Γράφει η Ίλια Παππά (ηθοποιός).
Συνδεθείτε μαζί της στο Instagram και στο Vimeo.
Στο σκαλάκι του χωλ.
Ήμουν καθισμένη στο σκαλάκι που ενώνει το χωλ της ξύλινης πόρτας με το σαλόνι του σπιτιού μου. Τυπικός Γιαννιώτικος χώρος με πολλά έπιπλα βελανιδιάς, χρυσοποίκιλτα σεμεδάκια, μια μπάντα στον τοίχο ν’ απαθανατίζει ένα επαρχιώτικο πανηγύρι και απεριόριστα μπιμπελό πάνω σε όλα τα έπιπλα. Το φως του δρόμου έξω από το σπίτι μας έλαμπε κιτρινωπό και έμπαινε μέσα από το τεθλασμένο πολύγωνο παράθυρο της περίεργης εξώπορτάς μας, το οποίο και έπεφτε σαν προβολέας πάνω μου. Είχα καθίσει να ξαποστάσω και να γράψω τις ιδέες μου σε ένα τετράδιο, στο οποίο κατέγραφα μανιωδώς σκηνές που είχα φανταστεί καθώς χόρευα λίγο πριν. Βλέπετε, το σαλόνι το είχα κάνει την προσωπική μου πίστα, δε λέω σκηνή γιατί τότε σκεφτόμουν ως σκηνή το μεσαίο τραπεζάκι του σαλονιού από όπου μεθοδικά μάζευα τις γυάλινες πιατέλες με τα ξεχασμένα πλην νόστιμα ξηροκάρπια, ώστε να ανέβω πάνω και να ερμηνεύσω.
Τότε χόρευα, πολύ. Στο σχολείο τα πόδια μου δε σταματούσαν και γι’ αυτό τα παιδιά με κορόιδευαν – σημάδι ήταν αυτό, σίγουρα θα γινόμουν καλλιτέχνης! Ο μπαμπάς φοβόταν ότι θα ξεμυαλιστώ και θα χορεύω σε μπαρ. Δίκιο είχε! Ήμασταν μαζί την πρώτη φορά που τα έσπασα σε μαγαζί. Μόλις έξι χρόνων ήμουν. «Ε, μπαμπά φταίω; Πού με πας και συ στα ροκάδικα»; Σαλώμη με φώναζε και εγώ χόρευα όπου μπορούσα, στα γήπεδα, στην τάξη, στην «Χοροκίνηση» ή και έξω στο δρόμο ή στον καναπέ του ορθοδοντικού, αλλά σίγουρα ξεδίπλωνα όλο το ταλέντο μου σε αυτό το σαλόνι. Κλειστά φώτα, προβολέας η λάμπα του δρόμου, μουσική στη διαπασών να παίζει, on repeat, τα 4 cd (rock/pop mix, club latino, titanic, the dark side of the moon) που άκουγα τότε, μικρόφωνο ένα σπασμένο επιδαπέδιο φωτιστικό και ξεκινούσα να τραγουδάω τόσο παράφωνα μα και τόσο ελεύθερα, για ώρες. Μετά ανέβαινα πάνω «στη σκηνή» μου και χόρευα ώσπου η φαντασία μου να δημιουργήσει κάποιο σκετς με τους ανθρώπους που δεν υπήρχαν. Στο τέλος τα κατέγραφα όλα. Πόσο βαθιά χαραγμένο μέσα μου ήταν το σύστημα του devising και δεν το ‘ξερα ακόμη!
Όπως και να έχει μετά τον χορό, οι μικροί ρόλοι της κτηνιάτρου, της γιατρού, της κομμώτριας που σκαρφιζόμουν ή οι μεγάλοι δραματικοί ρόλοι χορευτριών, επαναστατριών, βασιλέων εμπνευσμένοι από ταινίες και σειρές που δεν έπρεπε να βλέπω, αλλά εγώ έβλεπα, έπαιρναν ζωή στις ιστορίες που έγραφα σε αυτό το τετράδιο που ανέφερα στην αρχή. Ήταν μωβ και στην πρώτη του σελίδα είχα γράψει η χαζή τη σημειολογία του αλφαβήτου που είχα εφεύρει. Ακόμα και έτσι όμως, που τίποτα δεν έμενε κρυφό, κανένας δεν καταλάβαινε τι έχω στο κεφάλι μου. Η γιαγιά μου, δασκάλα, προσπαθούσε να βοηθήσει την κατάσταση μου κι ως απάντηση στο «δε θα γίνει αυτό (το παιδί)» όλο και με μάθαινε πράγματα, χωρίς να το καταλαβαίνω! Με έβαζε να γράφω εκθέσεις για να φτιάξω τη συνοχή και συνεκτικότητα του λόγου μου, ώστε να δαμάσω τη φαντασία μου και να φτιάξω με αυτήν κάτι απτό. Που να ‘ξερε όμως πως εγώ απλώς προσπαθούσα να μοιάσω σ’ εκείνη ή καλύτερα στην άλλη πλευρά της, την καλλιτεχνική!
Η κυρα-Λένη, σαν ένας σύγχρονος ραψωδός απήγγειλε ποιήματα, τραγούδια, παραμύθια και ιστορίες με έναν εξαιρετικά άμεσο και λιτό τρόπο. Ο λόγος της πάντα είχε ένα μοτίβο, ένα ρυθμό που ακόμα αντηχεί στα αυτιά μου. Ήθελα κι εγώ να μπορώ να δημιουργώ εικόνες, στην αρχή μπορούσα μόνο με το σώμα μου αλλά μετά προσπαθούσα πολύ και με τον λόγο μου, γι’ αυτό και στις σχολικές γιορτές μόνο μαζί της μάθαινα τα ποιήματά μου και αργότερα όταν είπα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός εκείνη το έμαθε πρώτη. Εκείνη μου κρατούσε λόγια και διόρθωνε τους τονισμούς μου. Εκείνη με έμαθε να είμαι απαλή, όπου μπορώ, και με την ψιλή φωνή της και τα λεπτά της δάχτυλα ενορχήστρωνε την απαγγελία μου. Καθισμένη εκεί, σε αυτό το σκαλοπάτι λοιπόν, σκεφτόμουν από μικρή τη γιαγιά μου σα σκηνοθέτη κι εμένα να παίρνω όλους τους ρόλους (τεχνικούς και ερμηνευτικούς) για να βγει μια παράσταση ακόμα και χωρίς κανέναν θεατή…