Γράφει η Ζωή Ξανθοπούλου (Ηθοποιός / Σκηνοθέτις / Συγγραφέας).
Συνδεθείτε μαζί της στο Instagram.
Στην αρχή των πραγμάτων
Αφέθηκα σε αυτό που αγάπησα. Ποτέ δεν τέθηκε θέμα για το τι επάγγελμα θα ακολουθήσω. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ζω μέσα στο θέατρο, τον κινηματογράφο, τη μουσική και τα βιβλία. Ονειρεύτηκα πολύ μέσα από αυτά. Και συνεχίζω να ονειρεύομαι. Δεν είναι απλώς ένα επάγγελμα για μένα. Είναι τρόπος ζωής. Κάθε φορά που λέω “σταματάω”, “αλλάζω δουλειά”, “κουράστηκα”, “απογοητεύτηκα”… κάτι γίνεται και μου υπενθυμίζει για ποιο λόγο υπάρχω μέσα από την τέχνη μου. Ένα χαμόγελο καθώς πάω για πρόβα, η γλυκιά κούραση μετά από μια παράσταση, η χαρά της γέννησης ενός νέου project. Στις μεγάλες μου λύπες ήταν το καταφύγιό μου, το θεραπευτήριο και στις μεγάλες χαρές ο τόπος της αποθέωσής μου.
Θυμάμαι στιγμές, ανθρώπους, συναισθήματα.
Δε θυμάμαι ποια ήταν η πρώτη φορά που βγήκα στη σκηνή. Σα να ήταν η φυσική συνέχεια μιας αρχής αχαρτογράφητης.
Θυμάμαι όμως την πρώτη λαϊκή απογευματινή μου επί σκηνής. Δε μπόρεσα να σταματήσω τα δάκρυα από τη συγκίνησή μου. Θυμήθηκα όταν ήμουν μικρή και με πήγαιναν στο θέατρο η μαμά, η θεία ή ο θείος. Και συχνά πηγαίναμε λαϊκή απογευματινή. Να γυρίσουμε νωρίς. Και μετά να δω κάποια ταινία, κάποιο μιούζικαλ στην τηλεόραση. Λαϊκή απογευματινή. Λέξεις γλυκές, αναμνήσεις αγαπημένες.
Κι όταν είδα, χρόνια μετά, κάτι δικό μου στην οθόνη. Απίστευτη συγκίνηση. Πώς έφτασα εκεί; Με πόση αγάπη και δουλειά!
Παίζω, σκηνοθετώ, γράφω, διδάσκω ενίοτε. Στο θέατρο, στον κινηματογράφο…Ανάλογα με τη συνεργασία και τα projects. Μ’ ενδιαφέρουν οι κόσμοι που αναδύονται. Άλλοι κόσμοι. Μ’ ενδιαφέρουν οι καλοί συνεργάτες. Μαζί δημιουργούμε νέες αναμνήσεις. Οι συνεργάτες μου είναι οι πιο αγαπημένοι μου άνθρωποι κατά τη διάρκεια της συνεργασίας μας. Μετά μπορεί και όχι. Όμως όταν δημιουργούμε μαζί έναν κόσμο, όταν προτείνουμε ζωή, μοιραζόμαστε κομμάτι του χρόνου και του χώρου. Οι περισσότεροι φίλοι μου είναι άνθρωποι που δουλέψαμε μαζί.
Μου αρέσει κάθε φορά να κάνω κάτι διαφορετικό ως είδος. Αυτή ίσως είναι και η ταυτότητά μου μέχρι στιγμής. Όλα όμως έχουν ως κοινή βάση τον άνθρωπο και την καταβύθιση στα ανείπωτα.
Έχω πολλά πράγματα μέσα μου έτοιμα να γεννήσουν έργα, ταινίες, βιβλία, χαρακτήρες. Σα να ζουν όλοι μαζί σ’ ένα μυθικό τόπο, σ’ ένα παράλληλο σύμπαν και περιμένουν την άφιξή τους στον κόσμο μου. Περιμένουν να τους αποδεχτώ, να τους δεχτώ, να τους καλέσω, να κάνουμε πάρτυ με το κοινό.
Μέσα στο κατασκεύασμα με το όνομα “ζωή”, η τέχνη έρχεται να μας θυμίσει ότι είμαστε άνθρωποι. Να ξυπνήσει συνειδήσεις κι αισθήσεις. Δεν ξέρω αν, σήμερα, έχει χώρο να τρυπώσει. Λείπει ο βιωμένος χρόνος με άλλους ανθρώπους, οι διαδικασίες για να προκύψουν πράγματα. Όλοι είμαστε κάπως προγραμματισμένοι σχετικά με τις εμπειρίες μας. Χάνουμε το απρόβλεπτο, αυτό που προκύπτει, τη χαρά, τη λύπη, την αγάπη. Η Τέχνη μπορεί να το προσφέρει αλλά πόσο ανοιχτοί είμαστε να το ζήσουμε; Κάπως σα να μας υποβάλλονται οι επιλογές και οι αισθητικές. Πολλές πληροφορίες, λίγη κριτική σκέψη. Υπάρχει ελπίδα. Είναι η συγκίνηση του θεατή, η αλλαγή της ενέργειας του. Είναι οι σκέψεις του ενώ παρακολουθεί μια παράσταση, μια ταινία.
Το θέατρο είναι συγκλονιστικό. Είναι η μόνη τέχνη “σώμα με σώμα”. Δεν παρεμβαίνει κανένα μέσο ανάμεσα στον ηθοποιό και τον θεατή. Όλη η προετοιμασία της παράστασης είναι για να παίξει ο ηθοποιός. Αυτός είναι το πιο αγαπημένο πρόσωπο απ’ όλα. Επισης, στο θέατρο δε μπορείς να παρακάμψεις τη διαδικασία. Θα γίνουν πρόβες. Θα προκύψουν πράγματα. Θα βιωθούν οι σχέσεις με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο.
Τα λέω όλα αυτά και παράλληλα αμφισβητώ πόσο σημαντική μπορεί να είναι η Τέχνη. Εδώ ο κόσμος καίγεται…Όμως, όπως μπορεί ο καθένας μας προχωράει. Ο καθένας μας, όπως νιώθει.
Το θέατρο κυρίως μου έμαθε αυτό: να επιστρέφω στην αρχή των πραγμάτων. Όταν μπλοκάρω με έναν ρόλο, με κάποιο κείμενο, με μια ιδέα, επιστρέφω στην πρώτη μου αίσθηση κι έμπνευση. Κι αυτό συμβαίνει και στη ζωή μου. Όταν μπλοκάρω σχετικά με κάτι, επιστρέφω στην αρχή. Τι ένιωσα; Τι ήθελα, Τι είδα; Τι αγάπησα; Και τότε, ακόμα κι αν η μαμά μου, ο θείος και η θεία μου έχουν “φύγει” για τόπους ίσως μακρινούς κι ανεξερεύνητους ακόμα, παίρνω τον μικρό σε ηλικία εαυτό μου από το χέρι και τον πάω μια βόλτα στους δρόμους της έμπνευσης και της δημιουργίας. Στους δρόμους όπου σιγοκαίνε φωτιές αληθινής ζωής.