Γράφει η Αγγέλω Σφέτσου (Τραγουδοποιός).
Συνδεθείτε μαζί της στο Facebook και στο Instagram.
«…και ας νυστάζω ακόμα τα πρωινά!»
Από παιδί, είχα ένα σοβαρό θέμα με την αϋπνία.
Είχαμε στο παιδικό μας δωμάτιο ένα ρολόι τοίχου ροζ-μπλε, το οποίο έκανε ένα πολύ έντονο τικ τακ και όσο περνούσε η ώρα, τόσο έστυβα το μυαλό μου να βρω τραγούδια που να ταιριάζουν στο ρυθμό. Μετά από κάποιες ώρες τζουκ μποξ στο κεφάλι μου, κατάφερνα να κοιμηθώ. Συνήθως νύσταζα στο σχολείο και ακόμα νυστάζω αν έχω ξυπνήσει νωρίς.
Περνώντας στο Πανεπιστήμιο, μπορούσα πια με τον τίτλο της ενηλίκου, να ξενυχτάω όσο θέλω και να ακούω όση μουσική θέλω. Να κοιμάμαι στις έξι το πρωί χωρίς λόγο, μέχρι που ανακάλυψα ότι μπορείς να εργαστείς και τη νύχτα και εκεί πλέον μπήκε το σχέδιο σε δράση.
Εργαζόμουν σε ένα εστιατόριο όπου έρχονταν συχνά ο Κώστας Δουμουλιάκας και άλλα μέλη της Κ.Ο.Ε. ώσπου ένα βράδυ ακούγοντάς με να τραγουδάω γυαλίζοντας μαχαιροπήρουνα και γνωρίζοντας ότι προσπαθούσα εκείνη την περίοδο να ολοκληρώσω κάποιον κύκλο των μουσικών μου σπουδών, μου πρότεινε να πάμε στις «Χίλιες και Δύο Νύχτες» στου Ψυρρή να ακούσουμε κάποιο φίλο του. Ήταν ο Μανώλης Πάππος.
Πώς ανέβηκα στη σκηνή, πώς τραγούδησα, πώς κατέβηκα, πώς γύρισα σπίτι μου, ούτε που θυμάμαι από το σοκ. Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα όμως σαν πουλάκι. Αποφάσισα λοιπόν ότι αυτήν την κατεύθυνση θέλω να πάρω στη ζωή μου και άρχισα να κάνω κουπί προς τα εκεί.
Δε λέω βέβαια πως δε στραβοκοίταξα και σε άλλες κατευθύνσεις κατά τη διάρκεια των χρόνων που ασχολούμαι με το τραγούδι και γενικότερα τη μουσική ως επάγγελμα. Εργάστηκα σε διάφορους χώρους άσχετους με τη μουσική και το μεγαλύτερο διάστημα που άντεξα σε δουλειά γραφείου ήταν δύο χρόνια. Κατάλαβα ότι έπρεπε να πάρω το παγούρι μου απ’ την κουζίνα της εταιρείας και να φύγω, αφενός όταν τραγούδησα στην κοπή της πίτας της εταιρείας και οι συνάδελφοι με ρωτούσαν τι δουλειά έχω στην εταιρεία και αφετέρου όταν ένας έξαλλος πελάτης ούρλιαζε μπροστά μου κι εγώ χαμογελούσα τραγουδώντας από μέσα μου «Έχει αμάξι, έχει σπίτι, όλα τα ‘χει κι όμως πλήττει και ξαφνικά παθαίνει συγκοπή […]».
Δεν ξέρω τι θα φέρει η ζωή εν καιρώ, αλλά πλέον, ό,τι ώρα και να πέσω για ύπνο, ξέρω ότι διάλεξα σωστά κι ας τραγουδάω ακόμα μερικές φορές «και ξαφνικά παθαίνει συγκοπή» και ας νυστάζω ακόμα τα πρωϊνά.