Γράφει ο Χρίστος Μοδέστου (ερμηνευτής – μουσικός).
Συνδεθείτε μαζί του στο Instagram και στο YouTube.
Να κάνω μια ζωή αυτό που αγαπώ
«Τί είναι η Μουσική; Μουσική είναι το τιτίβισμα από τα πουλιά, μουσική είναι και το θρόισμα των φύλλων. Μουσική είναι όταν σκάνε τα κούτσουρα στη σόμπα, μουσική είναι και ο παφλασμός των κυμάτων. Μουσική είναι ο θρήνος της μάνας, μουσική είναι και η κερκίδα της ομάδας. Μουσική είναι η ζωή, μουσική είναι και η ανάσα. Μουσική είναι τα πάντα…». Κάτι τέτοιο είχα μονολογήσει πριν είκοσι χρόνια όταν αποφάσισα τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Να κάνω μια ζωή αυτό που αγαπώ. Να εργάζομαι, να μελετώ, να σπουδάζω αυτό που αγαπώ. Και το έκανα!! Μόνος, χωρίς τη στήριξη κανενός. Η οικογένειά μου ήθελε να ακολουθήσω καριέρα στα σώματα ασφαλείας. Ευτυχώς που δεν το έκανα γιατί η Κύπρος θα είχε άλλον έναν αποτυχημένο πυροσβέστη στο σώμα της!
Είκοσι χρόνια πριν…μια ολόκληρη ζωή…Θυμάμαι σαν να ‘ταν χθες, τον εαυτό μου να κρατά ένα στυλό σαν μικρόφωνο, μπροστά από έναν καθρέφτη. Μεγάλη ικανοποίηση. Είμαι σίγουρος πως δεν υπάρχει έφηβος που να μην έκανε πρόβα αυτό που θέλει να γίνει στο μέλλον μπροστά από έναν καθρέφτη. Θυμάμαι τους καθηγητές μας στο σχολείο να νιώθουν περήφανοι για τα όνειρά μας αυτά. Ήμασταν η γενιά που θέλαμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Όπως ήταν και η γενιά του Woodstock.
Και τα καταφέραμε! Δεν αλλάξαμε τον κόσμο, αλλά επιβιώσαμε σε μια χώρα ισοπεδωμένη. Σε μια χώρα που καθημερινά σκοτώνει τα παιδιά της. Σε μια χώρα που διώχνει τα παιδιά της, εμείς δημιουργούμε! Φτιάχνουμε πολιτισμό και υλοποιούμε τα όνειρά μας!! Κόντρα στη γενιά των γονιών μας, εμείς είμαστε εδώ και δημιουργούμε από το πουθενά. Δίνουμε πάλι φως σε όλες αυτές τις σκοτεινές γωνιές που μας άφησαν για αποκούμπι.
Δεν έχουμε να πληρώσουμε το ρεύμα, αλλά πάμε σε συναυλίες. Δεν πληρώνουμε τα τέλη, αλλά πάμε σε μια θεατρική παράσταση. Γιατί η τροφή της ψυχής μας είναι πολύ πιο σημαντική. Έτσι κάναμε τη δική μας επανάσταση! Η επανάσταση πλέον είναι εγκεφαλική. Δεν είναι ούτε οι μολότοφ, ούτε το βρίσιμο στον αστυνομικό. Επανάσταση είναι να ανθίσει το μέσα μας. Επανάσταση είναι να ξυπνάμε το πρωί χαμογελαστοί. Επανάσταση είναι να κλαίμε σαν μωρά όταν ακούμε την Τσανακλίδου να λέει: «Μαμά, γερνάω μαμά».
Η επανάσταση πρέπει να μας γίνει βίωμα. Να πάμε κόντρα στο default. Όπως ο Χατζιδάκις πριν 70 χρόνια μιλούσε και εξύψωνε τους περιθωριακούς. Μπορούμε κι εμείς να φτιάξουμε ιστορία.
Τα περισσότερα τραγούδια από το «Περιβόλι του τρελού» ο Σαββόπουλος τα έγραψε στη φυλακή. Τα έγραψε για να σβήσει το σκοτάδι. Πόσο εύκολο είναι να σβήσουμε και εμείς το σκοτάδι της καθημερινότητάς μας; Πολύ εύκολο! Είναι απλά μια απόφαση!
Είναι μια απόφαση να βγούμε από το σπίτι! Είναι μια απόφαση να σβήσουμε την τηλεόραση και να τρέξουμε δίπλα στο κύμα. Είναι μια απόφαση να πούμε καλημέρα στον πρώτο που θα βρούμε μπροστά μας το πρωί! Είναι μια απόφαση όταν όλα μας πάνε στραβά εμείς να γελάμε! Έτσι φτιάχνουμε την ημέρα ενός αγνώστου! Έτσι αλλάζουμε τη διάθεσή μας! Έτσι, με αυτά τα μικρά αλλάζουμε τον κόσμο!
Είναι αναγκαίο να βάζουμε τη μουσική σε περίοπτη θέση στη ζωή μας και να τη συνδέουμε με κάθε σημαντική στιγμή! Έτσι η μουσική αποκτά ένα ξεχωριστό νόημα.
Όπως πολύ όμορφα έγραψε και ο Οδυσσέας Ελύτης:
«[…] Διότι, αν δεν κουβαλάς την Άνοιξη μέσα σου, πρέπει να μάθεις να την χτίζεις. […] Διότι, την Άνοιξη αν δεν την βρεις, την φτιάχνεις.»