Γράφει η Ιουστίνα Μάτσιασεκ (Ηθοποιός, Μουσικός(βιολίστρια)).
Συνδεθείτε μαζί της στο Instagram και στο Facebook.
Το ταξίδι μέχρι να ανάψουν τα φώτα
Η θεατρική μας ζωή είναι ένα υπέροχο ταξίδι με πολλούς… πάρα πολλούς προορισμούς. Δεν μας ενθουσιάζουν πάντα όλοι από την αρχή, η πορεία όμως μέχρι να φτάσεις και να γεμίσεις από τη μαγεία που υπάρχει στον κάθε έναν από αυτούς μας μένει αξέχαστη.
Ένας άγνωστος προορισμός είναι για μένα ο κάθε μου ρόλος. Όταν πήρα την απόφαση να γίνω ηθοποιός έκλεισα εισιτήριο στο τρένο της “αναζήτησης” για ένα ταξίδι που μπορεί να είναι τρομακτικό και ταυτόχρονα συναρπαστικό με μία αβέβαιη αλλά και μαγική πορεία. Η κάθε στάση του… ΜΟΝΑΔΙΚΗ! Η πρώτη μπορεί να ανήκει σε άλλη εποχή…! Η επόμενη να σε ξεναγεί στην ψυχή και στο μυαλό ανθρώπων, που τις ζωές τους δεν θα τις φανταζόσουν ποτέ. Στην επόμενη καλείσαι να κλάψεις, στη μεθεπόμενη να γελάσεις, και όλα αυτά πρέπει να τα αποδώσεις με την δική σου αλήθεια. Ένα είναι σίγουρο, πως σε κάθε επόμενη στάση οι αποσκευές σου είναι περισσότερες, πιο βαριές αλλά και πιο ουσιαστικές. Όσο ταξιδεύεις ο χρόνος της ζωής σου κυλάει… Περνάνε ημέρες, εικόνες έρχονται και φεύγουν. Οι εποχές αλλάζουν και με αυτές αλλάζεις και εσύ. Έρχεται η στιγμή που το τζάμι του τρένου θολώνει, τα δέντρα ασπρίζουν σαν να τα έχει αγκαλιάσει μία υπέροχη, χνουδωτή, λευκή κουβέρτα.
Χειμώνας… η αγαπημένη μου εποχή, αλλά μαζί με τον χειμώνα έρχονται και τα Χριστούγεννα. Ποτέ δεν με ενθουσίαζαν… Το αντίθετο, μου προκαλούσαν μία περίεργη μελαγχολία.
Κάπου εδώ, λοιπόν, έρχεται η στιγμή που κλειδώνεις τα πραγματικά σου συναισθήματα σε ένα μικρό βαλιτσάκι και τα αφήνεις στο ντουλαπάκι του τρένου. Όταν, λοιπόν, κουμπώσεις και το τελευταίο κουμπί του κοστουμιού σου, αρχίζεις να γεμίζεις σιγά-σιγά με έναν μαγικό τρόπο με τα συναισθήματα του ρόλου που αγαπάει τα Χριστούγεννα. Και όταν πια φτάσεις στον προορισμό σου, πατήσεις το χιονισμένο “έδαφος” και τα φώτα του “δέντρου” ανάψουν, τότε πλέον τα αγαπάς και εσύ… και η χαρά σου νιώθεις πως είναι πραγματική. Ειδικά όταν δεις τα παιδικά ματάκια να λάμπουν από ευτυχία.
Και μετά το ταξίδι συνεχίζεται για νέους τόπους… και ο χρόνος συνεχίζει να κυλάει. Ένα εισιτήριο, ένα τρένο, ένα υπέροχο ταξίδι… Το τρένο η ζωή μου, κάθε στάση μία σκηνή, κάθε αποσκευή και ένα κουστούμι από άλλο τόπο, άλλη εποχή που κουβαλάει τις δικές του εμπειρίες, γνώσεις, συναισθήματα…
Αποσκευές γεμάτες υλικό για μια ζωή. Αυτό είναι το ταξίδι που διάλεξα να κάνω και δεν το αλλάζω με κανένα άλλο.