Γράφει ο Αλέξανδρος Τζοβάνι (τραγουδοποιός).
Συνδεθείτε μαζί του στο Instagram και στο Spotify.
ΤΟ ΤΑΛΕΝΤΟ ΜΟΥ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΝΗΚΕΙ
Έχω κάτι ξεχωριστό από τους υπόλοιπους ανθρώπους και μπορώ να τραγουδάω;
Είμαι στους επίλεκτους;
Ξεκινώ από μια θεμελιώδη αρχή: Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι. Όλοι οι άνθρωποι έχουν μια κοινή φλόγα, μια κοινή αρχή μέσα τους. Κάποιοι το λένε ψυχή. Καταλαβαίνω ότι όλοι έχουν ίσο δικαίωμα στη ζωή και ίση ευθύνη. Το ταλέντο είναι κάτι που ομορφαίνει τον κόσμο. Ένα μέσο στοχασμού, μια πηγή χαράς. Ας μην γελιόμαστε, είναι ένα δώρο, δοσμένο απλόχερα σε κάποιους και σε άλλους όχι. Μα καλά…αφού όλοι είμαστε ίσοι, πώς γίνεται κάποιοι να έχουν αυτό το δώρο και κάποιοι άλλοι να μην το έχουν;
Μήπως το ταλέντο τελικά δεν είναι δοσμένο για αυτόν που το έχει; Μήπως ο δημιουργός το έδωσε σε κάποιον για να το μοιραστεί, να το επικοινωνήσει με τους άλλους; Αλλιώς, τι αδικία θα ήταν για αυτόν που δεν το έχει! Ένας τραγουδάει, χιλιάδες νιώθουν, χαίρονται, επουλώνουν πληγές, χωρίζουν, χορεύουν, ερωτεύονται. Αυτό από μόνο του δείχνει τι σόι δώρο είναι αυτό που κουβαλάνε κάποιοι. Είναι ένα δώρο που τελικά δεν μας ανήκει. Κάθε καλλιτέχνης νιώθει αμείωτη τη θέληση και την ανάγκη να το μοιράζεται κι αυτή η τάση του είναι μια ακόμα απόδειξη.
Στην μπερδεμένη αυτή εποχή που ζούμε πια, κάποιοι παίρνουν το ταλέντο στο εγώ τους. Το κάνουν όχημα αυτοεπίδειξης και αναζητούν ως αυτοσκοπό τη δόξα και το χρήμα μέσα από αυτό. Μα ο αληθινός καλλιτέχνης για ένα πράγμα οφείλει να νοιάζεται: να κρατάει την ψυχή του καθαρή για να μπορεί να εκπληρώνει τον σκοπό του. Να γίνεται το μέσο που θα συνδέει τον ακροατή με κάτι ύψιστο, θεϊκό. Με την ανάταση της ψυχής.
Πολλές στιγμές κάθομαι στο πιάνο στο σπίτι μου και αυτή η μία σκληρή αλλά λυτρωτική αλήθεια με επισκέπτεται:
Η φωνή μου, δεν μου ανήκει. Τα τραγούδια μου, δεν μου ανήκουν. Δεν υπάρχει η τέχνη μου ή η τέχνη σου. Υπάρχουμε μόνο όλοι μαζί για να μοιραζόμαστε ό,τι έχει ο καθένας να προσφέρει για κάποιο καλό σκοπό.
Το ταλέντο μου ανήκει σε εσάς.