Γράφει η Γιώτα Τσιμπρικίδου (Δημοσιογράφος, Ραδ. παραγωγός, Voice over artist).
Συνδεθείτε μαζί της στο Instagram και στο Facebook.
Το σκρατς του βινυλίου στα παιδικά μου χρόνια…
Πρωτοχρονιά 1984
Εγώ στη Δράμα…ένα κοριτσάκι μικρό που φοράει το ροζ κορμάκι του μπαλέτου και ονειρεύεται πότε θα μεγαλώσει για να πατήσει στις πουέντ. Έχω ζητήσει από τον πατέρα μου να ζητήσει με τη σειρά του από τον Άι Βασίλη να μου φέρει τον δίσκο με τη «Λίμνη των Κύκνων» για να χορεύω μέσα στο σπίτι, όταν δε με πηγαίνουν στη σχολή χορού. «Δίσκος να είναι για να το βάζω προσεκτικά στο πικάπ» και κάθε φορά που τελειώνει να το ξαναβάζω από την αρχή – πάντα πολύ προσεκτικά, με το χέρι να μην τρέμει και την βελόνα να τοποθετείται κάθετα για να μη γδέρνει, να μη χαλάει τίποτα!
Swan Lake – Tchaikovsky
Το βινύλιο έφτασε στο σπίτι, τα χρόνια πέρασαν, άνθρωποι χάθηκαν, στις πουέντ ανέβηκα και έμεινα εκεί για πάνω από δέκα χρόνια, από τις πουέντ κατέβηκα, από τη Δράμα έφυγα και το συγκεκριμένο βινύλιο υπάρχει για να μου θυμίζει τα χρόνια της εξερεύνησης…μιας εξερεύνησης χωρίς τέλος σε ήχους που έβγαιναν από εκείνο το πικάπ που ακόμη κι αν κάποιοι το θεωρούν πλέον μουσειακό είδος, για μένα θα είναι η απόλυτη ποιότητα ήχου.
Και είναι και εκείνο το σκρατς που προσπαθούσα να αποφύγω και όλο ακουγόταν. «Κάθετα την βελόνα, ξέρω» το έλεγα πριν ακόμη καλά – καλά κατανοήσω την έννοια του «κάθετα» αλλά είχα μιμηθεί τόσες φορές την κίνηση του πατέρα μου που το είχα κάνει κτήμα μου. Και κάθε φορά που το άκουγα, έψαχνα μυστικά να βρω μια (ακόμη) πιθανή γρατζουνιά. Και στο μυαλό μου οι γρατζουνιές έδειχναν αγάπη για το μουσικό θέμα που είχε παίξει ξανά και ξανά…
Κι έτσι με τις γρατζουνιές, τις θύμησες και το pas de deux στα μάτια μου, το βινύλιο υπάρχει για να μου θυμίζει εκείνα τα συναισθήματα που μπορεί να ξυπνά ένα δώρο που δεν ήταν στικάκι ούτε link στο youtube, δεν ήταν cd ούτε κασέτα… ήταν μεγάλο, μέσα σε χάρτινη θήκη, είχε προστατευτικό και γυάλιζε – κι όταν θάμπωνε υπήρχε ειδικό καθαριστικό που μου έδινε ο πατέρας μου για το φρεσκάρω βάζοντας το μικροσκοπικό δαχτυλάκι μου στην τρύπα που υπήρχε στη μέση «για να μην κάνω δαχτυλιές»…
Εμπιστευτείτε τους ήχους των παιδικών σας χρόνων και…καλή χρονιά!