>> γράφει η Γιώτα Τσιμπρικίδου
«-Πέγκυ, αν η ζωή σου γινόταν ταινία θα πρωταγωνιστούσες;
-Όχι…είναι πολύ κανονική η ζωή μου για να γίνει ταινία και θα ήταν βαρετός ο ρόλος!»
«Λογικό» σκέφτομαι, αφού κάθε ρόλος στον οποίο έχει «βουτήξει» είναι δύσκολος (από επιλογή της!) για να νιώθει χρήσιμη μέσα από αυτή τη διαδικασία, όπως μου λέει…
Η Πέγκυ Τρικαλιώτη είναι μία από τις προσωπικότητες του θεάτρου που έχω ψηλά στην προσωπική μου λίστα με ηθοποιούς που θαυμάζω… η σκηνή για την ίδια είναι σπίτι της, γεμίζει με το υλικό της κάθε εκατοστό της και η ενέργεια που βγαίνει από το μικροσκοπικό της σώμα είναι σαφώς ένα δώρο Θεού!
Την ξέρω χρόνια… είχα συγκλονιστεί όταν την πρωτοείδα στην παράσταση «Παιδιά ενός κατώτερου Θεού» δίπλα στον Γιάννη Βούρο και παίζοντας έναν ρόλο που είχε τη σφραγίδα της Έλλης Λαμπέτη! Ναι, αλλά η Πέγκυ έβαλε τη δική της σφραγίδα και έμεινε αναλλοίωτη στο χρόνο.
Στο Art Podcast #24 μιλάει για το ξεκίνημα της, τις συγκυρίες που έδειχναν τον δρόμο για να γίνουν όλα και να φωτίσει το άστρο της. «Η ζωή έχει ένα πλάνο για τον καθένα μας» μου λέει και θυμάται στιγμές και συμπτώσεις μοναδικές, ένα βιογραφικό στα χέρια του Μανούσου Μανουσάκη, ένα δοκιμαστικό που πρόλαβε τελευταία στιγμή και τελικά ήταν αυτό που της έφερε βραβείο για «Τέλος Εποχής», οι συνεργασίες με τον Κουτσομύτη, «Η απολογία της Μαρί Κιουρί» και τα νέα σχέδια που δεν σταματά να κάνει, αφήνοντας πίσω τα πρόσφατα άσχημα και αμήχανα του χώρου της.
Αλήθεια, τι της αρέσει στην Pink και ποιες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες αγαπά; Ποια είναι η σχέση της με την κόρη της και τι της λέει για το θέατρο και την αναγνωρισιμότητα;
Αυτά και πολλά ακόμη σε μια συζήτηση ενδιαφέρουσα όσο και η ίδια η Πέγκυ Τρικαλιώτη, στο Art Podcast 24 !!
