Γράφει ο Αντώνης Ανδρουλάκης (τραγουδιστής).
Συνδεθείτε μαζί του στο Instagram και στο YouTube.
Γνωρίζοντας τον κόσμο μέσα από τη μουσική…
Πολλές φορές μου φαίνεται περίεργο να μην ακούω μουσική μέσα στη μέρα μου. Μάλλον έχω την ανάγκη να αποστασιοποιούμαι από αυτήν, ώστε να μπορώ ίσως να την προσεγγίζω τη στιγμή που «με καλεί». Ακούγεται παράξενο να αποφεύγω αυτό που είναι ταυτόχρονα και η ζωή μου, αλλά ενδεχομένως απλώς να με προστατεύω. Όπως σε μια ανθρώπινη σχέση κάποιος μπορεί να περνάει χρόνο μακριά από αυτήν, όχι γιατί την απορρίπτει αλλά γιατί την θέλει στο πραγματικό της «ύψος».
Και άλλες στιγμές, πιο ερωτευμένος από ποτέ, δεν θέλω να αφήσω την κιθάρα ούτε στον ύπνο μου. Είναι εκείνη η στιγμή που νιώθω πως δεν ξέρω «πώς να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου». Που όλα δένουν μεταξύ τους, που μοιάζει «ο κόσμος μαγικός, παράδεισος η πλάση».
Ζω με τις αντιφάσεις μου. Να έχω γεννηθεί μέσα στη μουσική. Δεν φταίει μόνο ο παππούς μου ο Μανόλης με τη λύρα του που στα χέρια του έπαιρνε φωτιά, ούτε ο πατέρας μου ο Νίκος. Χειμώνα και καλοκαίρι, σε κάθε αντάμωμα με τους ανθρώπους μου στο Ηράκλειο, η μουσική ανάβλυζε από όλη την οικογένεια. Σαν ένα παιδί που κοιμάται με το λαούτο και τη λύρα στο προσκεφάλι του. Την άνοιξη και το φθινόπωρο όμως στην Αθήνα, να «βολοδέρνω» σε ένα σπίτι με τους πιο σπουδαίους ήχους της λαϊκής μας μουσικής, τον Μίκη και τον Χατζιδάκι, τον Ξαρχάκο και τον Μαρκόπουλο, τον Τσιτσάνη και τον Κουγιουμτζή.
Έσπασα τα πατροπαράδοτα όρια μου με τον Σιδηρόπουλο και τα Ξύλινα Σπαθιά. Τσακώθηκα για τους Active Member και γούσταρα με τους Doors, του Zeppelin και τους Rolling Stones.
Αρχικά γρατζούνισα την κιθάρα και κάποια στιγμή «έβγαλα» το πρώτο μου τραγούδι. Ένιωσα τη χαρά να συνοδεύω μουσικά τις εκδρομές, τις γιορτές, γιατί «την ιστορία την γράφουν οι παρέες».
Γνώρισα τον κόσμο μέσα από τη μουσική, γιατί η μουσική αναπαριστά τον κόσμο.
Και σήμερα είμαι εδώ. Να ζω την αντίφαση που κάθε άνθρωπος αντιμετωπίζει. Από τη μια το ηφαίστειο της δημιουργίας που κρύβω μέσα μου να κλωνίζει όλο τον κόσμο γύρω του, από την άλλη να περνάω ώρες επιλέγοντας πάνω από 250 τραγούδια ως dj στο γνωστό και μη εξαιρετέο Batman. Κούραση πολλή από το ξενύχτι, πού όρεξη για μουσική αύριο…
Δυο μέρες μετά, ένα πρώτο τραγούδι να βγαίνει από το στούντιο, η ικανοποίηση μεγάλη. Να σου κι άλλο ένα μετά. Την επομένη ξανά πίσω στη δουλειά, να «βάλω» τα τραγούδια. Δε βαριέσαι όμως, «μια αστραπή είν’ η ζωή, και στ’ άναμμα που κάνει, όσα προλάβει ο άνθρωπος, τα υπόλοιπα τα χάνει».
Τη μια μέρα σε συναυλία, κι αντί για άγχος να νιώθω ότι γίνομαι ένα με όλους και όλες. Ίσως γιατί «ήταν μακρύς ο δρόμος μέχρι εδώ».
Την άλλη μέρα κλεισμένος στους τέσσερις τοίχους να αναζητώ τις σκέψεις μου, το εσωτερικό μου κίνητρο για το νέο. «Μονάχος βρες την άκρη της κλωστής κι αν είσαι τυχερός ξεκίνα πάλι…»
Ζω με το άγχος, την προσπάθεια, τη χαρά και τη στενοχώρια. «…σαν όλους μες στην πόλη αυτή».
Αυτό θέλω τελικά να τραγουδήσω. «Να μιλώ για σένα και για μένα», για εμάς. Με τις αντιφάσεις μας. «Αυτό τον κόσμο τον καλό, τον χιλιομπαλωμένο, βρε ράβε ξήλωνε, δουλειά να μην σου λείπει…»