Γράφει ο Αντώνης Κυριακάκης (ηθοποιός).
Συνδεθείτε μαζί του στο Instagram και στο Facebook.
Η τέχνη σε πρώτο πρόσωπο
Έχω να γράψω σε ά ενικό «Ένα κείμενο συναισθηματικό που να έχει να κάνει με την τέχνη»
Η τέχνη σε ά ενικό!
Η τέχνη σε πρώτο πρόσωπο!
Η τέχνη και εγώ!
Η τέχνη μου κι εγώ!
Η υποκειμενική της τέχνης μου!
Η τέχνη μέσα από τα μάτια μου!
Όταν σκέφτομαι ότι πρέπει να γράψω κάτι ξεκινάω από έναν τίτλο.
Ας πούμε ότι αυτή την παράγραφο θα την ονομάσω…
Περί-τεχνο-λογία!
Από τις σπηλιές ακόμα ο άνθρωπος είχε την ανάγκη να μιλήσει για πράγματα που είχε δει, είχε φανταστεί, είχε ακούσει. Έτσι αυθόρμητα γεννήθηκε η τέχνη. Ζωγράφιζε, επαναλάμβανε ιστορίες εμπλουτίζοντας τες με όσα έκαναν περισσότερο γκελ στους ακροατές του, έπαιζε με τις σκιές που δημιουργούσε το φως της φωτιάς, συντονιζόταν με άλλους στο ρυθμό ενός κρουστού…δεν ήμουν εκεί να τα δω αλλά όλα αυτά ακούγονται πολύ αληθή όταν σκέφτομαι πώς γεννήθηκε σε εμένα αυτή η ανάγκη για τέχνη.
Δεν είναι μια στιγμή που το φέρνει. Αν είσαι τυχερός δεν είναι καν μια μεγάλη απόφαση. Όταν υπάρχει το «θέμα» σου ως άνθρωπος οδηγείσαι εκεί μοιραία. Φυσικά μέσα στην τέχνη βάζω και οποιαδήποτε δουλειά ενός τεχνίτη, ενός σχεδιαστή μόδας, ενός ζαχαροπλάστη που δεν μένει στη συνταγή!
Αυτό είναι η τέχνη. Να μην μένει κανείς στη συνταγή. Να βάζει το μυστικό συστατικό που μόνο εκείνος έχει και να κάνει το δημιούργημά του μοναδικό.
Πολλές φορές ένας καλλιτέχνης αργεί να βρει το θέμα του. Είναι καλά κρυμμένο πίσω απ τις «πυκνές φυλλωσιές του νου»…αλλά τη δουλειά του την κάνει! Ουρλιάζει τα βράδια και σε οδηγεί.
Εγώ είμαι ηθοποιός. Η τέχνη μου κρατάει όσο η αφήγησή μου επάνω στη σκηνή. Μένει μόνο στο εδώ και τώρα κι ύστερα χάνεται σαν όνειρο ή σαν σκιά. Και μετά…Λεωφορείο και σπίτι. Κανονικότητα.
Μένει όμως πίσω η ένωση με τον θεατή, αυτό το αίσθημα συντονισμού που όταν προκύπτει είναι μαγικό.
Μερικές φορές αναρωτιέμαι πώς θα ήταν να είχε αυτό το αντικειμενικό και η δική μου τέχνη όπως οι άλλες, να μπορούσα να βάλω απέναντί μου αυτό που φτιάχνω για να το δω από κάθε διαφορετική γωνία. Όμως στο θέατρο αυτό δεν μπορεί να συμβεί.
Μεγάλη αγάπη μου επίσης είναι ο κινηματογράφος. Δεν είχα την ευκαιρία ακόμα να κάνω κάτι χορταστικό ως ηθοποιός στο σινεμά έχω όμως αποπειραθεί να κάνω τη δική μου μικρού μήκους ταινία – Φυσικά με τη χαρά και την αφέλεια ενός παιδιού που τσαλαβουτάει πρώτη φορά στα ρηχά και ταυτόχρονα με μια ευλάβεια.
Με λένε Αντώνη Κυριακάκη.
Είμαι ηθοποιός.
Παίζω κιθάρα, λίγο τρομπόνι και λίγο πιάνο.
Ασχολούμαι με την τέχνη και προσπαθώ να τρέφομαι από αυτή τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά.
Τώρα…
Θα άλλαζα τον τίτλο της παραγράφου…
Θα έβαζα ως τίτλο:
« : ) »