χρήστος Κούρτογλου (τραγουδοποιός – ηθοποιός).
Συνδεθείτε μαζί του στο YouTube και στο Instagram.
Ο καμβάς μου
Έχω μονίμως μπροστά μου έναν καμβά που βλέπω να σχεδιάζονται ασταμάτητα πάνω του εικόνες. Σχεδόν ποτέ δεν μπορώ να διακρίνω καθαρά. Όταν πίνω έναν καφέ, όταν φτιάχνω ένα φαγητό ή πάω μια βόλτα… Όλα είναι τόσο «πιο πολύ» από αυτό που βλέπουμε και δεν μπορώ να διώξω αυτήν την σκέψη από το μυαλό μου.
Μου είναι πολύ έντονη η αίσθηση πως όλα περνούν δίπλα μας και γύρω μας με τρομερή ταχύτητα και δεν προλαβαίνουμε να τα αισθανθούμε στ’ αλήθεια. Ακριβώς σαν τον καμβά. Όλα αυτά τα χρώματα, τα σχήματα, τα επίπεδα και οι μυρωδιές είναι σαν να μου απαγορεύουν να σηκώσω τείχη και να τα αγνοήσω. Έχει δημιουργηθεί (;) μέσα μου η ανάγκη να προσπαθήσω να πάρω ένα κομμάτι αυτού του κόσμου με τον τρόπο που εγώ τον αντιλαμβάνομαι και να του ξαναδώσω ζωή, όπως μου δίνει κι αυτός. Κι αυτό το τόσο δα κομμάτι που ξετρύπωσα από το παζλ, να το μοιράσω σε όποιον δεν μπορεί να δραπετεύσει από τον χρόνο, να κάνει μια παύση και να εισπνεύσει λίγο από αυτό το χρώμα και σχήμα που εγώ – για κάποιο λόγο – κατάφερα να δω.
Δεν ξέρω πώς να το ονομάσω αλλά είναι ίσως ένα κάλεσμα; Ένα χρέος ή καθήκον; Είναι πάντως κάτι που δεν έχω άλλη επιλογή από το να μη γυρίσω την πλάτη μου σε αυτό, ό,τι κι αν είναι, ό,τι σχήμα ή χρώμα κι αν έχει. Είναι εκεί και μου φωνάζει «Δες με!» κι έτσι και το δω μου ξαναφωνάζει «Θέλω να με δουν και οι άλλοι!».
Με μουσική, με τραγούδι, με στίχο, με σχέδια και φωτογραφίες, με όποιο μέσο κι αν χρειαστώ να ανακαλύψω, νιώθω τόσο μεγάλη αγάπη, χαρά και ευθύνη να βρω τρόπο να φτιάξω έναν κόσμο και να τον μοιραστώ. Και δεν θα κρυφτώ, αυτός είναι ο κόσμος που γυρνώ κι εγώ όταν ο καμβάς γεμίζει με μουτζούρα και φασαρία. Ένα δωμάτιο, ένα σπίτι όπως το θέλω εγώ και απλά φτιάχνοντας ξανά και ξανά σας μοιράζω αντικλείδια για αυτήν την πόρτα. Ωραία να είσαι μόνος σου στο σπίτι σου αλλά έχει τόσο περισσότερη πλάκα όταν καλείς φίλους σου μέσα σε αυτό.