Γράφει η Αθηνά Βέρμη (τραγουδίστρια).
Συνδεθείτε μαζί της στο Instagram και στο YouTube.
«Αθεράπευτα ρομαντική»
Κάπως έτσι πιστεύω θα με χαρακτήριζε οποιοσδήποτε με γνωρίζει.
Σαν από πάντα φαίνεται να αντιμετώπιζα την πραγματικότητα με ένα τρόπο βαθιά αισιόδοξο και ρομαντικό. Ακόμη θυμάμαι την πρώτη φορά που βρέθηκα σε συναυλία. Ήταν στο Δημοτικό θέατρο της Νάουσας, της πόλης που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Είναι σαν να βρίσκομαι ακόμα σε εκείνη τη γωνία περίπου 5 χρονών τότε, ακριβώς κάτω απ’ τη σκηνή παρακολουθώντας σχεδόν χωρίς αναπνοή την αλληλεπίδραση της ορχήστρας με το κοινό που βρισκόταν εκεί. Αυτή η θεϊκή αλληλεπίδραση ακόμα με συνεπαίρνει! Άλλωστε αυτό ήταν που πάντα με ωθούσε στο να ακολουθήσω το συγκεκριμένο επάγγελμα. Αυτή η μοναδική σχέση που δημιουργείται με το κοινό, κι ας βρισκόμαστε τις περισσότερες φορές μπροστά σε κόσμο που ίσως πρώτη φορά μας γνωρίζει. Αυτή η πρώτη φορά είναι και η πιο σημαντική.
Με είχε ρωτήσει πρόσφατα ένας νέος φίλος μου πώς ήταν η εφηβεία μου. Και του είπα πως, κατά μια έννοια, ένιωθα πάντα ωριμότερη της ηλικίας μου δεδομένου του ότι από την ηλικία των δεκαέξι χρόνων δούλευα επαγγελματικά ως τραγουδίστρια, αρχικά με τον πατέρα μου, που είναι και ο ίδιος μουσικός, αλλά και αργότερα με πολλούς και αγαπημένους συνεργάτες της περιοχής. Ήμουν πάντα μέσα σε ένα Ωδείο. Κάθε απόγευμα έβρισκα αφορμή, κι αν δεν έβρισκα τη δημιουργούσα, για περισσότερη τριβή με το αντικείμενο, για περισσότερη δημιουργία. Γεγονός που με προετοίμασε για την τόσο απαιτητική πραγματικότητα που αντιμετώπισα, ως φοιτήτρια πια στη Θεσσαλονίκη. Μια μεγάλη πόλη, με σπουδαία μουσική κουλτούρα και πολύ ανταγωνισμό. Βέβαια, οφείλω να ομολογήσω πως, ως προς τις συνεργασίες μου, από την αρχή μέχρι και σήμερα στάθηκα πολύ τυχερή! Άνθρωποι που αντιλήφθηκαν το ταλέντο μου και προστάτευσαν το σεβασμό που ένιωθα και προς τους ίδιους, αλλά και προς τη δουλειά μου που την αγαπώ τόσο βαθιά και έχω ορκιστεί πως πάντα θα την αντιμετωπίζω με απόλυτο σεβασμό. Και αυτό δε θα αλλάξει, όσο και αν αλλάζουν γύρω μας οι συνθήκες.
Ως τραγουδίστρια στην εποχή του Covid-19 και κάτοικος Αθηνών τα τελευταία πέντε χρόνια, αναζητώ έμπνευση στο καθετί. Κυρίως όμως στα social media… εκεί συνειδητοποιείς πως ο κόσμος που ξέρει τη δουλειά σου, έχει την ίδια, ίσως και μεγαλύτερη ανάγκη από εσένα, για νέο υλικό και καινούργια πράγματα που ίσως να κάνουν λίγο πιο γλυκιά την σκληρή καθημερινότητα που ζούμε. Εμείς ως καλλιτέχνες έχουμε την υποχρέωση αυτή τη στιγμή να εμπνεύσουμε στον κόσμο την ελπίδα πως το αύριο θα είναι πιο φωτεινό και να τους στηρίξουμε μέσω της Τέχνης μας. Άλλωστε ζωή χωρίς μουσική δεν είναι δυνατό να υπάρξει και είμαι σίγουρη πως η ιστορία θα επαναληφθεί και σε αυτή την περίπτωση και, όπως πάντα έτσι κι τώρα, στην τόσο δύσκολη αυτή στιγμή θα γραφτούν τα πιο ωραία τραγούδια.
Να χαμογελάτε, να δίνετε αγάπη στους διπλανούς σας και να θυμάστε πως οφείλουμε στους εαυτούς μας να παραδώσουμε στους νεότερους τον κόσμο μας πιο όμορφο.