Γράφει ο Γιάννης Φιλίππου (ηθοποιός).
Συνδεθείτε μαζί του στο Instagram και στο Facebook.
Όνειρο…ήτανε;
Όχι, δεν είχα όνειρο να γίνω ηθοποιός. Μέχρι και που έδωσα εξετάσεις στη σχολή, δεν είχα παίξει ούτε σε σχολικό σκετς. Ούτε ποτέ μου κατάφερα να απαντήσω στην ερώτηση γιατί θέλησα να γίνω ηθοποιός. Κάποια πράγματα δεν επιδέχονται λογικής εξήγησης.
Παρόλο που οι τέχνες έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Από τη ζωγραφική μέχρι το πιάνο, από τη χορωδία μέχρι τους παραδοσιακούς χορούς. Πάντα με ό,τι και αν καταπιανόμουν, ασχέτως αν ήμουν ή όχι καλός σε αυτό, το εγκατέλειπα (ή με εγκατέλειπε) στην πορεία. Αφιέρωνα το χρόνο μου, κομμάτια της ψυχής μου, αλλά ύστερα έσβηνε η φλόγα και τα κεφάλαια έκλειναν. Μόνο η υποκριτική ήρθε (καθαρά τυχαία στα 19 μου χρόνια) και έμεινε, ρίζωσε για τα καλά!
Αυτό που συνειδητοποίησα στα χρόνια που πέρασαν είναι πως πάντα υπήρχε (και υπάρχει) η ανάγκη να κάνω κάτι μπροστά σε κοινό. Η ανάγκη να κάνω κάτι που αρχικά να ευχαριστεί εμένα, αλλά που ουσιαστικά να μπορώ να το μοιράζομαι με τους άλλους. Και αν τελικά καταφέρνω μέσα από έναν ρόλο μου, να “επικοινωνήσω” έστω και με έναν θεατή, η χαρά είναι ακόμα μεγαλύτερη. Η σχέση του ηθοποιού με το κοινό άλλωστε είναι αμφίδρομη. Δίνεις, παίρνεις και τούμπαλιν.
Δεν είναι ωστόσο όλα ρόδινα και ρομαντικά. Όση ευτυχία κι αν νιώθω την ώρα που βρίσκομαι στη σκηνή, όση πληρότητα κι αν αισθάνομαι με το χειροκρότημα στην υπόκλιση, δεν μπορώ να μην αναφέρω και το πόσο υποφέρω. Αφήνω στην άκρη το άγχος πριν την παράσταση και την κούραση κατά τη διάρκεια των προβών (σωματική και ψυχική). Δεν έχω καταφέρει ακόμα να σταματήσω να κρίνω τον εαυτό μου την ώρα που παίζω. Αν έπαιξα καλά, αν το πρόσωπο ή οι κινήσεις μου “έγραψαν” όπως ήθελα, αν η φωνή ή οι τονισμοί μου ήταν οι σωστοί. Είναι βασανιστικό γιατί ακούς τον εαυτό σου εκείνη την ώρα, αυτολογοκρίνεσαι και ενώ ξέρεις πως δεν μπορείς να πάρεις κάτι πίσω, ούτε να το διορθώσεις, συνεχίζεις να παίζεις αφού ο χρόνος κυλάει μόνο μπροστά. Και ενώ ένα κομμάτι μέσα μου θλίβεται έστω για λίγο εκείνη τη στιγμή, παρόλα αυτά παραμένω ευτυχής και ευλογημένος που βρίσκομαι στη σκηνή και παίζω.
Ευτυχώς το θέατρο είναι ομαδικό παιχνίδι. Όλα τα συναισθήματα που βιώνεις στη σκηνή, ευχάριστα ή δυσάρεστα, μοιράζονται. Κι αυτό είναι μαγικό. Αρκεί ένα βλέμμα από τον συμπαίκτη σου για να συγκινηθείς αλλά ακόμα και να γελάσεις. Κι αυτός είναι ένας ακόμα λόγος να αγαπάω αυτή τη δουλειά. Την επικοινωνία που αποκτώ πάνω στη σκηνή με τους συναδέλφους, δεν έχω καταφέρει να την αποκτήσω στην εκτός σκηνής ζωή μου.
Δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να βρω τα σωστά λόγια για να εκφράσω πώς νιώθω όταν είμαι στη σκηνή. Πώς να εξηγήσω το φαινομενικά παράλογο του πράγματος, να υποφέρεις και να χαίρεσαι μαζί; Ξέρω όμως ότι στο θέατρο αισθάνομαι πραγματικά πως ζω, κι ενώ υποδύομαι έναν ρόλο, είμαι πιο απελευθερωμένος και πιο “ο εαυτός μου” από ό,τι είμαι στη ζωή μου.
Κλείνοντας λοιπόν, καταλήγω στο εξής: Κάντε όνειρα, αλλά μην εγκλωβίζεστε σε αυτά. Αφήστε ανοιχτή την καρδιά σας γιατί καμιά φορά έρχονται εκείνα και σας βρίσκουν. Παίρνω παράδειγμα εμένα…”το όνειρο που δεν είχα, βγήκε αληθινό!”