Γράφει η Θωμαή (ηθοποιός – τραγουδίστρια).
Συνδεθείτε μαζί της στο Instagram και στο Facebook.
Έκφραση, αναζήτηση, ελευθερία
Ίσως ο ορισμός της τέχνης να είναι ήδη γραμμένος αλλά δεν έχει αποτυπωθεί ακόμα στην ανθρώπινη γήινη διάσταση…Ίσως όμως να έχει εντυπωθεί μέσα μας, από άλλου τύπου εν – τυπώσεις και να είναι ήδη καταχωρημένος στην ψυχή κάποιων όντων, όπου προσπαθούν να υλοποιήσουν τον αόριστο ορισμό της αοριστίας μέσα από δημιουργίες.
Μια φορά και έναν καιρό (όπως λένε και στα παραμύθια… που κρύβουν την αλήθεια) δίχως εξήγηση σαφή, μέναμε και εξελισσόμασταν οι άνθρωποι μόνοι. Θα σας μεταφέρω τα γεγονότα όπως ακριβώς συνέβησαν. Κρατήσαμε επικοινωνία με άλλους πλανήτες μέσω ηχητικών και αισθητικών αποτυπώσεων, ονειρικά και συμβολικά. Δικαίωμα επικοινωνίας είχε όποιος αναζητούσε το κάτι που έψαχνε…ριζικά και επέλεγε να το μεταφέρει συνολικά. Έτσι η δίοδος, έμενε ανοιχτή δίχως αποκοπή. Ήμασταν ευτυχισμένοι εκεί. Μόνοι, αλλά ευτυχισμένοι. Μεταφορά επικοινωνίας από το άπειρο καλλιτεχνικό τότε: Η δουλειά μας είναι κάθε μέρα που περνά να στέλνουμε την έμπνευση για δημιουργία που συσσωρεύεται εδώ, στους πλανήτες που έχουν πολλά όντα όπως η γη και έτσι μέσα από την τέχνη, να επεκτείνεται η ζωή. Άραγε, τώρα που θα φύγουμε, μήπως μετά από τόσα χρόνια “άνοιξης” επέλθει ο “χειμώνας”; Ποιος θα στέλνει αποθέματα δημιουργικής έμπνευσης στη γη; Θα αφανιστούμε; Ας μεσολαβήσει τουλάχιστον ένα “φθινόπωρο”. Μπορεί βέβαια όλα αυτά να είναι μια φαντασίωση, ίσως να μη φύγουμε σήμερα από εδώ, να πέσαν έξω τα προγνωστικά. Η τέχνη εκπέμπει SOS, η αναγκαιότητα της ύπαρξης της επιζητά να εστιάσουμε στη σημασία της ύπαρξης της. Ακούω ένα δυνατό μπαμ και βλέπω ένα ελικόπτερο μέσα σε μια φούσκα, στο ύψος των παραθύρων είχε νότες και στίχους, αχνοφαίνονταν παραστάσεις. Ακούγεται μουσική. Σκέφτηκα θα μας έφεραν κάτι από τη γη. Πλησιάζω. Βλέπω στο εσωτερικό της φούσκας ανθρώπους να τραγουδούν στο φωνητικό τμήμα, άλλους να παίζουν κάτω από μελωδίες στο μέρος του πενταγράμμου και στο εσωτερικό μέρος βλέπω ανθρώπους, κείμενα που είχαν γράψει με τη βοήθεια της φαντασίας και αυτά τους έκαναν να ανακαλύψουν τον ΤεχνΕλευθεροΠλανετ και να συμπορευθούν μαζί, δίπλα τους υπήρχαν πολλοί ταξιθέτες, ήταν συνοδοί πληρώματος και πιλότοι. Οι ηθοποιοί είχαν κοιμηθεί. Οι τραγουδιστές τραγουδούσαν. Ο υπεύθυνος μού ζήτησε συγγνώμη που άργησαν, με άγγιξε και μου είπε να περάσουμε μέσα όσοι πιστεύουμε στη δύναμη έκφρασης και της φαντασίας. Έφτασε η ώρα μου είπε. Μια μέρα θα είμαστε το πιο πρωτότυπο ορισμένο καλλιτεχνικό αποτύπωμα. Έβαλε μουσική. Μπήκαμε μέσα, δεν καταλάβαμε ακριβώς, υπήρχε ένας τρόμος. Ήταν σαν μια καλλιτεχνική κοινωνία στον χωροχρόνο, κόσμος από τη γη, από το μέλλον, από το παρελθόν, μουσικοί, τραγουδιστές, ηθοποιοί, χορευτές, εμείς. Χτυπάει ένα κουδούνι. Ο πιλότος λέει ώρα για απογείωση. Προορισμός, η πτήση που βρισκόμαστε. Ήδη έχουμε φτάσει. Είπε τρεις τελευταίες λέξεις: Έκφραση, αναζήτηση, ελευθερία. Τι θα γίνει στη συνέχεια; Βλέπω γύρω και όλοι παίζουν και τραγουδούν, είχαν ενωθεί. Ένας στιχουργός έγραφε τους στίχους του στα τζάμια του αεροπλάνου, άρχισα να παίζω με ένα κείμενο από το μενού, η ορισμένη τέχνη δεν υπήρχε. Ούτε η καλλιτεχνική προέλευση προϋπήρχε. Ο μόνος προορισμός το καλλιτεχνικό όνειρο που εκφράζει το κάπου μέσα μας και ορίζεται αν αποτυπωθεί κάπου.