Γράφει η Άντα Κουγιά (ηθοποιός).
Συνδεθείτε μαζί της στο Facebook και στο Instagram.
Νομάς στο χωροχρόνο
Ήταν κάποτε πολύ παλιά, τόσο παλιά που μοιάζει αιώνας. Μια προφητεία άλλων που έλεγαν ότι ένα παιδί θα γίνει ηθοποιός. Γιατί έβλεπε τη Βουγιουκλάκη και τον Παπαγιαννόπουλο και τον Παπαμιχαήλ και όλους όσους παρήλαυναν στη μικρή οθόνη, ασπρόμαυροι ή έγχρωμοι, και έπαιζε τους διαλόγους μόνο του ή με τις barbie ή ακόμη και με τα μικροσκοπικά polly pocket. Οι νεράιδες και οι πριγκίπισσες έμπλεκαν με τους ανθρώπους τους λαϊκούς και τους πονεμένους, ενώ τα τέλη των ιστοριών τους δεν ήταν πάντα χαρούμενα.
Όταν το παιδί μεγάλωσε, αποφάσισε ότι θέλει να κάνει πολλά επαγγέλματα· αεροσυνοδός, μεταφράστρια, δασκάλα, δημοσιογράφος, ξεναγός και διάφορα άλλα που θα έδιναν την απαραίτητη νότα περιπέτειας μακριά από ρουτίνες και συμβάσεις. Θα ζούσε πολλές ζωές που θα συμπεριελάμβαναν πολλά ταξίδια, πάθη, έρωτες, πληγές και χαμόγελα, νηνεμίες και φουρτούνες.
Και κάπως έτσι, με αυτή την παράδοξη αρχή ενός κειμένου το οποίο δεν ήξερα πού θα με βγάλει, προσπαθώ να σας εξηγήσω για ποιο λόγο διάλεξα να ασχοληθώ με την υποκριτική. Εν τέλει δεν ήταν η προφητεία κάποιων, ήταν μάλλον κάποιο χαρακτηριστικό περιέργειας και δίψας για ζωή που με έβαλε στο θαυμαστό καινούργιο κόσμο του θεάτρου.
Μακριά από τα λαμπερά φώτα, τις κάμερες, τα ασπρόμαυρα και έγχρωμα ανθρωπάκια, γνώρισα από πολύ μικρή την ουσία του θεάτρου γιατί είχα καλούς μάστορες για δασκάλους. «Βρες την αλήθεια του ρόλου», μου είπαν, «και τότε μόνο θα ευχαριστηθείς και εσύ και ο θεατής». Κι εκεί ξεκλείδωσε η πόρτα. Τίποτα άλλο δε χρειαζόταν για να ζήσω την περιπέτεια που ήθελα. Πολλές ζωές, πολλοί άνθρωποι, πολλές ιστορίες θα έμπαιναν στο μπλέντερ της ψυχής μου και γνώριζα τη ζωή στο βάθος της. Και έτσι κι έγινε.
Από την πρώτη επαγγελματική παράστασή μου στα 24 και την πρότερη ενασχόληση με τις θεατρικές ομάδες και τη σπουδή στη δραματική σχολή, έχω τη χαρά να βουτάω σε χαρακτήρες, σε ιστορίες, σε κοινωνικές καταστάσεις, σε ιστορικές περιόδους. Ταξιδεύω στο χώρο και στο χρόνο χωρίς διαβατήρια, χωρίς εισιτήρια, χωρίς σύνορα και άλλους περιορισμούς. Γνωρίζω ανθρώπους της φαντασίας και ανθρώπους αληθινούς που έχουν το ίδιο όραμα με μένα. Ζω καταστάσεις που ποτέ πριν δεν πίστευα ότι θα ζήσω. Αγαπάω αληθινά και με πάθος. Προστατεύω και προστατεύομαι. Ψηλαφίζω το νόημα της ζωής κι εκεί που πάω να το βρω, το ξαναχάνω. Φιλοσοφώ, βιώνω, σκέφτομαι και κυρίως παίζω. Ένα παιχνίδι που για κάποιους είναι περίεργο, για άλλους είναι ζήτημα ζωής και θανάτου.
Μέχρι σήμερα δεν με αποκαλώ ηθοποιό. Δυσκολεύομαι ακόμη και να γράψω την ιδιότητα στο ΙΚΑ, την εφορία και τον ΟΑΕΔ. «Τι είσαι τότε;» ρωτάει η εσωτερική φωνή. Ταξιδευτής και ταξιδιώτης, μια αέναη συνάντηση, μια ακόρεστη δίψα για μάθηση, εργάτης και υπηρέτης μιας τέχνης που δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ίδια τη ζωή. Ένας νομάς που συνεχίζει έναν φαύλο κύκλο αναζήτησης.