Γράφει η Ειρήνη Τουμπάκη (τραγουδίστρια).
Συνδεθείτε μαζί της στο Instagram και στο Facebook.
Ο φίλος μου ο γλάρος
Κατάγομαι από ένα μικρό αλλά πολύ όμορφο χωριό της Ρόδου, την Κάλαθο!
Ενώ μεγάλωσα και πήγα σχολείο στην πόλη, όλες μου οι μνήμες από τα παιδικά και σχολικά μου χρόνια είναι από το χωριό μου!
Και πώς να μην είναι άλλωστε…
Εκεί ήταν ο παππούς και η γιαγιά, εκεί θείες, θείοι, τα μισά μου ξαδέρφια, ποδήλατα και παιχνίδια με τον αδερφό μου, οι παρέες μου, η απόλυτη ελευθερία και όλα όσα με έκαναν πραγματικά ευτυχισμένη!
Η γη, η φύση, η θάλασσα και η μουσική…
Με τη γιαγιά τραγουδούσαμε στην κουζίνα όταν μαγείρευε, όταν μαζεύαμε χόρτα, με τη μαμά τραγουδούσαμε στο σπίτι, στα λουλούδια, στα κατσικάκια του παππού, κάθε ήχος για μένα έκρυβε και μια μελωδία, στο φύσημα του αγέρα, στο θρόισμα των φύλλων, στο φτερούγισμα των πουλιών, στο κελάηδημά τους, στον ήχο του κύματος και φυσικά στις φωνές των γλάρων.
Μια μέρα θυμάμαι που ψαρεύαμε με τη βάρκα του μπαμπά μου, ήρθε και κάθισε κοντά μας ένας γλάρος.
Δε θυμάμαι πόσο χρονών ήμουν, δε θα ’χα τελειώσει το δημοτικό, μα θυμάμαι σαν τώρα πόσο θλιμμένη ήμουν. Παρόλα αυτά το έκρυβα αρκετά καλά. Με το καλαμπούρι και το τραγούδι συνήθως όλα περνούσαν.
Όχι εκείνη τη μέρα… Ένας γλάρος ήρθε και επέπλεε κοντά μου και με κοίταζε στα μάτια.
Εγώ άρχισα να του τραγουδάω και να του δίνω ψαράκια να φάει. Έφαγε μόνο δύο μα δεν έφυγε, παρά μόνο πέταξε και ήρθε να καθίσει στην άκρη της βάρκας.
Για κοίτα, σκέφτηκα, ήρθε κοντά μου ακριβώς σε αυτόν τον στίχο
«Μου ‘πε κοίτα πώς πετάω κι από τα ψηλά κοιτάω
Έτσι είδα τα όνειρά σου κι είμαι τώρα εδώ μπροστά σου».
Βούρκωσα μα ο πατέρας μου διέκοψε τη σκέψη μου γιατί έπρεπε να επιστρέψουμε.
Μαζέψαμε τις πετονιές και βάλαμε μπρος να φύγουμε. Ο γλάρος τρόμαξε και πέταξε μακριά.
Από τότε κάθε φορά που πήγαινα για ψάρεμα τον έβρισκα εκεί!
Πέρασαν τα χρόνια και έγινα μαμά. Στα διάφορα ταξίδια μας, ο γιος μου παρατήρησε πως κάθε φορά που ξεκινάω να τραγουδάω ένα συγκεκριμένο τραγούδι εμφανίζεται ένας γλάρος και πετάει κοντά…
“Μαμά! Αυτός δεν είναι ο φίλος σου ο γλάρος;”
“Αυτός είναι, ναι!”
“Δε σε αφήνει ποτέ μόνη σου;”
“Ποτέ”
“Και τι πρέπει να κάνω για να γίνει και δικός μου φίλος;”
“Νομίζω πως το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να του τραγουδάς με την ψυχή σου και να σε νοιάζει μονάχα να φτάνει η φωνή σου στο φως. Μόνο έτσι δε θα νιώσεις ποτέ μόνος και τότε ο δικός σου ο γλάρος θα βρίσκει πάντα το δρόμο να έρχεται κοντά σου”.