Γράφει ο Χρήστος Μπότσης (τραγουδοποιός).
Συνδεθείτε μαζί του στο Instagram και στο Facebook.
Είμαι ο Χρήστος κι αγαπώ το τραγούδι
Δεν μ’ αρέσει να προσδιορίζομαι ως καλλιτέχνης. Θεωρώ πως είναι μία κατάκτηση που πρέπει να αφήνεις τους άλλους να την πουν για σένα. Χρησιμοποίησα το ρήμα αγαπώ γιατί θεωρώ πως ό,τι αγαπάμε οι άνθρωποι, το αγαπάμε για πάντα. Δεν είναι συναίσθημα η αγάπη, αλλά αρετή. Είναι η αρετή που αντιπροσωπεύει την καλοσύνη και τη συμπόνια, την ανιδιοτελή εγγύτητα προς το οποιοδήποτε ον, την πίστη και την επιθυμία για καλό. Το θεωρώ το πιο περίπλοκο ρήμα. Είναι ο λόγος που ξεκίνησα από παιδί να τραγουδάω. Είχα συνεχώς μια ανάγκη αποδοχής που όταν την βίωνα, ήμουν ευτυχισμένος. Η ενασχόληση με την τέχνη ήρθε αυτόματα. Δεν νομίζω πως το επέλεξα ποτέ αλλά συγκυριακά όλα με οδηγούσαν εκεί. Σπούδασα μαγειρική και φιλολογία πέρα από την μουσική. Ωραίες σπουδές αλλά καθόλου ενδιαφέρουσες ως εργασία. Αν και το τραγούδι είναι δουλειά και όχι χόμπι όπως πιστεύουν πολλοί, δεν είπα ποτέ ως σήμερα πως δουλεύω το βράδυ. Πάντα ανέφερα πως τραγουδάω. Έχουν πολύ μεγάλη σημασία οι λέξεις κι ο τρόπος εκφοράς τους. Ο λόγος γενικώς.
Το τραγούδι πέρα από τη μουσική, είναι ο λόγος. Κι αυτό είναι που το ξεχωρίζει κιόλας. Έτσι διαφοροποιείται η αισθητική κατά τη γνώμη μου, με αποτέλεσμα η μουσική να μην είναι μία. Είναι πολλές κι επιλέγεις πού θες να ανήκεις. Ανήκω… τι παράξενο ρήμα! Αυτό πρέπει να δουλέψουμε περισσότερο απ’ όλα οι άνθρωποι. Το «ανήκειν». Μας έμαθαν να ανήκουμε στους άλλους. Στους γονείς μας, στους φίλους μας, στους εργοδότες μας, σε όποιον. Το αποδεχόμαστε ως κάτι φυσικό. Πάντα θα πιστεύω πως δεν μας ανήκει τίποτα. Ανήκουμε στον εαυτό μας και σε όσα καταφέραμε γι’ αυτόν. Όσους αγκαλιάσαμε και όσα δώσαμε, είναι δικά τους. Δεν μας ανήκουν.
Έχω επιλέξει και ζω στην Θήβα. Αν κι έχω ζήσει στην Αθήνα, οι ρυθμοί των αστικών κέντρων δεν μ’ αρέσουν. Έχω την φιλοσοφία πως πρέπει να ερχόμαστε πιο κοντά στη φύση οι άνθρωποι. Πολλοί πιστεύουν πως είναι ανώτεροι της και δεν κατανοούν ότι είμαστε μέρος της. Πολύ με ενοχλεί αυτό. Κι είναι το «ανήκειν» που προείπα. Δικαίωμα στη ζωή έχουν άπαντες. Άνθρωποι, ζώα και δέντρα. Λατρεύω να τραγουδάω πρώτα τα τραγούδια στα ζώα μου και στα φυτά μου. Πρώτα πρέπει να ρωτάμε τη φύση για το κάθε τι.
Είμαι ονειροπόλος. Λατρεύω να κάνω όνειρα και να ζω μαζί τους. Θέλω να έρθει η στιγμή που θα τραγουδάμε μόνο για τις χαρές μας κι όχι για τα προβλήματά μας. Αυτό που λατρεύω στη μουσική είναι η ένωση με τον θεατή. Γίνεσαι ένα κι εκεί αρχίζει να γίνεται εσωτερική δουλειά προς όφελος όλων. Να στεκόμαστε στο όφελος όλων. Είμαστε αδέρφια κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε.
Καλή αντάμωση στις παραστάσεις μας κι ευχαριστώ για τη φιλοξενία.