1949 σαν σήμερα…
σε μια από τις πιο άγονες περιοχές της Ισπανίας γεννήθηκε ο σκηνοθέτης Πέδρο Αλμοδόβαρ (Πέδρο Μερσέδες Αλμοδόβαρ Καμπαγιέρο – Pedro Almodovar), ο ανανεωτής του ισπανικού κινηματογράφου.
Το πάθος μου για τα χρώματα ήταν η απάντηση της μητέρας μου στα τόσα χρόνια πένθους και μαυρίλας – ήμουν η εκδίκησή της για την παραδοσιακή σκούρα μονοχρωμία που επικρατούσε για δεκαετίες στην Ισπανία
υπογράμμισε το 2004 αναφερόμενος στα χρόνια της Μετάβασης από τη δικτατορία Φράνκο στην κοινωνικό-πολιτιστική απελευθέρωση.
Η έβδομη τέχνη το πάθος του… Χίτσκοκ, Μπέργκμαν και Μπουνιουέλ οι μέντορές του… «Η Πέπι, η Λούσι, η Μπομ και τα άλλα κορίτσια της γειτονιάς» η πρώτη του ταινία (1980) που θυμίζει εύθυμο ερωτικό φωτορομάντζο. Η υποψηφιότητα για Oscar ξενόγλωσσης ταινίας δεν αργεί να έρθει στα χέρια του Αλμοδόβαρ με τις «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» (1988).
Δε διστάζει να πραγματεύεται σχέσεις ομοφυλοφιλικές και αποτελεί τον πρώτο σκηνοθέτη που στις ταινίες του παρουσίασε με ζεστό, φιλικό τρόπο τον κόσμο των τραβεστί («Κακή Εκπαίδευση» 2004)
Το μελόδραμα «Όλα για την μητέρα μου» το 2000 και το «Μίλα της» το 2003 που ξεχειλίζει από συναίσθημα τού χαρίζουν δύο βραβεία Oscar.
Τα τελευταία χρόνια ο Πέδρο Αλμοδόβαρ στις συνεντεύξεις του υπογραμμίζει τη μοναχικότητά του… τη ζωή με γάτες και «φαντάσματα».